Εκεί που οι γρίφοι τελειώνουν.....
Σταματώ πλέον να μιλώ με γρίφους. Είναι κάτι το κουραστικό και εδώ και δύο εβδομάδες περνάω μια φάση που χειρότερή της δεν έχω αισθανθεί. Ένας εσωτερικός εχθρός, ο ίδιος μου ο εαυτός μου έταζε τάσεις αυτοκαταστροφικές. Δεν υπάκουα, δεν ήθελα να συνεχίσω κάπως ετσι. Έψαχνα απαντήσεις και πολύ περισσότερο αποκρίσεις. Ούτε το ένα ερχόταν μα ούτε και το άλλο. Κι εγώ αισθανόμουν ακόμα πιο μόνος. Και ο πόνος ακόμα πιο αβάσταχτος. Και τα δάκρυα ποτέ δεν είναι αρκετά... Ύστερα λοιπόν από δύο εβδομάδες τόσο εσωτερικής όσο και γενικότερης σιωπής αποφάσισα να φωνάξω, να ακουστώ και να κραυγάσω... Και η φωνή μου ακούστηκε. Και η απόκριση ήρθε. Δεν ήταν αυτό που περίμενα αλλά δεν έχει πλέον σημασία... Έχει περάσει και βρίσκεται στο παρελθόν. Ύστερα λοιπόν από μια σχέση που έδωσα τα πάντα και πήρα τίποτα, και μία φιλία που στιρίχθηκα και τελικά γκρεμοτσακίστηκα, είμαι ξανά όρθιος και πατώ στα δικά μου πόδια. Κακία δεν κρατώ ούτε στον έναν ούτε στον άλλον. Και οι δύο μου χάρισαν μερικές πολύτιμες στιγμές και προπάντων ένα μεγάλο μάθημα: Οι δυνατότητες του ανθρώπου δεν σταματούν εκεί που αυτός πιστεύει ότι ήρθε το τέρμα. Συνεχίζονται και κρατούν ακόμα περισσότερο. Γιατί ακόμα και αν πέσει από το γκρεμό, είναι ικανός να βγάλει φτερά και να πετάξει.... Ο γκρεμός μπορεί να είναι το εφαλτήριο για μια καινούρια ζωή ή το τέλος της προηγούμενης...
Από εδώ και στο εξής χαράσσω καινούριους δρόμους. Προσπαθώ να ανασυγκροτηθώ και να αποκτήσω την χαμένη μου αυτοπεπείθηση. Δεν είναι δύσκολο. Θα τα καταφέρω. Αυτοί οι δύο άνθρωποι μου έδωσαν πολλαπλά συναισθήματα και πολλαπλά χτυπήματα επίσης... Είναι οι ευχές και οι κατάρες μου. Και είμαι σίγουρος ότι θα έρθουν και άλλες τέτοιες φιλίες και σχεσεις. Δεν τις φοβάμαι, τις περιμένω. Πλέον ξέρω ότι ο εαυτός μου είναι ο πολυτιμότερος σύντροφός μου σε αυτό το ταξίδι. Πάντα θα δίνουμε τα πάντα σε αυτούς που αγαπούμε ακόμα και αν ξέρουμε ότι μπορεί να μην πάρουμε αυτά που επιζητούμε. Μα το τολμάμε. Γιατί εκείνη τη στιγμή αισθανόμαστε τόσο μα τόσο όμορφα. Αγαπάμε και ζούμε τα πάντα από την αρχή. Και ελπίζουμε. Αυτό είναι το κυριώτερο. Ελπίζουμε. Και η ελπίδα-είναι πολύ κοινότυπο μα είναι αλήθεια- πεθαίνει πάντα τελευταία. Και πολλές φορές δεν πεθαίνει ποτέ. Αυτό που δεν άφηνε να κλείσουν οι πληγές μου ήταν η σιωπή. Ο φόβος ότι εγώ μπορεί να είμαι ο λάθος. Μπορεί και να ήμουν! Μα οι αποκρίσεις μου έδειξαν άλλα πράγματα. Δεν ξέρω εάν ήταν η αλήθεια που είδα ή ο εγωσμός που εμφανίστηκε από τα βάθη, αλλά αμέσως ένα κακό ξορκίστηκε, τα μάγια λύθηκαν και οι πληγές επουλώνονται αργά αλλά σταθερά. Και όταν το παρελθόν μου ξανασυναντηθεί με το μελλοντικό μου παρόν, ξέρω ότι θα είμαι ήρεμος. Ξέρω ότι εγώ έδωσα όσα μπορούσα. Τώρα πλέον είναι στη δική τους κρίση να το εκτιμήσουν. I did my best.... Η αισιοδοξία σαν τον φοίνικα αναγεννάται μέσα από τις φλόγες που άφησε η πυρκαγιά των παλαιών συνασθημάτων. Ένας λίβας φυσάει πλέον σε αυτά τα μέρη για να θυμίζει αυτά που πέρασα. Μα το αεράκι δεν θα αργήσει να γίνει δροσερό. Και το τοπίο να ανθίσει ξανά. Εάν κοτάξω γύρω μου θα βρω τους ανθρώπους που ψάχνω. Ας μην είμαι λοιπόν τόσο πεσιμιστής.....
Εκεί λοιπόν που οι γρίφοι τελειώνουν, ξεκινάει μια καινούρια αρχή. Τόσο για εμένα όσο και για όλους τους άλλους. Μια αρχή που υπόσχεται πολλά και αισιόδοξα μηνύματα. Είναι καλοκαιράκι και σε μια εβδομάδα από τώρα θα πάω τις διακοπές μου.... Θα περάσω καλά και θα το διασκεδάσω. Θα αφήσω τα τέρατα του παρελθόντος να κοιμηθούν, αλλά ακόμα και αν επιστρέψουν έχουν πλέον εξημερωθεί μέσα μου. Μια γλυκόπιρκη γεύση θα μουδίάσει τα χείλη μου αλλά αμέσως θα πιώ από το γάργαρο νερό της ζωής και το μούδιασμά θα γίνει και πάλι παρελθόν. Και μετά από αυτό, τα αποτελέσματα και μια καινούρια ζωή ξεδιπλώνεται κοντα μου. Μια ζωή απόληξη του προηγούμενου κομματιού του πάζλ... Του πολύχρωμου παζλ της ζωής....
P.S. Το τραγουδάκι είναι αφιερωμένο σε όλους όσους έχουν αυτήν τη διάθεση αλλά ακόμα και αν δεν τη έχουν το τραγουδάκι αυτό ελπίζω να τους την φτιάξει!
