Τέλος Εποχής.....

Ο Blogger και όλοι όσοι συνάντησα εδώ μέσα με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Έψαχνα να βρω κάπου να μιλήσω και να με καταλάβουν. Και Αυτό το βρήκα ανάμεσα σε εσάς! Σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Το blog αυτό κλείνει καθώς διένυσε όλα όσα θα έπρεπε να διανύσει... Ήρθε η ωρα να βάλω έναν επίλογο. Το επι παντός επιστητού κλείνει τις πόρτες του. Μια καιούρια ζωή απλώνεται μπροστά μου. Από εδώ και στο εξής θα με βρίσκετε σε άλλη γειτονιά.... Σας περιμενω για να σας κεράσω! Thank you for everything!

Όχι άλλο ΚΑΡΒΟΥΝΟ!

Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.

ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ.

Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

Πίσω από το γκρι...

Αδηφάγα πλάσματα οι άνθρωποι. Με όσα και αν έχουν στα χέρια τους, πάντα θα επιθυμούσαν έστω και κάτι που δεν έχουν. Έτσι είναι η φύση μας. Πάντα θα αναζητούμε κάτι που δεν μπορούμε να έχουμε. Για να μπορούμε να μην είμαστε ευχαριστημένοι. Για να μας λείπει πάντα κάτι και να μας ταλαιπωρεί ημέρα και νύχτα, κάθε δευτερόλεπτο που περνά και έχει το βάρος ενός αιώνα, κάθε πραγματοποιημένης ευχής που θα ευχόμασταν ποτέ να μην έχει γίνει! Τελικά, υπάρχει ευτυχία; Υπάρχει αυτή η αυταπάτη; Η ψευδαίσθηση; Προσπαθούμε να την βρούμε, αλλά ποιος την έχει βρει πραγματικά; Όχι τα δευτερόλεπτα, αυτά τα ψήγματα ευτυχίας που αισθανόμαστε αραιά και που. Ευτυχία με όλη τη σημασία της λέξης. Να ΕΥ ΤΥΧΟΥΜΕ, να έχουμε καλή τύχη, να αισθανόμαστε τυχεροί που έχουμε όλα όσα επιζητούσαμε. Μερικές φορές, τις περισσότερες φορές, ο πόνος είναι πιο δυνατός από κάθε τι. Κερδίζει στα σημεία και βγάζει knock out κάθε άλλο συναίσθημα, κάθε άλλη σκέψη. Αδιάλειπτος και συνεχής πόνος. Πόνος της καρδιάς, πόνος του μυαλού, πόνος της σκέψης και μόνο. Στη σκέψη ότι η ευτυχία είναι κάπου μακρυά μας, ότι εθελοτυφλούμε και ότι δεν πρόκειται ποτέ να την βρούμε, ότι έχουμε συνηθίσει στον πόνο και δεν μπορούμε χωρίς αυτόν. Αυτή είναι η κατάρα μας. Ίσως βαθειά μέσα μας αναζητούμε τον πόνο. Την πίκρα. Γιατί έτσι τα ψήγματα της ευτυχίας, μπροστά στους πακτωλούς του πόνου να φαίνονται μάννα εξ ουρανού. Θεόσταλτο δώρο για να μας θυμίσει ότι ναι, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Τι πρέπει να κάνεις για να βρεθείς στην άλλη πλευρά; Θυσίες. Και μέχρι που είσαι πρόθυμος να φτάσεις για να πας στην άλλη πλευρά; Μέχρι το τέλος. ΛΑΘΟΣ! Ο άνθρωπος εκτός από αδηφάγος και άπληστος είναι και φυγόπονος. Τι ειρωνεία ε; Εμείς προσπαθούμε να του ξεφύγουμε και τελικά τον έχουμε μέσα στο αίμα μας. Ναι, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να αποφύγουμε τον πόνο. Αλλά αυτός εκεί, επιμένει. Εσωτερικές ανάγκες έκφρασης, να βγάλεις το μέσα έξω. Να δείξεις τα χρώματα της καρδιάς και της ψυχής σου. Κι όμως, πίσω από αυτό το γκρι που φαίνεται να βάφει όλο το τοπίο, διαγράφεται καθαρά το λευκό. Και το λευκό κρύβει ακόμα περισσότερα χρώματα μέσα του! Πάρτε το λευκό και αναλύστε το! Ανοίξτε την παλέτα της ψυχής σας και ζωγραφίστε τον κόσμο που ονειρεύεστε! Ακόμα και αν αυτός ο κόσμος κρύβει μόνο το γκρι. Θα είναι ο δικός σας κόσμος. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα. Παρόλους τους πόνους και της κακουχίες, παρόλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τα παρωχημένα συναισθήματα, παρόλα αυτά νικήτρα θανάτου βγαίνει πάντα η ζωή. Οπότε το συμπέρασμα ποιο είναι; Όλα όσα ζούμε, όλα όσα κάνουμε, είναι ένα συνονθύλευμα που μέσα από αυτές τις ακατάστατες και ακατάπαυστες εκπλήξεις του, δημιουργεί ζωή. Ένας συνεχής και ατέρμονος κύκλος, ο κύκλος της ζωής, που κρύβει τον πόνο της πίκρα και κάπου βαθειά μέσα του την ευτυχία. Γιατί πάντα πίσω από το γκρι δεν κρύβεται μόνο το μαύρο που σπίλωσε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, υπάρχει και το λευκό, το αυθεντικό και το ωραίο. Και πίσω από το λευκό κρύβονται πολλά χρώματα…. Let’s seek for them λοιπόν…. Η ζωή δεν κάνει ποτέ λάθος, ακόμα και αν μας αφήνει να παίζουμε συνεχώς τα παιχνίδια της. Ξέρει να κρατά τις ισορροπίες, ακόμα και αν φαινομενικά μας δείχνει το αντίθετο. Ας ψάξουμε το λευκό λοιπόν, ας ψάξουμε τη ζωή, το χρώμα στη ζωή μας...

Follow the rainbow...

Τα πράγματα που ονειρευόμαστε για τη ζωή μας θυμίζουν το ουράνιο τόξο. Όσο και να προσπαθούμε μερικές φορές δε μπορούμε να τα φτάσουμε. Και τότε πρέπει να μάθουμε να κοιτάμε. Όχι μόνο αυτά που θα θέλαμε, αλλά και αυτά που μας μένουν. Γιατί μερικές φορές το ουράνιο τόξο είναι μπροστά στα μάτια μας. Απλά, εμείς δε μπορούμε να το δούμε....



Ράνια, Singles 2

Maybe Tomorrow.....

Έτσι είναι ο τίτλος από το τραγουδάκι που παίζει στο podcast μου. Maybe tomorrow, i ll find my way home... Ίσως είμαι πολύ μικρός ακόμα. Αλλά εχθές είχα μια συζήτηση με μια φίλη μου που είναι μόλις τρία χρόνια μεγαλύτερή μου. Το μεγαλύτερο όνειρό της είναι να ζήσει μια ζωή στο Λονδίνο. Πήγε για μια εβδομάδα και τελικά έκατσε έξι μήνες. Ακόμα αναρωτιέται με τον εαυτό της γιατί έφυγε από εκεί. Με αυτήν τη συζήτηση άρχισα να αναρωτιέμαι εάν έχω βρει εγώ τον δικό μου τόπο για να αράξω. Και η αλήθεια είναι πως όχι, ακόμα δεν έχω δει την τοποθεσία που θα με γεμίσει και θα μου ενεργοποιήσει τόσο οικεία συναισαθήματα. Ακόμα ψάχνομαι. Να μου πεις, είμαι σε φάση αναζήτησης.... Οκ... Αλλά πολύ θα ήθελα να ξέρω ότι έχω βρει την τοποθεσία και απλώς περιμένω όλα να μου έρθουν βολικά (λέγοντας βολικά να εξασφαλίσω τα απαραίτητα και να πάω σε αυτό το μέρος) και να βρω τον δρόμο για το σπίτι... Πως να το πω, μου λείπουν συναισθήματα..... πληρότητας. Μιας πληρότητας που αρνείται πεισματικά να έρθει! Στο τέλος μπορεί να καταλήξω στα γνωστά τούτα μέρη, αλλά μέχρι να γυρίσεις όλον τον κόσμο, ποτέ δεν θα ξέρεις! Δε νομίζω ότι πρέπει να κάνω ένα τόσο μεγαλεπίβολο ταξίδι, πιο κοντινοί προορισμοί θα με πείσουν. One day i ll find my way home! Και όταν τον βρω θα σας καλέσω όλους! Για να χαρείτε κι εσείς με την χαρά μου. Όπως θα χαιρόμουν κι εγώ μαζί σας... Προς το παρόν, ψάχνομαι... But who knows, maybe tomorrow.... (Αφιερωμένο σε όλους όσους ακόμα ψάχνονται ή ακόμα και αν έχουν βρει τον προορισμό, βρίσκονται ακόμα στο ταξίδι....)

Όσπου να βρούμε την Ιθάκη....

Υπάρχουν μερικές στιγμές.... Σαν αυτές. Που κάτι μέσα μου σκυρτά. Και αναζητά. Χαμένα όνειρα χαμένες αλήθειες... Όλα ξεχασμένα μέσα στο παρελθόν της καρδιάς μου. Μιας καρδιάς με παρελθόν και παρόν. Το μέλλον; Εγώ το μέλλον νοσταλγώ. Όσπου να σου φανερωθεί η Ιθάκη. Όσπου τα σύννεφα να φύγουν. Θέλω να φύγουν τα σύννεφα; Είναι ωραία τα σύννεφα. Σε ταξιδεύουν, ενεργοποιούν την φαντασία σου, σε κάνουν να νοιώσεις......ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! Θέλω να έχω κάποιον δίπλα μου; Ναι, μερικές φορές το αναζητώ, το απόλυτο λυτρωτικό. Και κάποιες άλλες θέλω μόνο να είμαι μόνος μου. Μόνος σε έναν τόσο απέραντο κόσμο. Σε έναν κόσμο που ακόμα καλά καλά δεν ξέρω εμένα. Τα σύννεφα ματωμένα από τον ήλιο αρχίζουν και δακρύζουν. Συναισθήματα ενός άλλου κόσμου. Που φαντάζει τόσο μακρυνός. Κι όμως, απέχει μόνο μερικές μέρες, μερικές ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα. Αιώνες μακρυά... Η ζωή είναι πολύ όμορφη. Είναι γιατί δεν έχει μόνο ένα πρόσωπο. Είναι χαρούμενη, είναι και θλιβερή. Πολλά πρόσωπα για μια μάγισσα που μας σαγηνεύει με κάθε τρόπο. Και όσο κι αν προσπαθει να μας ξεφύγει, εμείς πάντα κατά πόδας! Χαρμολύπες και ανάμεικτα συναισθήματα ανάμεσα σε ασυνάρτητα λόγια.... Οι κρουνοί της ζωής άνοιξαν. Εμείς τι περιμένουμε;

Open again! (Τίτλος με υποννοούμενα!)

Επέστρεψα απο τις διακοπες μου... Πέρασα υπέροχα! Απολαυστικά! Ήταν το προοίμιο της ζωης που μου ανοίγεται, σε έναν κόσμο που θα αποφασίζω εγώ για εμένα... Μου άρεσε αυτή η ελευθερία που είχα στο νησί, να πάρω το λεωφορείο, να κάτσω μέχρι αργά ξύπνιος (καλά αυτό το κάνω και τώρα λόγω δουλειάς) να απολαύσω ότιδήποτε μου προσφέρεται τόσο απλόχερα μπροστά μου. Πολλά πράγματα θα αλλαξουν στις επόμενες ημέρες. Ανακατατάξεις, ανακατατάξεις παντού! Όχι ότι αυτό με χαλάει, καθόλου! Είμαι εδώ και περιμένω! Οι διακοπές στην Πάρο ήταν απλά απολαυστικές! Ο δρόμος για ένα αύριο που φαντάζει τόσο όμορφο, σαγηνευτικό, προκλητικά ηδονικό και πάνω απ' όλα ανερχώμενο.... Η ελπίδα και η αισιοδοξία επέστρεψαν! Κάνω σχέδια για τα επόμενα βήματά μου! Μου λείψατε! Σας καλωσορίζω λοιπόν ξανά στο σπιτικό μου! Θα ήθελα πολύ να σας φέρω δωράκια, αλλά αυτά τα σουβενίρ του τύπου μπλουζάκια i love tade... δεν μου αρέσουν και φυσικά δεν τα συστήνω και για δώρα... Έψαξα πολύ και βρήκα αυτούς τους ιππόκαμπους σε ενα γωνιακό μαγαζάκι...



Σας τους δωρίζω με όλη μου την αγάπη! Καλό χειμώνα να έχουμε και ας αποκτήσει ξανά ζωή αυτή η blogoκοινότητα!


Ειδικά φιλάκια στέλνω στην αγαπημένη μου e-νονά! (Blogoμανούλα μην μου ζηλέψεις, για το καλωσόρισμα είναι!) Χαιρόμαστε πολύ που είσαι κα πάλι κοντά μας και ελπίζουμε να μην σε χάσουμε ξανά!