Το τέλος μιας εποχής....

Εχθές τελείωσα με κάθε είδος εξετάσεων. Το τελευταίο μάθημα ήταν η βιολογία. Ξεμπέρδεψα... Είμαι μέσα στο νερό! Προσπαθώ, προσπαθώ, λίγο ακόμα και τελείωσα. Και δεν θα πάρω ανάσα. Θα τελειώσω με μια ανάσα... Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα! ΑΝΑΣΑ! Τα κατάφερα. Μια ανάσα μου φαίνεται τώρα πια όλο αυτό... Το λύκειο, τα φροντιστήρια, οι ατελείωτες ώρες διαβάσματος. Λύκειο, ωραία λέξη, πανέμορφα τα Ελληνικά... Κάτι τελειώνει... Το μεταίχμιο. Το τέλος μιας εποχής. Μπήκαμε μέσα στην τάξη και έτυχε πρώτη φορά μετά από μήνες να είμαστε όλα τα παιδιά του τμήματος στην ίδια αίθουσα... Με το που συνειδητοποίησα ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο ανατρίχιασα... Ήταν η τελευταία φορά που συνέβαινε αυτό. Τελειώνω τη βιολογία και δίνω την κόλα μου στο γυμναστή που ήταν επιτηρητής. Και αυτό που φοβόμουν να ξεστομίσω, σα να είναι μια φράση που θα τα καταστρέψει όλα την είπε αυτός: "Είναι η τελευταία φορά που είσαστε μαζεμένοι όλοι μαζί. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα τους ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου. Η θα τους συναντήσεις κάποια στιγμή τυχαία στη ζωή σου και θα τρομάξεις να τους αναγνωρίσεις" Είναι αλήθεια όλα αυτά που λέει. Το μεγάλο στοίχημα δεν είναι να μπορώ να αναγνωρίσω αυτούς. Το μεγάλο στοίχημα είναι να μπορώ μέσω αυτών των ανθρώπων που θα συναντήσω τυχαία στο δρόμο μου να μπορώ να αναγνωρίσω εμένα. Το μικρό παιδάκι που μαζί τους πέρασε μερικές από τις πιο όμορφες και ξέγνοιαστες στιγμές της ζωής του. Και ανδρώθηκε. Και μεγάλωσε, και πρέπει να αντιμετωπίσει πλέον όλα όσα αντιμετωπίζουν "οι μεγάλοι"

Την βαρύγδουπη σκέψη την έκανε πρόταση ο γυμναστής.... Κάτι ήξερε τελικά περισσότερο από καλές ασκήσεις για κοιλιακούς! Μερικοί άνθρωποι σε κάνουν να τους εκτιμήσεις με την πρώτη τους λέξη και μερικοί άλλοι με τη τελευταία τους.... Μέσα σε αυτές τις λέξεις κρύβεται το μεγαλείο όλης αυτής της εποχής που πέρασε ανεπιστρετί.... Μια γλυκιά μελαγχολία με έχει πιάσει όσο αποτυπώνω αυτές τις σκέψεις.... Νομίζω όλους μας πιάνει αυτό όταν γυρνάμε πίσω σε αυτές τις μέρες. Δημοτικό, γυμνάσιο λύκειο, το λυκόφως της ξεγνοιασιάς και το λυκαυγές μιας καινούριας ημέρας! Λύκειο... Τα Ελληνικά ποτέ δεν κάνουν λάθος στις ερμηνείες τους! Μια ανάσα ακόμα! Και τα καταφέραμε!



Κλείνω με αυτό το τραγουδάκι, με αυτούς τους στίχους που ο Καρβέλας έγραψε προτού τον πάρει η μπάλα και ο Vas Vas....

Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα,
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα,
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα

Υ.Γ. Οι φωτό, είναι μερικές από τις ξέγνοιαστες στιγμές που περνάγαμε... Η πρώτη είναι η τάξη μου και μια συμμαθήτριά μου που δεν έχει καταλάβει ότι την τραβάω φωτογραφία και η δεύτερη δεν χρειάζεται συστάσεις! :D