Τέλος Εποχής.....

Ο Blogger και όλοι όσοι συνάντησα εδώ μέσα με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Έψαχνα να βρω κάπου να μιλήσω και να με καταλάβουν. Και Αυτό το βρήκα ανάμεσα σε εσάς! Σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Το blog αυτό κλείνει καθώς διένυσε όλα όσα θα έπρεπε να διανύσει... Ήρθε η ωρα να βάλω έναν επίλογο. Το επι παντός επιστητού κλείνει τις πόρτες του. Μια καιούρια ζωή απλώνεται μπροστά μου. Από εδώ και στο εξής θα με βρίσκετε σε άλλη γειτονιά.... Σας περιμενω για να σας κεράσω! Thank you for everything!

Όχι άλλο ΚΑΡΒΟΥΝΟ!

Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.

ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ.

Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

Πίσω από το γκρι...

Αδηφάγα πλάσματα οι άνθρωποι. Με όσα και αν έχουν στα χέρια τους, πάντα θα επιθυμούσαν έστω και κάτι που δεν έχουν. Έτσι είναι η φύση μας. Πάντα θα αναζητούμε κάτι που δεν μπορούμε να έχουμε. Για να μπορούμε να μην είμαστε ευχαριστημένοι. Για να μας λείπει πάντα κάτι και να μας ταλαιπωρεί ημέρα και νύχτα, κάθε δευτερόλεπτο που περνά και έχει το βάρος ενός αιώνα, κάθε πραγματοποιημένης ευχής που θα ευχόμασταν ποτέ να μην έχει γίνει! Τελικά, υπάρχει ευτυχία; Υπάρχει αυτή η αυταπάτη; Η ψευδαίσθηση; Προσπαθούμε να την βρούμε, αλλά ποιος την έχει βρει πραγματικά; Όχι τα δευτερόλεπτα, αυτά τα ψήγματα ευτυχίας που αισθανόμαστε αραιά και που. Ευτυχία με όλη τη σημασία της λέξης. Να ΕΥ ΤΥΧΟΥΜΕ, να έχουμε καλή τύχη, να αισθανόμαστε τυχεροί που έχουμε όλα όσα επιζητούσαμε. Μερικές φορές, τις περισσότερες φορές, ο πόνος είναι πιο δυνατός από κάθε τι. Κερδίζει στα σημεία και βγάζει knock out κάθε άλλο συναίσθημα, κάθε άλλη σκέψη. Αδιάλειπτος και συνεχής πόνος. Πόνος της καρδιάς, πόνος του μυαλού, πόνος της σκέψης και μόνο. Στη σκέψη ότι η ευτυχία είναι κάπου μακρυά μας, ότι εθελοτυφλούμε και ότι δεν πρόκειται ποτέ να την βρούμε, ότι έχουμε συνηθίσει στον πόνο και δεν μπορούμε χωρίς αυτόν. Αυτή είναι η κατάρα μας. Ίσως βαθειά μέσα μας αναζητούμε τον πόνο. Την πίκρα. Γιατί έτσι τα ψήγματα της ευτυχίας, μπροστά στους πακτωλούς του πόνου να φαίνονται μάννα εξ ουρανού. Θεόσταλτο δώρο για να μας θυμίσει ότι ναι, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Τι πρέπει να κάνεις για να βρεθείς στην άλλη πλευρά; Θυσίες. Και μέχρι που είσαι πρόθυμος να φτάσεις για να πας στην άλλη πλευρά; Μέχρι το τέλος. ΛΑΘΟΣ! Ο άνθρωπος εκτός από αδηφάγος και άπληστος είναι και φυγόπονος. Τι ειρωνεία ε; Εμείς προσπαθούμε να του ξεφύγουμε και τελικά τον έχουμε μέσα στο αίμα μας. Ναι, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να αποφύγουμε τον πόνο. Αλλά αυτός εκεί, επιμένει. Εσωτερικές ανάγκες έκφρασης, να βγάλεις το μέσα έξω. Να δείξεις τα χρώματα της καρδιάς και της ψυχής σου. Κι όμως, πίσω από αυτό το γκρι που φαίνεται να βάφει όλο το τοπίο, διαγράφεται καθαρά το λευκό. Και το λευκό κρύβει ακόμα περισσότερα χρώματα μέσα του! Πάρτε το λευκό και αναλύστε το! Ανοίξτε την παλέτα της ψυχής σας και ζωγραφίστε τον κόσμο που ονειρεύεστε! Ακόμα και αν αυτός ο κόσμος κρύβει μόνο το γκρι. Θα είναι ο δικός σας κόσμος. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα. Παρόλους τους πόνους και της κακουχίες, παρόλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τα παρωχημένα συναισθήματα, παρόλα αυτά νικήτρα θανάτου βγαίνει πάντα η ζωή. Οπότε το συμπέρασμα ποιο είναι; Όλα όσα ζούμε, όλα όσα κάνουμε, είναι ένα συνονθύλευμα που μέσα από αυτές τις ακατάστατες και ακατάπαυστες εκπλήξεις του, δημιουργεί ζωή. Ένας συνεχής και ατέρμονος κύκλος, ο κύκλος της ζωής, που κρύβει τον πόνο της πίκρα και κάπου βαθειά μέσα του την ευτυχία. Γιατί πάντα πίσω από το γκρι δεν κρύβεται μόνο το μαύρο που σπίλωσε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, υπάρχει και το λευκό, το αυθεντικό και το ωραίο. Και πίσω από το λευκό κρύβονται πολλά χρώματα…. Let’s seek for them λοιπόν…. Η ζωή δεν κάνει ποτέ λάθος, ακόμα και αν μας αφήνει να παίζουμε συνεχώς τα παιχνίδια της. Ξέρει να κρατά τις ισορροπίες, ακόμα και αν φαινομενικά μας δείχνει το αντίθετο. Ας ψάξουμε το λευκό λοιπόν, ας ψάξουμε τη ζωή, το χρώμα στη ζωή μας...

Follow the rainbow...

Τα πράγματα που ονειρευόμαστε για τη ζωή μας θυμίζουν το ουράνιο τόξο. Όσο και να προσπαθούμε μερικές φορές δε μπορούμε να τα φτάσουμε. Και τότε πρέπει να μάθουμε να κοιτάμε. Όχι μόνο αυτά που θα θέλαμε, αλλά και αυτά που μας μένουν. Γιατί μερικές φορές το ουράνιο τόξο είναι μπροστά στα μάτια μας. Απλά, εμείς δε μπορούμε να το δούμε....



Ράνια, Singles 2

Maybe Tomorrow.....

Έτσι είναι ο τίτλος από το τραγουδάκι που παίζει στο podcast μου. Maybe tomorrow, i ll find my way home... Ίσως είμαι πολύ μικρός ακόμα. Αλλά εχθές είχα μια συζήτηση με μια φίλη μου που είναι μόλις τρία χρόνια μεγαλύτερή μου. Το μεγαλύτερο όνειρό της είναι να ζήσει μια ζωή στο Λονδίνο. Πήγε για μια εβδομάδα και τελικά έκατσε έξι μήνες. Ακόμα αναρωτιέται με τον εαυτό της γιατί έφυγε από εκεί. Με αυτήν τη συζήτηση άρχισα να αναρωτιέμαι εάν έχω βρει εγώ τον δικό μου τόπο για να αράξω. Και η αλήθεια είναι πως όχι, ακόμα δεν έχω δει την τοποθεσία που θα με γεμίσει και θα μου ενεργοποιήσει τόσο οικεία συναισαθήματα. Ακόμα ψάχνομαι. Να μου πεις, είμαι σε φάση αναζήτησης.... Οκ... Αλλά πολύ θα ήθελα να ξέρω ότι έχω βρει την τοποθεσία και απλώς περιμένω όλα να μου έρθουν βολικά (λέγοντας βολικά να εξασφαλίσω τα απαραίτητα και να πάω σε αυτό το μέρος) και να βρω τον δρόμο για το σπίτι... Πως να το πω, μου λείπουν συναισθήματα..... πληρότητας. Μιας πληρότητας που αρνείται πεισματικά να έρθει! Στο τέλος μπορεί να καταλήξω στα γνωστά τούτα μέρη, αλλά μέχρι να γυρίσεις όλον τον κόσμο, ποτέ δεν θα ξέρεις! Δε νομίζω ότι πρέπει να κάνω ένα τόσο μεγαλεπίβολο ταξίδι, πιο κοντινοί προορισμοί θα με πείσουν. One day i ll find my way home! Και όταν τον βρω θα σας καλέσω όλους! Για να χαρείτε κι εσείς με την χαρά μου. Όπως θα χαιρόμουν κι εγώ μαζί σας... Προς το παρόν, ψάχνομαι... But who knows, maybe tomorrow.... (Αφιερωμένο σε όλους όσους ακόμα ψάχνονται ή ακόμα και αν έχουν βρει τον προορισμό, βρίσκονται ακόμα στο ταξίδι....)

Όσπου να βρούμε την Ιθάκη....

Υπάρχουν μερικές στιγμές.... Σαν αυτές. Που κάτι μέσα μου σκυρτά. Και αναζητά. Χαμένα όνειρα χαμένες αλήθειες... Όλα ξεχασμένα μέσα στο παρελθόν της καρδιάς μου. Μιας καρδιάς με παρελθόν και παρόν. Το μέλλον; Εγώ το μέλλον νοσταλγώ. Όσπου να σου φανερωθεί η Ιθάκη. Όσπου τα σύννεφα να φύγουν. Θέλω να φύγουν τα σύννεφα; Είναι ωραία τα σύννεφα. Σε ταξιδεύουν, ενεργοποιούν την φαντασία σου, σε κάνουν να νοιώσεις......ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! Θέλω να έχω κάποιον δίπλα μου; Ναι, μερικές φορές το αναζητώ, το απόλυτο λυτρωτικό. Και κάποιες άλλες θέλω μόνο να είμαι μόνος μου. Μόνος σε έναν τόσο απέραντο κόσμο. Σε έναν κόσμο που ακόμα καλά καλά δεν ξέρω εμένα. Τα σύννεφα ματωμένα από τον ήλιο αρχίζουν και δακρύζουν. Συναισθήματα ενός άλλου κόσμου. Που φαντάζει τόσο μακρυνός. Κι όμως, απέχει μόνο μερικές μέρες, μερικές ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα. Αιώνες μακρυά... Η ζωή είναι πολύ όμορφη. Είναι γιατί δεν έχει μόνο ένα πρόσωπο. Είναι χαρούμενη, είναι και θλιβερή. Πολλά πρόσωπα για μια μάγισσα που μας σαγηνεύει με κάθε τρόπο. Και όσο κι αν προσπαθει να μας ξεφύγει, εμείς πάντα κατά πόδας! Χαρμολύπες και ανάμεικτα συναισθήματα ανάμεσα σε ασυνάρτητα λόγια.... Οι κρουνοί της ζωής άνοιξαν. Εμείς τι περιμένουμε;

Open again! (Τίτλος με υποννοούμενα!)

Επέστρεψα απο τις διακοπες μου... Πέρασα υπέροχα! Απολαυστικά! Ήταν το προοίμιο της ζωης που μου ανοίγεται, σε έναν κόσμο που θα αποφασίζω εγώ για εμένα... Μου άρεσε αυτή η ελευθερία που είχα στο νησί, να πάρω το λεωφορείο, να κάτσω μέχρι αργά ξύπνιος (καλά αυτό το κάνω και τώρα λόγω δουλειάς) να απολαύσω ότιδήποτε μου προσφέρεται τόσο απλόχερα μπροστά μου. Πολλά πράγματα θα αλλαξουν στις επόμενες ημέρες. Ανακατατάξεις, ανακατατάξεις παντού! Όχι ότι αυτό με χαλάει, καθόλου! Είμαι εδώ και περιμένω! Οι διακοπές στην Πάρο ήταν απλά απολαυστικές! Ο δρόμος για ένα αύριο που φαντάζει τόσο όμορφο, σαγηνευτικό, προκλητικά ηδονικό και πάνω απ' όλα ανερχώμενο.... Η ελπίδα και η αισιοδοξία επέστρεψαν! Κάνω σχέδια για τα επόμενα βήματά μου! Μου λείψατε! Σας καλωσορίζω λοιπόν ξανά στο σπιτικό μου! Θα ήθελα πολύ να σας φέρω δωράκια, αλλά αυτά τα σουβενίρ του τύπου μπλουζάκια i love tade... δεν μου αρέσουν και φυσικά δεν τα συστήνω και για δώρα... Έψαξα πολύ και βρήκα αυτούς τους ιππόκαμπους σε ενα γωνιακό μαγαζάκι...



Σας τους δωρίζω με όλη μου την αγάπη! Καλό χειμώνα να έχουμε και ας αποκτήσει ξανά ζωή αυτή η blogoκοινότητα!


Ειδικά φιλάκια στέλνω στην αγαπημένη μου e-νονά! (Blogoμανούλα μην μου ζηλέψεις, για το καλωσόρισμα είναι!) Χαιρόμαστε πολύ που είσαι κα πάλι κοντά μας και ελπίζουμε να μην σε χάσουμε ξανά!

Κλειστόν!

Καθώς ο τρελός ιδιοκτήτης φεύγει για διακοπές, το blog παραμένει κλειστό καθώς μόνο του δεν μπορεί να λειτουργήσει! (Δεν αντέχει τόση μούρλα μόνο του!) Θα επιστρέψω σε λίγες μέρες πλήρως ανανεωμένος στην βασική μας έκδοση και δώρο το τασάκι! :D (Απ΄ότι καταλάβατε έχω τρελά κέφια!) Εις το επανειδείν λοιπόν και καλά να περάσουν όλοι όσοι φεύγουν αυτήν την εποχή για διακοπές! Και όσοι δεν φεύγουν υπομονή! Και όσοι πήγαν και γύρισαν, ζήλεια ψώρα! (MELISTALAKTOS strikes back!) Ciaaaaaao!!!!!!!!!!!!!!

Εκεί που οι γρίφοι τελειώνουν.....

Σταματώ πλέον να μιλώ με γρίφους. Είναι κάτι το κουραστικό και εδώ και δύο εβδομάδες περνάω μια φάση που χειρότερή της δεν έχω αισθανθεί. Ένας εσωτερικός εχθρός, ο ίδιος μου ο εαυτός μου έταζε τάσεις αυτοκαταστροφικές. Δεν υπάκουα, δεν ήθελα να συνεχίσω κάπως ετσι. Έψαχνα απαντήσεις και πολύ περισσότερο αποκρίσεις. Ούτε το ένα ερχόταν μα ούτε και το άλλο. Κι εγώ αισθανόμουν ακόμα πιο μόνος. Και ο πόνος ακόμα πιο αβάσταχτος. Και τα δάκρυα ποτέ δεν είναι αρκετά... Ύστερα λοιπόν από δύο εβδομάδες τόσο εσωτερικής όσο και γενικότερης σιωπής αποφάσισα να φωνάξω, να ακουστώ και να κραυγάσω... Και η φωνή μου ακούστηκε. Και η απόκριση ήρθε. Δεν ήταν αυτό που περίμενα αλλά δεν έχει πλέον σημασία... Έχει περάσει και βρίσκεται στο παρελθόν. Ύστερα λοιπόν από μια σχέση που έδωσα τα πάντα και πήρα τίποτα, και μία φιλία που στιρίχθηκα και τελικά γκρεμοτσακίστηκα, είμαι ξανά όρθιος και πατώ στα δικά μου πόδια. Κακία δεν κρατώ ούτε στον έναν ούτε στον άλλον. Και οι δύο μου χάρισαν μερικές πολύτιμες στιγμές και προπάντων ένα μεγάλο μάθημα: Οι δυνατότητες του ανθρώπου δεν σταματούν εκεί που αυτός πιστεύει ότι ήρθε το τέρμα. Συνεχίζονται και κρατούν ακόμα περισσότερο. Γιατί ακόμα και αν πέσει από το γκρεμό, είναι ικανός να βγάλει φτερά και να πετάξει.... Ο γκρεμός μπορεί να είναι το εφαλτήριο για μια καινούρια ζωή ή το τέλος της προηγούμενης...




Από εδώ και στο εξής χαράσσω καινούριους δρόμους. Προσπαθώ να ανασυγκροτηθώ και να αποκτήσω την χαμένη μου αυτοπεπείθηση. Δεν είναι δύσκολο. Θα τα καταφέρω. Αυτοί οι δύο άνθρωποι μου έδωσαν πολλαπλά συναισθήματα και πολλαπλά χτυπήματα επίσης... Είναι οι ευχές και οι κατάρες μου. Και είμαι σίγουρος ότι θα έρθουν και άλλες τέτοιες φιλίες και σχεσεις. Δεν τις φοβάμαι, τις περιμένω. Πλέον ξέρω ότι ο εαυτός μου είναι ο πολυτιμότερος σύντροφός μου σε αυτό το ταξίδι. Πάντα θα δίνουμε τα πάντα σε αυτούς που αγαπούμε ακόμα και αν ξέρουμε ότι μπορεί να μην πάρουμε αυτά που επιζητούμε. Μα το τολμάμε. Γιατί εκείνη τη στιγμή αισθανόμαστε τόσο μα τόσο όμορφα. Αγαπάμε και ζούμε τα πάντα από την αρχή. Και ελπίζουμε. Αυτό είναι το κυριώτερο. Ελπίζουμε. Και η ελπίδα-είναι πολύ κοινότυπο μα είναι αλήθεια- πεθαίνει πάντα τελευταία. Και πολλές φορές δεν πεθαίνει ποτέ. Αυτό που δεν άφηνε να κλείσουν οι πληγές μου ήταν η σιωπή. Ο φόβος ότι εγώ μπορεί να είμαι ο λάθος. Μπορεί και να ήμουν! Μα οι αποκρίσεις μου έδειξαν άλλα πράγματα. Δεν ξέρω εάν ήταν η αλήθεια που είδα ή ο εγωσμός που εμφανίστηκε από τα βάθη, αλλά αμέσως ένα κακό ξορκίστηκε, τα μάγια λύθηκαν και οι πληγές επουλώνονται αργά αλλά σταθερά. Και όταν το παρελθόν μου ξανασυναντηθεί με το μελλοντικό μου παρόν, ξέρω ότι θα είμαι ήρεμος. Ξέρω ότι εγώ έδωσα όσα μπορούσα. Τώρα πλέον είναι στη δική τους κρίση να το εκτιμήσουν. I did my best.... Η αισιοδοξία σαν τον φοίνικα αναγεννάται μέσα από τις φλόγες που άφησε η πυρκαγιά των παλαιών συνασθημάτων. Ένας λίβας φυσάει πλέον σε αυτά τα μέρη για να θυμίζει αυτά που πέρασα. Μα το αεράκι δεν θα αργήσει να γίνει δροσερό. Και το τοπίο να ανθίσει ξανά. Εάν κοτάξω γύρω μου θα βρω τους ανθρώπους που ψάχνω. Ας μην είμαι λοιπόν τόσο πεσιμιστής.....




Εκεί λοιπόν που οι γρίφοι τελειώνουν, ξεκινάει μια καινούρια αρχή. Τόσο για εμένα όσο και για όλους τους άλλους. Μια αρχή που υπόσχεται πολλά και αισιόδοξα μηνύματα. Είναι καλοκαιράκι και σε μια εβδομάδα από τώρα θα πάω τις διακοπές μου.... Θα περάσω καλά και θα το διασκεδάσω. Θα αφήσω τα τέρατα του παρελθόντος να κοιμηθούν, αλλά ακόμα και αν επιστρέψουν έχουν πλέον εξημερωθεί μέσα μου. Μια γλυκόπιρκη γεύση θα μουδίάσει τα χείλη μου αλλά αμέσως θα πιώ από το γάργαρο νερό της ζωής και το μούδιασμά θα γίνει και πάλι παρελθόν. Και μετά από αυτό, τα αποτελέσματα και μια καινούρια ζωή ξεδιπλώνεται κοντα μου. Μια ζωή απόληξη του προηγούμενου κομματιού του πάζλ... Του πολύχρωμου παζλ της ζωής....

P.S. Το τραγουδάκι είναι αφιερωμένο σε όλους όσους έχουν αυτήν τη διάθεση αλλά ακόμα και αν δεν τη έχουν το τραγουδάκι αυτό ελπίζω να τους την φτιάξει!

Βαρέθηκα.....

Βαρέθηκα. Πολλά και διάφορα απλά καθημερινά πράγματα που έχουν αξία για όλους τους υπόλοιπους και που εμένα με φέρνουν συνεχώς σε αδιέξοδα. Βαρέθηκα να γνωρίζω συνεχώς καινούριους ανθρώπους και εν τέλει να αισθάνομαι τόσο μόνος μέσα σε έναν κόσμο που είναι τόσο ξένος για εμένα. Βαρέθηκα τη σιωπή. Βαρέθηκα τη σιωπή που δεν έχει να μου δώσει τίποτα. Βαρέθηκα να πληγώνω τον εαυτό μου και στο τέλος να ξεσπάω σε όλους τους άλλους. Βαρέθηκα να σιωπώ. Το παραλλήρημα, τους γρίφους, τα αδιέξοδα τις ερωτήσεις που δεν πρόκειται ποτέ να λάβω απαντήσεις, τη μέρα τη νύχτα τα αστέρια, τα παραμύθια....




Θέλω....να δω την αλήθεια, να γνωρίσω τον κόσμο να κάνω παρέες που αξίζουν την προσοχή και την αγάπη μου, να σταματήσω να πηγαινοέρχομαι στις ατελείωτες αναζητήσεις του μυαλού μου. Θέλω μια μέρα να σηκώθώ και να μην με προβληματίσει τίποτα. Θέλω για μια μέρα να είμαι κανονικός. Ένας άψογος άνθρωπος μέσα στα ατελείωτα ψεγάδια του. Μέσα στη θλίψη και τα πάθη του. Και πάνω απ όλα μέσα σε ανθρώπους που με αγαπούν γι αυτό που είμαι και όχι γι αυτό που ονειρεύονται να δουν μέσα από εμένα. Έναν φίλο, έναν αδερφό μια αγκαλιά, μια συμπόνια. Και το φως να φανερώσει όλα τα faults που το φεγγάρι κρύβει τόσο καλά στο παραπλανητικό του φως. Μα πάνω απ' όλα ήθελα εσένα. Δεν ζήτησα πολλά, μα μου στερείς ακόμα και τα λίγα. Είναι αδικό......



Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για τα εύκολα. Είναι στη φύση του να αναζητά τον πόνο την θλίψη και τη δυστυχία. Να μην μπορεί να ξεφύγει από αυτά και ακόμα και αν μπορεί. Να είναι μια ζωή με την λεμιτόμο πάνω από το κεφάλι του. ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΡΕ! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟ!


I wish i could change the world!
I wish i could do whatever i want....
I wish.... everything was different....

If ONLY!!!!!!!!! But nope, i am too tired for all of these!



All i ever wanted....... ohh...whatever.....
...Silence won again....

Γυάλινος Κόσμος

Άνθρωποι, ψυχές φτιαγμένες από γυαλί. Στην πορεία των ζωών μας συναντάμε χτυπήματα, καθένας από εμάς σπάει σε διαφορετικά σημεία και μας μένουν ελλατώματα... Άλλοι αναζητάμε καταφύγιο σε γυάλινους κόσμους, κι άλλοι πολεμάμε να διαφυλάξουμε το δικό μας γυάλινο κέρας, εκείνο το μοναδικό χαρακτηριστικό που κάνει τον καθένα μας να ξεχωρίζει από όλους τους άλλους. Μερικες φορές το χάνουμε και παραδινόμαστε στην ισοπέδωση της ομορφιάς κι άλλες φορές το ακολουθούμε και χαράζουμε δικά μας μονοπάτια. Γιατί ακόμα και αν συνήθως λάβουμε στο φως τον άλλον, ακόμα και το γυαλί σπάει έυκολα, πολλοί από εμάς ζούμε με την ελπίδα πως θα καταφέρουμε να νικήσουμε ολόκληρο τον κόσμο μέ μόνο μας όπλο ένα μικρό κομμάτι εύθραστο γυαλί...

Ράνια-Singles2

Πάρε με στο όνειρο.....

Το παρακάτω είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Μέσα στους στίχους του κρύβει διάφορες πτυχές... Μυστηριακό και συνάμα τόσο μελωδικό.... Καλή ακρόαση... Παρακάτω παραθέτω τους στίχους της Τσαλιγοπούλου που δίνει ρέστα πραγματικά....



Πάρε με στο όνειρο μαζί σου
Άλλο πρωί να μην με βρει
Στον άδειο κόσμο τον επάνω,
σ' αυτήν την άδικη ζωή.
Πάρε με στο όνειρο μαζί σου
Κοντά σου να ξενιτευτώ,
Πόσο να αντέξω παραπάνω
Της μοναξιάς τον πυρετό......


Δωσ' μου του ονείρου σου τα μάτια
να ταξιδέψω εκεί που πας
στα μυστικά σου μονοπάτια
που χρόνια μόνος περπατάς.
Δωσ' μου του ονείρου σου τα μάτια
Θέλω να ξέρω αν μ' αγαπάς
ή μήπως μου κρατάς γινάτια
όταν σε κάνω να πονάς......


Αφιερωμένο σε όλους όσους το άκουσαν και τους άρεσε! :D

Changes!

Προσπαθώ για μια ακόμα φορά να ανανεώσω το ιστολόγιό μου.... Τώρα εάν τα κατάφερα με επιτυχία ή όχι, εσείς θα μου το πείτε αυτό! Προσπαθώ να.......... άστο καλύτερα, ίσως μια άλλη φορά.... Προσπαθώ εγώ ο ίδιος να ανανεωθώ, αλλά κάτι με κρατάει δέσμιο.... Θα την βρώ την άκρη δεν σκάω! Μετά από αρκετές ημέρες σιωπής, το ζωάκι έκανε ξανά την εμφάνισή τουστη δύσμοιρη blogoσφαιρα! Καλώς σας ξαναβρήκα λοιπόν!

......

Όλα γυρίζουνε τόσο γλυκά γύρω μου. Μια ζάλη που χτυπά την καρδιά και το μυαλό. «Σ’ αγαπώ» λέω και αυτή τη φορά το πιστεύω. Και ξέρω ότι με αγαπάς κι εσύ. Αλλά με έναν τρόπο που δεν είμαι σε θέση ακόμα να καταλάβω. Μιλάω με γρίφους. Με κοιτάς και γελάς. Τι όμορφα μάτια που έχεις. Το φεγγάρι τα κάνει να φωτίζουν περισσότερο απ’ όσο μπορώ να αντέξω. Μια ζωή μας περιμένει ακόμα μπροστά. Ο πολυπόθητος έρωτας επιτέλους ήρθε. Πήρε σάρκα και οστά. Και συναντήθηκε στα μάτια σου. Τα όμορφα μάτια που φοράς. Γελάς δεν σταματάς να με εκπλήσσεις, οι κινήσεις του σώματός σου, έρχονται σε συμφωνία με το όλο τοπίο. Έχω ανάγκη από καινούριες παραστάσεις και μου τις χαρίζεις τόσο απλόχερα. Μια κινητή ανάμνηση. Μια ευχή και μια κατάρα. Ένα ναι και ένα μεγάλο όχι. Μια μεγάλη αλήθεια που βγήκε μέσα από ένα ψέμα. «Σ’ αγάπησα» λέω και αυτό είναι ακόμα πιο δυνατό από το προηγούμενο. Το παρελθόν φαίνεται να κέρδισε το παρόν. Αλλά ακόμα έχω την ανάγκη σου. Γιατί ένα κομμάτι μου ακόμα σε αγαπά και ένα άλλο σε μισεί. Με χώρισες, με δίχασες. «Σ’ αγάπησα» και αυτό ήταν η ευχή μου. «Με δίχασες» και αυτή είναι η κατάρα μου. Τώρα είσαι μακρυά. Δεν θέλω να σε ενοχλήσω άλλο. Δεν θέλω να ξυπνήσω τα τέρατα μέσα μου. Μια γλυκιά ανάμνηση με ακολουθεί. Σου έχω δώσει μια υπόσχεση και δεν σκέφτομαι να την αθετήσω. Αλλά μετά από αυτό δεν ξέρω εάν θέλω ακόμα να συνεχίσω. «Με δίχασες» και αυτή είναι η κατάρα μου. Πρέπει να συνεχίσω. Το ξέρεις. Γι αυτό άλλωστε γελάς. Γιατί ξέρεις. Αλλά εγώ δεν θέλω να το παραδεχτώ. Η υπόσχεση είναι υπόσχεση. Είμαι πιο μπερδεμένος από πριν. Αλλά ακόμα και τώρα, «Σ’ αγάπησα» και ίσως αυτό και να ήταν η ευχή μου. Ξέρεις ότι μιλάω σε εσένα. μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται. Προσπαθώ, αλλά η λήθη δεν είναι τόσο δυνατή. Δεν μπορεί να κερδίσει την καρδιά. Κανένας δεν μπορεί. Νέα πρόσωπα, νέες καταστάσεις. Το παλιό συναντιέται με το καινούριο. Και όλα μπερδεύονται τόσο γλυκά. Το άρωμά σου, το όπιό μου κυλά γοργά στις φλέβες μου. Φτάσαμε μέχρι το φεγγάρι. Και από εκεί είδαμε καινούρια πράγματα. Αλλά η υπόσχεση είναι υπόσχεση. Θα σε δω. Και από εκεί και πέρα ας αλλάξουνε οι δρόμοι μας. Αλλά η υπόσχεση είναι υπόσχεση. «Σ’ αγαπώ» λέω, και τώρα δεν ξέρω που να στραφώ… Κοιτάω μπροστά, βλέπω το μέλλον να με καρτερά. Κοιτάζω πίσω. Βλέπω το παρελθόν να με αναζητά. Κοιτάω το τώρα. Βλέπω το παρόν να αγωνιά. Κοιτάζω πάνω. Βλέπω τα αστέρια να μου χαμογελούν. Και το φεγγάρι προσπαθεί να εξαφανιστεί από τα μάτια μου. Είναι θυμωμένο, είναι κόκκινο. Χαμογελώ. «Πάλι θα αρχίσω να μιλώ με γρίφους» μια τελευταία κραυγή. Μια απόγνωση. Και ξαφνικά, όλα! Παρελθόν, παρόν και μέλλον με κοιτάνε. Και περιμένουν μια απόφαση. «Εξακολουθείς να παίζεις με γρίφους» κοιτάζω και πάλι πάνω. Τα άστρα εξακολουθούν να μου χαμογελούν. Τους ανταποδίδω το χαμόγελο. Το φεγγάρι εξαφανίστηκε. Δεν άντεξε και κρύφτηκε. Κάτι μεγάλο ετοιμάζεται. Ένας καταιγισμός συναισθημάτων. Κι εγώ στη μέση. Ανάμεσα τους. Ανάμεσα σε τρεις άγρυπνους φρουρούς. Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον. Κι εσύ, εξακολουθείς να με κοιτάς. Και να γελάς. Ξέρεις. Πότε άραγε θα μάθω κι εγώ; «μη χαθείς» Μόνο αυτό μου λές. Αλλά εγώ έχω ήδη χαθεί. Οι φρουροί έχουν γίνει ακόμα πιο επίμονοι, σχεδόν προστακτικοί. Μα το ηλιοβασίλεμα είναι μια πτυχή της ημέρας. Ένα τέλος, μια αναγέννηση. Πάντα προτιμούσες το φεγγάρι. Το παραπλανητικό του φως σε μάγευε. Έχω ανάγκη από εσένα. από την χαρά που μου δίνεις όταν σε κοιτάζω, το αίσθημα της πληρότητας που μου προσφέρεις. «Με δίχασες» αλλά δεν ξέρω τι να επιλέξω. Ευχή η κατάρα; Προτιμώ να σε αφήσω για πάντα μαζί με το παρελθόν που περιμένει μια απάντηση. Αλλά εσύ έχεις τυφλώσει το παρόν και μαγέψει το μέλλον. Νίκησες τους φρουρούς μου. Αλλά μένει ακόμα ένα κάστρο. Θυμάσαι; Μια μάσκα φόραγες τότε. Κι όμως πίσω από τη μάσκα κατάφερα να διακρίνω τα λεπτά σου χαρακτηριστικά. Και να ξεκλειδώσω τι πόρτες του παραδείσου. Αλλά δεν ήσουν μέσα. Να η κατάρα, πάλι μπροστά μου. αλλά σε έχω ανάγκη. Εσύ ξέρεις, εσύ κάπου μέσα σου έχεις ήδη διαβάσει αυτά που γράφω. Κι ας μιλάω με γρίφους. Εσύ καταλαβαίνεις. Γι’ αυτό άλλωστε γελάς! Ή μήπως κατά βάθος κλαις; Θα μπορούσα να σου χαρίσω τα πάντα. Αρκούμαι στην υπόσχεση. Ελπίζω να την θυμάσαι. Το παρελθόν παίρνει το δρόμο του αποχωρισμού. Το μέλλον ξεκινάει για καινούρια μέρη. Και το παρόν μένει εδώ να μου κάνει παρέα. Κι εσύ προχωράς. Μπαίνεις μέσα στη θάλασσα με βήμα ταχύ. Δεν θέλεις να σε δω να κλαις. Αλλά εγώ σε έχω ήδη δει. Κάπου εκεί μέσα, στον παράδεισο σε είδα να κλαις. Κι ας μου λέγανε πως δεν ήσουν μέσα. Προτίμησες να κρυφτείς. «Μακάρι να μπορούσαμε να αλλάξουμε καταστάσεις. Αλλά ίσως εάν αλλάζαμε τις καταστάσεις να μην συνέβαιναν όσα συμβαίνουν τώρα.» Αυτό το τελευταίο πάει εν μέρει σε εσένα. Γιατί εσύ προσπάθησες, μάλλον προσπαθήσαμε να αλλάξουμε καταστάσεις. Αυτό πηγαίνει και κάπου αλλού… Το Μέλλον αρχίζει να απομακρύνεται και πάλι. Είναι ευχαριστημένο με τις αποφάσεις μου. Έτσι νομίζει. Αλλά εγώ δεν έπαψα ποτέ να μιλάω με γρίφους. Δεν σε ξεχωρίσω πια από μακρυά. Έγινες ένα με την θάλασσα που τόσο αγαπώ. Κάποια μέρα θα επιστρέψεις. Αλλά τότε τα τέρατα θα έχουν εξημερωθεί. Και οι φρουροί δεν θα κάνουν την εμφάνισή τους. Και όλοι μαζί θα απολαύσουμε το γνωστό πλέον αλλά τόσο θελκτικό, παραπλανητικό φως του φεγγαριού…

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα μ’ακούς
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ’ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι πού τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ακούς
Είμ’ εγώ, μ’ακούς
Σ’αγαπώ, μ’ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σού φορώ
Το λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ακούς
Πού μ’ αφήνεις, πού πάς και ποιός, μ’ακούς

Η περίεργη περίοδος της απραξίας

Μια περίεργη περίοδος μόλις τελείωσε και ακόμα προσπαθώ να ξεκολλήσω από αυτήν. Ένα πρόγραμμα το οποίο ακολουθούσα τόσο καιρό δεν χρειάζεται πλέον να με διατάζει! Έχω εξαντλήσει οτιδήποτε διαβάζεται μέσα στο σπίτι, ατελείωτες βόλτες, μπάνια έξοδοι τα οποία με έχουν αφήσει και BROKE! Μια περίεργη περίοδος απραξίας που στην αρχή την διασκέδαζα πάρα πολύ! Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να κοιμηθώ και λιώσω στο γλυκό μου κρεβατάκι, αλλά πόσο πια να κοιμηθείς; Αυτό πάλι που μπορώ να κοιμηθώ όσο θέλω και το μάτι μου είναι γαρίδα πιο νωρίς απ΄ότι σηκωνόμουν την περίοδο των εξετάσεων; Μυστήριο πράγμα ο άνθρωπος! Αυτα τα υπέροχα Χ που είναι τραβηγμένα εδώ και μήνες στο πρόγραμμα των εξετάσεων δεν λένε να φύγουν από το ντουλάπι της βιβλιοθήκης μου. Δεν ξέρω αλλά κάτι μέσα μου μου λέει να μην τα πετάξω ακόμα. Είναι πολύ περίεργο το πως "δένεσαι" με μερικά πράγματα. Τώρα πως ακριβώς δέθηκα με αυτές τις μαύρες χαρακιές στο λευκό χαρτί δεν ξέρω αλλά κάποια στιγμή πρέπει να τις βγάλω. Αλλά μετά θα μείνει άδειο το ντουλάπι! I have to move on! Συλλέγω πληροφορίες και συνεχίζω!

Συλλέγω αναμνήσεις και συνεχίζω! Το μόνο που μου λείπει τώρα είναι ξεκάθαροι στόχοι, αλλά μέχρι να έρθουν θα πρέπει να απολαύσω την διαδρομή που λέει και ένας φίλος μου! Let's join the ride! Όλα μαζί, οι αναμνήσεις και οι πληροφορίες, συνθέτουν το σήμερα! Και είναι ένα πολύ όμορφο σήμερα και συνάμα πολύ ΠΕΡΙΕΡΓΟ! Η λέξη "περίεργο" μονοπωλεί στο σημερινό post! Μήπως είμαι πολύ περίεργος τελικά ; :D

Το παιδί που παίζει στη μουσικούλα δεν ξέρω πόσο μέλλον έχει ακόμα, αλλά αυτό το τραγουδάκι του θα μας έρχεται στο μυαλό κάθε κάλοκαίρι!

Το τέλος μιας εποχής....

Εχθές τελείωσα με κάθε είδος εξετάσεων. Το τελευταίο μάθημα ήταν η βιολογία. Ξεμπέρδεψα... Είμαι μέσα στο νερό! Προσπαθώ, προσπαθώ, λίγο ακόμα και τελείωσα. Και δεν θα πάρω ανάσα. Θα τελειώσω με μια ανάσα... Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα! ΑΝΑΣΑ! Τα κατάφερα. Μια ανάσα μου φαίνεται τώρα πια όλο αυτό... Το λύκειο, τα φροντιστήρια, οι ατελείωτες ώρες διαβάσματος. Λύκειο, ωραία λέξη, πανέμορφα τα Ελληνικά... Κάτι τελειώνει... Το μεταίχμιο. Το τέλος μιας εποχής. Μπήκαμε μέσα στην τάξη και έτυχε πρώτη φορά μετά από μήνες να είμαστε όλα τα παιδιά του τμήματος στην ίδια αίθουσα... Με το που συνειδητοποίησα ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο ανατρίχιασα... Ήταν η τελευταία φορά που συνέβαινε αυτό. Τελειώνω τη βιολογία και δίνω την κόλα μου στο γυμναστή που ήταν επιτηρητής. Και αυτό που φοβόμουν να ξεστομίσω, σα να είναι μια φράση που θα τα καταστρέψει όλα την είπε αυτός: "Είναι η τελευταία φορά που είσαστε μαζεμένοι όλοι μαζί. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα τους ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου. Η θα τους συναντήσεις κάποια στιγμή τυχαία στη ζωή σου και θα τρομάξεις να τους αναγνωρίσεις" Είναι αλήθεια όλα αυτά που λέει. Το μεγάλο στοίχημα δεν είναι να μπορώ να αναγνωρίσω αυτούς. Το μεγάλο στοίχημα είναι να μπορώ μέσω αυτών των ανθρώπων που θα συναντήσω τυχαία στο δρόμο μου να μπορώ να αναγνωρίσω εμένα. Το μικρό παιδάκι που μαζί τους πέρασε μερικές από τις πιο όμορφες και ξέγνοιαστες στιγμές της ζωής του. Και ανδρώθηκε. Και μεγάλωσε, και πρέπει να αντιμετωπίσει πλέον όλα όσα αντιμετωπίζουν "οι μεγάλοι"

Την βαρύγδουπη σκέψη την έκανε πρόταση ο γυμναστής.... Κάτι ήξερε τελικά περισσότερο από καλές ασκήσεις για κοιλιακούς! Μερικοί άνθρωποι σε κάνουν να τους εκτιμήσεις με την πρώτη τους λέξη και μερικοί άλλοι με τη τελευταία τους.... Μέσα σε αυτές τις λέξεις κρύβεται το μεγαλείο όλης αυτής της εποχής που πέρασε ανεπιστρετί.... Μια γλυκιά μελαγχολία με έχει πιάσει όσο αποτυπώνω αυτές τις σκέψεις.... Νομίζω όλους μας πιάνει αυτό όταν γυρνάμε πίσω σε αυτές τις μέρες. Δημοτικό, γυμνάσιο λύκειο, το λυκόφως της ξεγνοιασιάς και το λυκαυγές μιας καινούριας ημέρας! Λύκειο... Τα Ελληνικά ποτέ δεν κάνουν λάθος στις ερμηνείες τους! Μια ανάσα ακόμα! Και τα καταφέραμε!



Κλείνω με αυτό το τραγουδάκι, με αυτούς τους στίχους που ο Καρβέλας έγραψε προτού τον πάρει η μπάλα και ο Vas Vas....

Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα,
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα,
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα

Υ.Γ. Οι φωτό, είναι μερικές από τις ξέγνοιαστες στιγμές που περνάγαμε... Η πρώτη είναι η τάξη μου και μια συμμαθήτριά μου που δεν έχει καταλάβει ότι την τραβάω φωτογραφία και η δεύτερη δεν χρειάζεται συστάσεις! :D

Η βαλίτσα....

Αυτή είναι η απάντησει στην πρόσκληση του ανήσυχου στο νέο blogoπάιχνιδο! Με βάση την παρακάτω φωτογραφία θα πρέπε ινα γράψω αυτό πυο μου έρχεται στο μυαλό εκείνη τη στιγμή! Εγώ έγραψα ένα την ώρα που δέχτηκα την πρόσκληση και ένα τώρα που μου ήρθε όταν το postαρα... Ελπίζω να ευχαριστηθείτε και τα δύο το ίδιο!

Αυτή η βαλίτσα έχει όλα όσα σε θυμίζουν… Θέλω να την ξεφορτωθώ, να μην υπάρχουν θύμισες από εσένα. γιατί σε αγάπησα με όλη μου την καρδιά και την ψυχή και εσύ με πρόδωσες. Μου είχες πει ότι θα μείνουμε για πάντα μαζί εκείνη την ημέρα. Αλλά δεν κρατάς ποτέ τις υποσχέσεις σου. Αλλά εγώ εξακολουθώ να σε αγαπώ. Έχω μαζέψει τα πάντα σε μια βαλίτσα και νοιώθω ότι έχω ξεριζώσει ένα κομμάτι από την καρδιά μου. πόσο θα ήθελα να την ανοίξω, να σε δω μέσα από αυτά γι μια τελευταία φορά… ανοίγω την βαλίτσα και τα βλέπω όλα έτσι όπως τα είχες αφήσει εσύ… δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου και τα παίρνει ο αέρας μακρυά…. Γιατί έφυγες; Τα δάκρυα εξακολουθούν να τρέχουν. Η βαλίτσα όμως κλείνει… Αυτός ο λογαριασμός πρέπει να κλείσει… το ψιλόβροψο που έριχνε τόση ώρα έχει αρχίσει και γίνεται ακόμα πιο δυνατό… τώρα έχει αρχίσει και διαπερνά το παλτό μου…. Γίνεται βαρύ. Κρατάω την βαλίτσα και κατευθύνομαι προς τα αγαπημένα σου μέρη. Κάθε μου βήμα γίνεται ακόμα πιο δύσκολο… ο αέρας φυσάει κατ ευθείαν από την θάλασσα σα να μου λέει¨ «φύγε!» προσπαθώ και τελικά φτάνω δίπλα από το αγαπημένο σου μέρος…. Βάζω μια τελευταία δύναμη και εκσφενδονίζω την βαλίτσα στα βράχια… η βαλίτσα με μιας ανοίγει και όλα όσα σε θυμίζουν ξεχύνονται στο νερό και τον δυνατό αέρα…. Το πρώτο κύμα παρασέρνει πολλά πράγματα… Τα βράχια τα τσακίζουν! Η καρδιά μου έχει ξεριζωθεί… είμαι ένας άνθρωπος χωρίς καδιά… αισθάνομαι ότι κρυώνω… Τα βράχια έχουν τσακίσει τα περισσότερα πράγματά σου.,… τα νερά τα παρασέρνουν σε απύθμενα βάθη. Η ψυχή και ο νους μου προσπαθούν να τα φτάσουν… ίσως ακόμα δεν είναι αργά! Ίσως μπορέσω να σε σώσω! Αλλά είμαι πολύ βαρύς για να κουνηθώ.. κρυώνω και είμαι βαρύς… κρυώνω και δεν έχω πια καρδιά. Την ξερίζωσες όταν έφυγες. Την πηρές μαζί σου… και τότε το αναπάντεχο… μια μπιζουτιέρα σου έρχεται από τα βάθη των κυμάτων και σπάει σε πολλά κομμάτια πάνω στα βράχια… μέσα από τη μπιζουτιέρα ένα γυάλινο κουτάκι που γλύτωσε την πρόσκρουση και κατευθύνεται κατ ευθείαν πάνω μου…. το πιάνω… έχει κάτι μέσα. Κάτι σαν σημείωμα… δεν το είχα προσέξει πριν αυτό…. Το ανοίγω… Και μέσα, είχε το φως. Την θέρμη, την καρδιά μου… Δύο ήλιοι και ένα σημείωμα… Κάποτε μου χάρισες την καρδιά σου και εγώ δεν την δέχτηκα. Τώρα είναι καιρός να σου τα ανταποδώσω. Σ ευχαριστώ για όσα μου χεις χαρίσει… Αλλά έπρεπε να φύγω… Δεν το επέλεξα εγώ… Ελπίζω να καταλάβεις κάποια μέρα… τα δάκρυά μου τρέχουν και πάλι καυτά… κοιτάζω τριγύρω μου και δεν έχει μείνει τίποτα από τη βαλίτσα… Διάβρωσε τα πάντα, την καρδιά την ψυχή μου και κυρίως τα πράγματά σου… αλλά μια καρδιά μου ξαναδόθηκε. Φοράω τους ήλιους στο λαιμό και είμαι πάλι δυνατός. Πετάω το παλτό μου στην θάλασσα… Δεν το χρειάζομαι πλέον. Δεν κρυώνω… Είμαι ζεστός… τώρα ξέρω. Φεύγω… Μα τώρα ξέρω…

Αυτή η βαλίτσα κρύβει τα πάντα! Τα όνειρα τις ανησυχίες μας! Όλα όσα ζήσαμε μαζί! Μια παρέα, έξι χρόνια! Έξι χρόνια χαράς. Ζήσαμε πολλά μαζί, λύπες χαρές! Και όσο απίστευτο και αν φαίνεται. Όλα χωράνε μέσα σε μια βαλίτσα! Η παραλία θα γίνει το καταφύγιό της! Αρχίζουμε όλοι σκάβουμε έναν μεγάλο λάκκο! Μεγάλη η βαλίτσα βλέπεις! Ο λάκκος άνοιξε. Κι εμείς ανοίγουμε για μια τελευταία φορά την βαλίτσα. Βγάζουμε ο καθένας από ένα αντικείμενο που μας στιγμάτισε περισσότερο. Πολλοί έχουν την ίδια στιγμή έτσι το αντικείμενο σπάει στα δύο και στα τρία ώστε όλοι να πάρουν από ένα. Αυτό, θα είναι το λάφυρό μας λέμε! Και έχουμε δίκιο! Για όλα όσα ζήσαμε και όλα όσα θα ζήσουμε στο μέλλον! Πάντα πορεία στο μέλλον, χωρίς να ξεχνάμε αυτά που περάσαμε στο παρελθόν! Όλοι συμφωνούμε και αρχίζουμε και θάβουμε την βαλίτσα! «Η παραλία θα είναι το νέο σου σπίτι, το νέο σου καταφύγιο!». Τελειώνουμε το θάψιμο και κάθιδροι μπαίνουμε μέσα στη θάλασσα. Να μας αγαλλιάσει, να μας καθαρίσει, να μας εξαγνίσει! Χαιρόμαστε τη ζωή. «Και τα αντικείμενα; Πότε θα τα ξαναπάρουμε;» Ρωτάει αλλά ξέρει την απάντηση. Δεν χρειάζεται να έχεις κάποια αντικείμενα. Οι στιγμές που θα έπρεπε να θυμάσαι έχουν χαραχτεί μέσα στην καρδιά και το μυαλό σου! Και προπάντων μέσα στην ψυχή σου! Όλη η παρέα γινόμαστε μια αγκαλιά! Μένουμε έτσι για αρκετή ώρα! Μετά, μετά πρέπει να χωρίσουμε. Μπορεί να κάνουμε πολύ καιρό να ξαναϊδωθούμε, μα πάντα θα ξέρουμε που να στραφούμε όταν θα χρειαστούμε κάποιον κοντά μας. Κάποιον που συνωμότησε μαζί σου για να θάψετε αυτά που είναι βαθειά ριζωμένα στην καρδιά σου! Όλοι έχουμε ένα κρυφό μυστικό και ένα κομμάτι σε ένα μέρος του σπιτιού μας να μας το υπενθυμίζει! Να γυρνάμε όταν το χρειαζόμαστε! Δεν λέμε τίποτα άλλο, τα άλλα τα έχουν πει τα μάτια. Σε λίγες ώρες θα ταξιδεύουμε για διαφορετικές γωνιές της Ελλάδας…



Έγω δινω πάσα στην Blogoμανούνα, την αδερφούλα και τον πατέρα, αλλα και σε όλους όσους θέλουν να παίξουν αυτό το παιχνιδάκι!

Tranquility

Ναι, το ξέρω, η εποχή που περνάω αυτήν τη στιγμή είναι από τις πιο άχαρες. Ότι θέλω να κατακτήσω τον κόσμο και το θέλω τώρα, χωρίς καθυστέρηση. Εφηβεία. Αφού λοιπόν γνωρίζω τα συμπτώματα, γιατί δεν μπορώ να τα καταπολεμήσω; Εκατομμύρια πράγματα τριβελίζουν το μυαλό μου. Θέλω απαντήσεις. Και επειδή δεν μπορώ να τις βρω στους γύρω μου με πιάνει πανικός. Νοιώθω ότι είμαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που έχει τις ίδιες ανησυχίες, προβληματισμούς, όνειρα. Ευτυχώς για εμένα είδα ότι υπάρχουν και άλλα άτομα! Αλλά πάντα κάτι θα με χωρίζει από αυτά... Η απόσταση, οι υποχρεώσεις, εγώ... Δεν είναι τίποτα, θα μου περάσει, έχω μάθει να κάνω υπομονή. Κάνω τα ξεσπάσματά μου και ηρεμώ. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που θέλω να σας γράψω, να σας πω... Αλλά δε βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις... Όλα είναι μια ιδέα, τίποτα άλλο, έπιασες την ιδέα, τελείωσες.... Όλα εξαρτώνται από εσένα. Κάποια στιγμή όλα θα περάσουν, και θα γυρνάω πίσω στις σελίδες του ιστολογίου μου και θα γελάω με αυτά που σας γράφω, όπως γίνεται με το ημερολόγιο που κρατώ. Αλλά μέχρι τότε, χαίρομαι πολύ που έχω έναν τέτοιο τρόπο να εκφραστώ, και να βγάλω αυτά που δεν μπορώ να μοιραστώ με τους γύρω μου. Θέλω ηρεμία, τίποτα άλλο. Ελεύθερο χώρο για να αναπνεύσω, να δω καθαρά. Να λάβω κάποιες αποφάσεις... Τίποτα άλλο, Tranquility....

Αυτό που δείχνει η φωτογραφία είναι μερικά πράγματα που με κάνουν να ηρεμώ. Σε συνδυασμό με το τραγουδάκι που παίζει μπορούν να με επαναφέρουν πολύ γρήγορα...Μικρές όμορφες στιγμές... Ελπίζω να σας αρέσουν και τα δύο...

Ο απολογισμός της ημέρας...

Είμαι πλέον δεκαοχτώ χρονών και μιας ημέρας. Ο απολογισμός της ημέρας; Έχουμε και λέμε:



Μια όμορφη ημέρα από άποψη βιωμάτων γιατί η ημέρα μας τα χάλασε σήμερα! Ηνία η πρώτη χρονιά μετά από δεκαοχτώ χρόνια που έχει τέτοιο καλοκαιροί αυτήν την ημέρα... Εξετάσεις, παλιοπαρέα καφεδάκι στην παραλία...




απόλαυση.... Κάπου εκεί μέσα ένοιωσα μόνος μου.... Αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω το λόγο της μοναξιάς μου. Ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους που τους ξέρω με αγαπούν και τους αγαπώ... Κι όμως κάτι έλλειπε... Το μεσημεράκι πέρασε... γύρισα σπίτι με καμία όρεξη για να γλεντήσω άλλο... Ο καιρός έγινε ακόμα πιο μουντός, σα να χαρακτήριζε την δική μου ιδιοσυγκρασία εκείνη τη στιγμή... Έπεσα για ύπνο, έναν ύπνο χωρίς όνειρα, χωρίς αυταπάτες. Πόσο ήθελα να ονειρευτώ κάτι καλό.... Αλλά δεν ήρθε όταν το ήθελα... Το απόγευμα συνέχισε να είναι θολό... Η όρεξη έπεφτε ακόμα περισσότερο... Και τότε ξαφνικά, ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του μέσα από τα σύννεφα και άρχισε να τα σκίζει! Οι ακτίνες έπεφταν στην θάλασσα που απέκτησε ένα χρυσαφί χρώμα.... Και τότε όλα άλλαξαν. Η όρεξη επανήλθε, κάποιο αόρατο σημάδι μου έδειξε τον δρόμο κι εγώ απλώς τον ακολούθησα... Πιστεύετε στα σημάδια; Ούτε κι εγώ! :D

Κανόνισα αμέσως τη έξοδό μου και τελικά δεν το μετάνιωσα! Πέρασα υπέροχα! καταπληκτικά, ανάμεσα σε φίλους που αγαπώ και με αγαπούν! Και πλέον το έδειχναν έμπρακτα, με την παρουσία τους σε κάτι που στήθηκε ειδικά για εμένα! Και τους ευχαριστώ γι αυτό! Τούρτα δεν μου έφεραν, μου έκαναν κάτι ακόμα πιο όμορφο, ένα κεράκι πάνω σε ένα banofi και μου ευχήθηκαν τραγουδώντας το γνωστό εμβατήριο.... και πριν το σβήσω, η ευχή μου.... Και η ευχή μου δεν ήταν άλλη, από το να μπορώ και του χρόνου και του αντίχρονου αλλά και κάθε χρόνο να περνώ το ίδιο όμορφα και να εκλαμβάνω τα ίδια συναισθήματα που εξέλαβα από τους ανρώπους γύρω μου.... Ελπίζω να μην ζητάω πολλά....



Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί: From wehat are we made of?


Ποτέ δεν έχω φτάσει σε ένα τελικό συμπέρασμα... Για ένα πράγμα όμως είμαι σίγουρος:


Το κυριότερο συστατικό μας είναι συγκινησιακά φορτισμένο.


Με όλων των ειδών τις συγκινήσεις.


Αυτές είναι που μας ωθούν.


Να κλάψουμε να γελάσουμε, να φύγoυμε να πετάξουμε , να διασκεδάσουμε! να χαρούμε να αγαπήσουμε και να μισήσουμε! Να αγαπηθούμε, να προστατέψουμε, να αισθανθούμε σιγουριά!


just because we are made from all of these....


για τίποτα άλλο...


αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι είναι αυτό το υλικό....


Άλλοι το λένε αερικό, άλλοι σκέψη, άλλοι χημικές αντιδράσεις!


Εμένα μου αρέσει να το λέω ψυχή...


Ο απολογισμός της ημέρας:


Είμαι δεκαοχτώ χρονών και μίας ημέρας μεγαλύτερος και ελπίζω ότι είμαι δεκαοχτώ χρονών και μιας ημέρας σοφότερος από εχθές...


Λίγο ή πολύ, αυτός είναι ο απολογισμός μου... Κάτι είναι και αυτό....

Χρόνια μου πολλά!

Σήμερα είμαι officialy 18 χρονών! Κανονικά και με το νόμο! Δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι το μαγικό σε όλη αυτήν την κατάσταση, ότι ήμουν όλη μέρα εχθές είμαι και σήμερα! όχι ότι περίμενα κάτι το διαφορετικό! Χρόνια πολλά σε όλους όσους γιορτάζουν σήμερα! Για εμένα είναι μια μέρα ξεχωριστή και σκέφτομαι να την περάσω όπως ακριβώς επιθυμώ! Ίσως γι αυτό να μου αρέσει τοσο πολύ αυτή η εποχή! Γεννήθηκα την πιο όμορφη εποχή του χρόνου! Μόνο που σήμερα μας κάνει μερικά τσαλιμάκια ο καιρός! Εγώ είμαι αποφασισμένος να πάω για μπάνιο και με την βροχή! Πάλι καλά που σας γράφω αυτό που διαβάζετε και δεν αποφάσισα να σας γράψω αυτό που είχε προετοιμάσει στο word! Χαρά σε όλους! Ελπίδα σε όλους! Συναισθήματα που μας γεμίζουν σε όλους! Ευχες και παρευχές! Σήμερα μπορεί να είναι η μέρα που θα πραγματοποιηθούν! Όλα είναι πιθανά!

Μια μέρα στην Αθήνα!

Εχθές πήγα με την παρέα μου Αθήνα για να διασκεδάσουμε, μετά από ένα ξενύχτι που κράτησε μέχρι το πρωί! Γυρίσαμε σπίτι, κάναμε ένα μπάνιο, αλλάξαμε ρούχα και πάλι στους δρόμους! Προορισμός μας: Ο σταθμός των τρένων αυτήν τη φορά όχι για μια φυγή, αλλά για ένα ταξιδάκι... Η διαδρομή απολαυσατική όπως θα δείτε και από τις φωτογραφίες... Πήγαμε Αθήνα πήραμε μτρεο και πήγαμε Σύνταγμα

όπου και περιμέναμε το Allou fun bus, όπου και το χάσαμε για μερικά δευτερόλεπτα! Έτσι αναγκαστήκαμε να πάρουμε ένα ταξί! By the way μην το πάρουν στραβά οι απανταχού ταξιτζήδες, αλλά είστε λίγο περίεργοι όταν πιάνετε το τιμόνι! Μιλάμε η πλήρης μετάλαξη! Με το πολλά φτάσαμε Allou! Ένας τεραστιος χώρος με πάρα πολλές επιλογές για να διασκεδάσεις! Ένα θα σας πω: Σαν πρωτάρη με έβαλαν στο τρενάκι με το νερό μπροστά μπροστά και χωρίς αδιάβροχο! Έλα ρε μαλάκα, δεν θα βραχεις πολύ! αφού με έβαλαν μέσα μου κάνει ο πίσω μου: Την πάτησες! Να βλέπετε έναν τρελό να προσπαθεί να βγει από το βαγόνι και να τον κρατάνε οι άλλοι από πίσω! Περιττό να σας πω ότι έγινα λούτσα! Τουλάχιστον το απόλαυσα! Τα κωολοπαίδια όμως θα μου οτ πληρώσουν! Έχω ήδη σκαρφιστεί την φάρσα που θα τους κάνω! Και θα σας συστήνα ανεπιφύλακτα το 4G! Μιλάμε απίστευτό!φανταστείτε ότι είναι κάτι σζαν σφυρί που ανεβαίνει μέχρι ενός σημείου και σε αμόλα! Ε από εκεί πιάνεις κάτι ταχύτητες τρελες! (Ειδικά εγώ με μια ελαφρια υψοφοβία ένοιωθα την αδρεναλίνη να κυλά στις φλεβες μου! Αλλά σίγουρα θα το ξανάκανα!)

Πέρασε η μέρα όμορφα στο Allou και ήταν καιρός να πάμε στο Village να δουμε τον Σάάάάάάάάκηηηηηηηηηη! Alter Ego λοιπόν η επιλογή μας! Και έκανα το τραγικό λάθος να κάτσω ανάμεσα σε δύο Ρουβίτσες! το τι αναστεναγμός έπεσε και το τι Σάκη! Το highlight της βραδυάς: Είχε μια σκηνή που έδειχνε τον Σάκη πριφίλ και φαινόταν οτ αυτί του. Τότε πετάγεται μια Ρουβίτσα από τα αριστερά μυο και λέει το κορυφαίο: Αχ, ακόμα και το αυτί του είναι τόσο όμορφο! Για να μην μιλήσω για την σκηνή που ο Σάκης λέει στην αγαπημένη του το πολυπόθητο Σ' αγαπώ.... ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧ οι αναστεναγμοί! λες και το έλεγε στις απανταχού Ρουβίτσες ο άτιμος! Σε γενικές γραμμές ήταν ωραία η ταινία, (μαζί με τις ρουβίτσες έγινε πολύ απολαυστική!)

Τέλος και ο Village και ήταν η ώρα να γυρίσουμε Χαλκίδα! Πήραμε έναν ταξιτζή που τι να σας πω ρε παιδία, ήταν η επιτομή του Ταρίφα! Ήταν Αλβανός! (όχι ότι είμαι ρατσιστής απλά ήταν Αλβανός ο άνθρωπος) και έτυχε να πάρω στο τραξί όλα τα κορίτσια... Να με έχει πρήξει: Τι ταινία είδατε, πόσες ταινίες μπορείς να δεις με ένα εισιτήριο, έχει επιλογές το ένα το άλλο... Και τι να του πω που ήμουν μέσα με τρία κορίτσια, τα οποία να έχουν πεθάνει στα γέλια.... Ε'δια και απόειδα και αφού κατάλαβα ότι ο κύριος δεν μας πήγαινε Σύνταγμα αλλά το γύρο της Αθήνας και το ταξίμετρο είχε δείξει πέντε ευρώ ήδη πιάνω με το μάτι μου μια στάση του ΟΑΣΑ.... Υπάρχει Θεός σκέφτομαι και λεω του ταρίφα να σταματήσει.... Το κορυφαίο είναι που όταν μου ζήτησε τα πεντάευρω βγάζω από το πορτοφόλι μου το δεκάευρω και κατά λάθος βγάζω δυο... Δώστα και τα δύο μου κάνει... Τώρα να σου δώσω πέντε να σου δώσω άλλε πέντε άλλα τρία.... Τα κορίτσια να έχουν πάθει έναν πανικό, που σταματήσαμε ρε Ηλία, trust me κορίτσια... Θησείο μας άφησε ο κύριος... είχε και απευθείας ανταπόκριση με τον ηλεκτρικό για τα κάτω Πατήσια χώρις στάσεις και αλλαγές μεταφορικών! xixi! Φτάσαμε και πιο γρήγορα από τους άλλους που πήγαν Σύνταγμα! ΑΝ μην σας πω τι έγινε στο λεωφορείο του γυρισμού! Βάλτε την φαντασία σας να δουλέψει! Γυρίσαε σπίτι όλοι πτώματα και ράκη! ΣΑλλά ήταν μια απολαυστική μέρα που θα μου μέινει αξέχαστη! Κράτησα και το βραχιολάκι του fun park! Αυτό γιατίς το κρατάει (Ο Αλβανός εκτός των άλλων ήταν και περίεργος!) Ελπίζω να μην σας κούρασα! Αλλά όταν ζεις κάτι όμορφο δεν καταλαβαίνεις ούτε πως περνά ο χρόνος ούτε πως ξεκινά το επόμενο ταξίδι!

.....αποσιωπιτικά......

Σήμερα επιτέλους τελείωσανε οι πανελλαδικές εξετάσεις! Όλα όσα περίμενα να έρθουν επιτέλους ήρθαν! Δεν ξέρω ποια συναισθήματα υπάροχυν και κυριαρχούν περισσότερο στον ορίζοντα. Κύρίως είναι το συναίσθημα της ανακούφισης... Δεν έχω τίποτα άλλο να πω... Το μόνο που θέλω από εσάς είναι τα σχόλια σας για την παρακάτω φωτογραφία... Τίποτα περισσότερο... Απλά τι σας έρχεται στο μυαλό όταν βλέπετε μια εικόνα σαν αυτήν....

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Η προετοιμασία! (Μια μέρα σαν όλες τις άλλες!..)

Ενώ η υπόλοιπη παρέα απολάμβανε τον καφέ της με το ίδιο τοπίο και τα ίδια ακούσματα, αυτός αποφάσισε να βγει μια βόλτα... Άλλωστε τις βαλίτσες του τις είχε ετοιμάσει από εχθές για να μην τρέχει τελευταία στιγμή και το καράβι αργούσε ακόμα να φύγει από το λιμάνι που απείχε μια ώρα περίπου από το σπίτι του... "Πάω μια βόλτα! Δεν θα αργήσω πολύ! Πιείτε τον καφέ σας και ετοιμαστείτε γιατί σε λιγότερο από μια ώρα θα πρέπει να έχουμε ξεκινήσει!"

Πήρε το αμάξι και κατευθύνθηκε προς την θάλασσα... Πάντα του άρεσε εκεί πέρα. Οικείο μέρος γι αυτόν η θάλασσα. Σε αυτήν έλεγε τα πάντα. "Δεν μπορούμε να έχουμε εμείς οι δύο μυστικά" συνήθιζε να της λέει συχνά... Τον γαλήνευε, το άρεσε να βλέπει τα διάφορά πρόσωπά της... Τον θυμό, την ηρεμία, τη μανία που μπορεί να εξαπολύσει... "Δεν απέχουμε και πολύ" Άφησε το αμάξι του στην αρχή της παραλία και κατέβηκε τα σκαλοπάτια που θα τον οδηγούσαν στον παράδεισο... Τον δικό του παράδεισο... Είχε δείξει σε πολύ λίγους αυτό το μέρος... Εάν είσαι ξένος σε αυτά τα μέρη πολύ δύσκολα το ανακαλύπτεις... Εκτός και αν είναι γραφτό να το ανακαλύψεις... Σε αυτόν του το είχε δείξει εκείνη... "Θα σε εκτιμώ για πάντα γι αυτήν σου την αποκάλυψη". "Έχω πολλά να σου πω σήμερα" άρχισε να μιλά στην κυρά που απλωνόταν μπροστά του... Η θάλασσα έφερε ένα λίγο πιο μεγάλο κύμα πάνω στον γιαλό σα να του έλεγε: "Σε ακούω με προσοχή" Πάντα του άρεσε να βλέπει διάφορα σημάδια στη φύση που του έλεγαν τι πρέπει να κάνει και πιο δρόμο να ακολουθήσει τελικά. "Αισθάνομαι πολύ μεγάλη χαρά για το ταξίδι που προβάλλει στον ορίζοντα. Θα είναι το πρώτο ταξίδι μαζί της... Και με όλους όσους αγαπώ και με αγαπούν! Είναι πολύ όμορφο όλο αυτό... Αλλά φοβάμαι... Φοβάμαι μήπως έρθει το βράδυ και εξαφανιστεί και πάλι όπως έκανε τόσο καιρό πριν την ανατολή..." "Μην ξεχνάς πως δεν ήταν η ίδια τότε!" του υπενθύμισε η θάλασσα με ένα δυνατό κύμα που έφτασε στα πόδια του και τα έβρεξε... "Μην ξεχνάς πως όλα είναι καλά πλέον! Πως πήγες και της έδειξες το δρόμο προς το όνειρο...προς την ευτυχία... Θυμάσαι την απόκρισή της; ΔΑΚΡΥΣΕ!..." Η αλήθεια είναι πως τα είχε ξεχάσει όλα αυτά. Πως η θάλασσα του τα υπενθύμισε με τα καθάρια νερά της. Μέσα της μπορούσε να δει το καθρέφτισμα του εαυτού του. Το καθρέφτισμα της ψυχής του....


"Κάτι άσχημο αισθάνομαι ότι θα γίνει αλλά πρέπει να φύγω...."

Ξεκινάμε! (Μια μέρα σαν όλες τις άλλες!..)

Το κελάηδημα των πουλιών ακριβώς έξω από το παράθυρό του, του έδωσε ένα ευχάριστο ξύπνημα. Ήταν πολύ νωρίς ακόμα για να σηκωθεί... Παρόλα αυτά σηκώθηκε, πήγε και πλήθυκε ντύθηκε, έφτιαξε καφέ και έκατσε στη βεράντα να απολαύσει το τοπίο που απλονώταν μπροστά του.... Ένα μεγάλο χωράφι γεμάτο από φυστικές γεμάτες από καρπούς αλλά και πυκνό πράσινο φύλλωμα! Αυτό ήταν και το καταφύγιο των μικρών ταξιδευτών του καλοκαιριού που του έκαναν τόσο ευχάριστο το ξύπνημα. Ο καφές άρχισε να κυλά μέσα του και να τον αναζωογωνεί. Ένα υπέροχο πρωινό που δεν προμήνυε τίποτα δυσάρεστο στο υπόλοιπο της ημέρας... Τελείωσε τον καφέ του και περίμενε να ξυπνήσουν και οι υπολοιποι φίλοι του. Ήταν η μεγάλη ημέρα βλέπεις σήμερα! Θα φεύγανε για διακοπές! Στην Σαντορίνη θα πήγαιναν. Γύρισε πίσω στο δωμάτιό του και έδωσε ένα απαλό φιλί στην γυμνή πλάτη της... Η ανάσα του καυτή ξεχύθηκε πάνω στο σώμα της που πάντα αντρίχιαζε σε κάθε του άγγιγμα... <<Είναι η ώρα να ξυπνήσουμε! Η μέρα δεν θα μας περιένει!>>... <<χμμμ.... ετοίμασε καφέ να πιόύμε και θα έχω σηκωθεί μέχρι να είναι έτοιμοι...>>

Εκείνος όμως είχε πιει καφέ και δεν περίμενε να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι. πάντα έκανε έτσι. Του άρεσε να είναι μόνος του μερικές φορές. Όχι πάντα. Αλλά μερικές φορές επιβαλλόταν. Να ηρεμήσει, να δει τα πράγματα με άλλο μάτι, να τα ζυγιάσει... Πάντα φαινόταν ως το πιο παρορμητικό άτομο της παρέας αλλά δεν ήταν έτσι. Πάντα ήξερε πολύ καλά τι έκανε, προέβλεπε μερικές θέσεις μπροστά ακόμα και με εμπόδια στο δρόμο του. Ήθελε την ευτυχία για αυτόν και κυρίως για τους γύρω του. Και πιο πολύ γι αυτήν. Η αγάπη δεν έχει όρια λένε. Και κάτι πρέπει να ξέρουν αυτοί που το λένε...

Αντίο Άγγελε...

Ήταν κάποτε ένας άγγελος. Ένας πολύ όμορφος άγγελος... Που η μοίρα του ήταν να έρθει στη γη. Στη γη για να δώσει δύναμη στους ανθρώπους που την είχαν ανάγκη.... Αλλά ο Άγγελος δεν παραπονιόταν. Του άρεσε η ζωή στη γη... Μόνο που...μερικές φορές επιθυμούσε τα φτερά που είχε χάσει. Τα φτερά που τον έπαιρναν μακρυά από αυτά που δεν μπορούσε να αντέξει ούτε ο ίδιος. Βαρύ το φορτίο... Αυτός ο άγγελος μας έμαθε πως να πολεμάμε όλα όσα μας φαίνονται φαινομενικά τόσο σημαντικά και που στην ουσία είναι ανύπαρκτα... Μας έμαθε ότι ακόμα και ένα χαμόγελο μια παρηγοριά τη δύσκολη στιγμή είναι πιο σημαντική απ οτιδήποτε σε αυτόν τον κόσμο. Μας έμαθε ότι η ανθρωπιά κρύβεται πολλές φορές από το δαίμονα των χρημάτων. Η ζωή δε είναι ρόδινη και ονειρικά πλασμένη όπως θα επιθυμούσαμε πολλοί-και μέσα σε αυτούς ο Άγγελος- αλλά κρύβει μέσα της μεγάλη σαπίλα και δυσοσμία. Αλλά ο άγγελος εξακολουθούσε να χαίρεται τη ζωή του, ακόμα και χωρίς τα φτερά του που μερικές φορές τα νοσταλγούσε... κι εκεί που μετά από καιρό είχε αρχίσει να βγάζει και πάλι τις φτερούγες του και να είναι έτοιμος να πετάξει μακρυά μετά από τόσο καιρό ταλαιπωρίας πάνω στη γη, οι άνθρωποι-καταραμένη φάρα- έρχονται και της τα κόβουν σύριζα.... και δεν υπάρχει μεγάλη ελπίδα να ξαναπετάξει... Αλλά ούτε και τότε η Άγγελος το έβαλε κάτω! Ακόμα και τότε, ήλπιζε ότι κάποια στιγμή θα πετάξει μακρυά και καρτερούσε υπομονετικά.... Δάκρυα δεν κυλούσαν από το μάτια του. Έκλαιγε η βροχή γι αυτόν. Και κάποια στιγμή, ο άγγελος έφυγε από αυτόν τον κόσμο που τον ταλαιπωρούσε με τόσο βάναυσο τρόπο και που ποτέ δεν είχε εγκαταλείψει ΠΟΤΕ! Τώρα πετάει! Έχει ολόχρυσα φτερά και μέσα του προστατεύει όλους όσοι του στάθηκαν ή προσπάθησαν με οποιονδήποτε τρόπο. Γιατί ύστερα από όλα όσα πέρασε ποτέ δε ζήτησε περισσότερα από την ελευθερία του και την χαρά ακόμα και του κόσμου που του στέρησε όλα όσα επιθυμούσε.... Μετά από τριάντα χρόνια ξανασηκώνεται μόνος του, ξαναπετά, ξαναΖΕΙ!

Αμαλία Καλιβυνού θα μας λείψεις...

Σε ευχαριστούμε για όλα τα μαθήματα ανθρωπιάς και ηθικής μας δίδαξες και ελπίζω εκεί που βρίσκεσαι να βρήκες επιτέλους τα φτερά που σου στερήσαμε με τόσο άδικο τρόπο....

Οι στίχοι και το τραγουδάκι που θα παίζει είναι αφιερωμένο σε εσένα....

There's no one in town I know

You gave us some place to go.

I never said thank you for that.

I thought I might get one more chance.

What would you think of me now,

so lucky, so strong, so proud?

I never said thank you for that,

now I'll never have a chance.

May angels lead you in.

Hear you me my friends.

On sleepless roads the sleepless go.

May angels lead you in.

So what would you think of me now,

so lucky, so strong, so proud?

I never said thank you for that,

now I'll never have a chance.

May angels lead you in.

Hear you me my friends.

On sleepless roads the sleepless go.

May angels lead you in.

May angels lead you in.

May angels lead you in.

And if you were with me tonight,

I'd sing to you just one more time.

A song for a heart so big,

god wouldn't let it live.

May angels lead you in.

Hear you me my friends.

On sleepless roads the sleepless go.

May angels lead you in.

May angels lead you in.

Hear you me my friends.

On sleepless roads the sleepless go.

May angels lead you in.

May angels lead you in.

Fucking priorities!

Υπάρχει ένα σημείο ορόσημο για τη ζωή σου όπου αρχίζεις και αμφισβητείς! Αμφισβητείς όλα όσα υπάρχουν γύρω σου και εύχεσαι να ήταν διαφορετικά... Αλλά το ξεπερνάς... Αυτό οι περισσότεροι το λένε εφηβεία. Εάν δεν το ξεπεράσεις θα λέγεσαι αιώνιος έφηβος ή απλώς ονειροπόλος; Υπάρχει ακόμα ένα σημείο ορόσημο, όπου αρχίζεις και αμφισβητείς τις προτεραιότητες που έχεις θέσει. Αναρωτιέσαι: "Θα μου αποδώσουν όλα όσα έχω στο μυαλό; Και αν όχι όλα τα περισσότερα; Και αν όχι όλα, τουλάχιστον αυτά που θέλω περισσότερο; Και μήπως πρέπει να ψάξω λίγο καλύτερα τις προτεραιότητες μου για να βρω αυτήν που πρέπει να βάλω πρώτη ώστε να πραγματοποιηθούν τα όνειρά μου;" Ανάγκες αυτοολοκλήρωσης τις λέει ο κύριος A. Maslow! Έτσι, για να μπει η τεκμηρίωση και σε αυτό το blog!

Ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω, καταλήγω σε ένα συμπέρασμα: Η ζωές μας καθορίζονται περισσότερο από τον αριθμό προτεραιοτήτων που θέτουμε και λιγότερο από τα όνειρα που επιθυμούμε... Διότι πολλές φορές οι επιθυμίες έχουν κατώτερη θέση στην ιεραρχία των προτεραιοτήτων.... Someday we 'll know.... Άλλωστε, όπως μας μαθαίνουν, αυτές οι άτιμες οι προτεραιότητες είναι που φτιάχνουν αυτό που λέμε πολιτισμένη κοινωνία! χάχα... Γιατί προτιμώ τότε τη ζούγκλα ρε γαμώτο; Ίσως γιατί είμαι στο στάδιο της αμφισβήτησης! Cause after all i am a teenager!

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι άκυρες με το θέμα αλλά είνια από την Λιαννή άμμο εάν την έχετε ακουστά και μου άρεσαν πολύ οι διαφορετικές αποχρώσεις πουπαρατήτησα μέσα μία ημέρα που πέρναγα από εκεί! Είναι αυτό που λένε: Ποτέ το ηλιοβασίλεμα δεν έχει τα ίδια χρώματα!