Πίσω από το γκρι...

Αδηφάγα πλάσματα οι άνθρωποι. Με όσα και αν έχουν στα χέρια τους, πάντα θα επιθυμούσαν έστω και κάτι που δεν έχουν. Έτσι είναι η φύση μας. Πάντα θα αναζητούμε κάτι που δεν μπορούμε να έχουμε. Για να μπορούμε να μην είμαστε ευχαριστημένοι. Για να μας λείπει πάντα κάτι και να μας ταλαιπωρεί ημέρα και νύχτα, κάθε δευτερόλεπτο που περνά και έχει το βάρος ενός αιώνα, κάθε πραγματοποιημένης ευχής που θα ευχόμασταν ποτέ να μην έχει γίνει! Τελικά, υπάρχει ευτυχία; Υπάρχει αυτή η αυταπάτη; Η ψευδαίσθηση; Προσπαθούμε να την βρούμε, αλλά ποιος την έχει βρει πραγματικά; Όχι τα δευτερόλεπτα, αυτά τα ψήγματα ευτυχίας που αισθανόμαστε αραιά και που. Ευτυχία με όλη τη σημασία της λέξης. Να ΕΥ ΤΥΧΟΥΜΕ, να έχουμε καλή τύχη, να αισθανόμαστε τυχεροί που έχουμε όλα όσα επιζητούσαμε. Μερικές φορές, τις περισσότερες φορές, ο πόνος είναι πιο δυνατός από κάθε τι. Κερδίζει στα σημεία και βγάζει knock out κάθε άλλο συναίσθημα, κάθε άλλη σκέψη. Αδιάλειπτος και συνεχής πόνος. Πόνος της καρδιάς, πόνος του μυαλού, πόνος της σκέψης και μόνο. Στη σκέψη ότι η ευτυχία είναι κάπου μακρυά μας, ότι εθελοτυφλούμε και ότι δεν πρόκειται ποτέ να την βρούμε, ότι έχουμε συνηθίσει στον πόνο και δεν μπορούμε χωρίς αυτόν. Αυτή είναι η κατάρα μας. Ίσως βαθειά μέσα μας αναζητούμε τον πόνο. Την πίκρα. Γιατί έτσι τα ψήγματα της ευτυχίας, μπροστά στους πακτωλούς του πόνου να φαίνονται μάννα εξ ουρανού. Θεόσταλτο δώρο για να μας θυμίσει ότι ναι, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Τι πρέπει να κάνεις για να βρεθείς στην άλλη πλευρά; Θυσίες. Και μέχρι που είσαι πρόθυμος να φτάσεις για να πας στην άλλη πλευρά; Μέχρι το τέλος. ΛΑΘΟΣ! Ο άνθρωπος εκτός από αδηφάγος και άπληστος είναι και φυγόπονος. Τι ειρωνεία ε; Εμείς προσπαθούμε να του ξεφύγουμε και τελικά τον έχουμε μέσα στο αίμα μας. Ναι, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να αποφύγουμε τον πόνο. Αλλά αυτός εκεί, επιμένει. Εσωτερικές ανάγκες έκφρασης, να βγάλεις το μέσα έξω. Να δείξεις τα χρώματα της καρδιάς και της ψυχής σου. Κι όμως, πίσω από αυτό το γκρι που φαίνεται να βάφει όλο το τοπίο, διαγράφεται καθαρά το λευκό. Και το λευκό κρύβει ακόμα περισσότερα χρώματα μέσα του! Πάρτε το λευκό και αναλύστε το! Ανοίξτε την παλέτα της ψυχής σας και ζωγραφίστε τον κόσμο που ονειρεύεστε! Ακόμα και αν αυτός ο κόσμος κρύβει μόνο το γκρι. Θα είναι ο δικός σας κόσμος. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα. Παρόλους τους πόνους και της κακουχίες, παρόλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τα παρωχημένα συναισθήματα, παρόλα αυτά νικήτρα θανάτου βγαίνει πάντα η ζωή. Οπότε το συμπέρασμα ποιο είναι; Όλα όσα ζούμε, όλα όσα κάνουμε, είναι ένα συνονθύλευμα που μέσα από αυτές τις ακατάστατες και ακατάπαυστες εκπλήξεις του, δημιουργεί ζωή. Ένας συνεχής και ατέρμονος κύκλος, ο κύκλος της ζωής, που κρύβει τον πόνο της πίκρα και κάπου βαθειά μέσα του την ευτυχία. Γιατί πάντα πίσω από το γκρι δεν κρύβεται μόνο το μαύρο που σπίλωσε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, υπάρχει και το λευκό, το αυθεντικό και το ωραίο. Και πίσω από το λευκό κρύβονται πολλά χρώματα…. Let’s seek for them λοιπόν…. Η ζωή δεν κάνει ποτέ λάθος, ακόμα και αν μας αφήνει να παίζουμε συνεχώς τα παιχνίδια της. Ξέρει να κρατά τις ισορροπίες, ακόμα και αν φαινομενικά μας δείχνει το αντίθετο. Ας ψάξουμε το λευκό λοιπόν, ας ψάξουμε τη ζωή, το χρώμα στη ζωή μας...