......

Όλα γυρίζουνε τόσο γλυκά γύρω μου. Μια ζάλη που χτυπά την καρδιά και το μυαλό. «Σ’ αγαπώ» λέω και αυτή τη φορά το πιστεύω. Και ξέρω ότι με αγαπάς κι εσύ. Αλλά με έναν τρόπο που δεν είμαι σε θέση ακόμα να καταλάβω. Μιλάω με γρίφους. Με κοιτάς και γελάς. Τι όμορφα μάτια που έχεις. Το φεγγάρι τα κάνει να φωτίζουν περισσότερο απ’ όσο μπορώ να αντέξω. Μια ζωή μας περιμένει ακόμα μπροστά. Ο πολυπόθητος έρωτας επιτέλους ήρθε. Πήρε σάρκα και οστά. Και συναντήθηκε στα μάτια σου. Τα όμορφα μάτια που φοράς. Γελάς δεν σταματάς να με εκπλήσσεις, οι κινήσεις του σώματός σου, έρχονται σε συμφωνία με το όλο τοπίο. Έχω ανάγκη από καινούριες παραστάσεις και μου τις χαρίζεις τόσο απλόχερα. Μια κινητή ανάμνηση. Μια ευχή και μια κατάρα. Ένα ναι και ένα μεγάλο όχι. Μια μεγάλη αλήθεια που βγήκε μέσα από ένα ψέμα. «Σ’ αγάπησα» λέω και αυτό είναι ακόμα πιο δυνατό από το προηγούμενο. Το παρελθόν φαίνεται να κέρδισε το παρόν. Αλλά ακόμα έχω την ανάγκη σου. Γιατί ένα κομμάτι μου ακόμα σε αγαπά και ένα άλλο σε μισεί. Με χώρισες, με δίχασες. «Σ’ αγάπησα» και αυτό ήταν η ευχή μου. «Με δίχασες» και αυτή είναι η κατάρα μου. Τώρα είσαι μακρυά. Δεν θέλω να σε ενοχλήσω άλλο. Δεν θέλω να ξυπνήσω τα τέρατα μέσα μου. Μια γλυκιά ανάμνηση με ακολουθεί. Σου έχω δώσει μια υπόσχεση και δεν σκέφτομαι να την αθετήσω. Αλλά μετά από αυτό δεν ξέρω εάν θέλω ακόμα να συνεχίσω. «Με δίχασες» και αυτή είναι η κατάρα μου. Πρέπει να συνεχίσω. Το ξέρεις. Γι αυτό άλλωστε γελάς. Γιατί ξέρεις. Αλλά εγώ δεν θέλω να το παραδεχτώ. Η υπόσχεση είναι υπόσχεση. Είμαι πιο μπερδεμένος από πριν. Αλλά ακόμα και τώρα, «Σ’ αγάπησα» και ίσως αυτό και να ήταν η ευχή μου. Ξέρεις ότι μιλάω σε εσένα. μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται. Προσπαθώ, αλλά η λήθη δεν είναι τόσο δυνατή. Δεν μπορεί να κερδίσει την καρδιά. Κανένας δεν μπορεί. Νέα πρόσωπα, νέες καταστάσεις. Το παλιό συναντιέται με το καινούριο. Και όλα μπερδεύονται τόσο γλυκά. Το άρωμά σου, το όπιό μου κυλά γοργά στις φλέβες μου. Φτάσαμε μέχρι το φεγγάρι. Και από εκεί είδαμε καινούρια πράγματα. Αλλά η υπόσχεση είναι υπόσχεση. Θα σε δω. Και από εκεί και πέρα ας αλλάξουνε οι δρόμοι μας. Αλλά η υπόσχεση είναι υπόσχεση. «Σ’ αγαπώ» λέω, και τώρα δεν ξέρω που να στραφώ… Κοιτάω μπροστά, βλέπω το μέλλον να με καρτερά. Κοιτάζω πίσω. Βλέπω το παρελθόν να με αναζητά. Κοιτάω το τώρα. Βλέπω το παρόν να αγωνιά. Κοιτάζω πάνω. Βλέπω τα αστέρια να μου χαμογελούν. Και το φεγγάρι προσπαθεί να εξαφανιστεί από τα μάτια μου. Είναι θυμωμένο, είναι κόκκινο. Χαμογελώ. «Πάλι θα αρχίσω να μιλώ με γρίφους» μια τελευταία κραυγή. Μια απόγνωση. Και ξαφνικά, όλα! Παρελθόν, παρόν και μέλλον με κοιτάνε. Και περιμένουν μια απόφαση. «Εξακολουθείς να παίζεις με γρίφους» κοιτάζω και πάλι πάνω. Τα άστρα εξακολουθούν να μου χαμογελούν. Τους ανταποδίδω το χαμόγελο. Το φεγγάρι εξαφανίστηκε. Δεν άντεξε και κρύφτηκε. Κάτι μεγάλο ετοιμάζεται. Ένας καταιγισμός συναισθημάτων. Κι εγώ στη μέση. Ανάμεσα τους. Ανάμεσα σε τρεις άγρυπνους φρουρούς. Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον. Κι εσύ, εξακολουθείς να με κοιτάς. Και να γελάς. Ξέρεις. Πότε άραγε θα μάθω κι εγώ; «μη χαθείς» Μόνο αυτό μου λές. Αλλά εγώ έχω ήδη χαθεί. Οι φρουροί έχουν γίνει ακόμα πιο επίμονοι, σχεδόν προστακτικοί. Μα το ηλιοβασίλεμα είναι μια πτυχή της ημέρας. Ένα τέλος, μια αναγέννηση. Πάντα προτιμούσες το φεγγάρι. Το παραπλανητικό του φως σε μάγευε. Έχω ανάγκη από εσένα. από την χαρά που μου δίνεις όταν σε κοιτάζω, το αίσθημα της πληρότητας που μου προσφέρεις. «Με δίχασες» αλλά δεν ξέρω τι να επιλέξω. Ευχή η κατάρα; Προτιμώ να σε αφήσω για πάντα μαζί με το παρελθόν που περιμένει μια απάντηση. Αλλά εσύ έχεις τυφλώσει το παρόν και μαγέψει το μέλλον. Νίκησες τους φρουρούς μου. Αλλά μένει ακόμα ένα κάστρο. Θυμάσαι; Μια μάσκα φόραγες τότε. Κι όμως πίσω από τη μάσκα κατάφερα να διακρίνω τα λεπτά σου χαρακτηριστικά. Και να ξεκλειδώσω τι πόρτες του παραδείσου. Αλλά δεν ήσουν μέσα. Να η κατάρα, πάλι μπροστά μου. αλλά σε έχω ανάγκη. Εσύ ξέρεις, εσύ κάπου μέσα σου έχεις ήδη διαβάσει αυτά που γράφω. Κι ας μιλάω με γρίφους. Εσύ καταλαβαίνεις. Γι’ αυτό άλλωστε γελάς! Ή μήπως κατά βάθος κλαις; Θα μπορούσα να σου χαρίσω τα πάντα. Αρκούμαι στην υπόσχεση. Ελπίζω να την θυμάσαι. Το παρελθόν παίρνει το δρόμο του αποχωρισμού. Το μέλλον ξεκινάει για καινούρια μέρη. Και το παρόν μένει εδώ να μου κάνει παρέα. Κι εσύ προχωράς. Μπαίνεις μέσα στη θάλασσα με βήμα ταχύ. Δεν θέλεις να σε δω να κλαις. Αλλά εγώ σε έχω ήδη δει. Κάπου εκεί μέσα, στον παράδεισο σε είδα να κλαις. Κι ας μου λέγανε πως δεν ήσουν μέσα. Προτίμησες να κρυφτείς. «Μακάρι να μπορούσαμε να αλλάξουμε καταστάσεις. Αλλά ίσως εάν αλλάζαμε τις καταστάσεις να μην συνέβαιναν όσα συμβαίνουν τώρα.» Αυτό το τελευταίο πάει εν μέρει σε εσένα. Γιατί εσύ προσπάθησες, μάλλον προσπαθήσαμε να αλλάξουμε καταστάσεις. Αυτό πηγαίνει και κάπου αλλού… Το Μέλλον αρχίζει να απομακρύνεται και πάλι. Είναι ευχαριστημένο με τις αποφάσεις μου. Έτσι νομίζει. Αλλά εγώ δεν έπαψα ποτέ να μιλάω με γρίφους. Δεν σε ξεχωρίσω πια από μακρυά. Έγινες ένα με την θάλασσα που τόσο αγαπώ. Κάποια μέρα θα επιστρέψεις. Αλλά τότε τα τέρατα θα έχουν εξημερωθεί. Και οι φρουροί δεν θα κάνουν την εμφάνισή τους. Και όλοι μαζί θα απολαύσουμε το γνωστό πλέον αλλά τόσο θελκτικό, παραπλανητικό φως του φεγγαριού…

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα μ’ακούς
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ’ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι πού τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ακούς
Είμ’ εγώ, μ’ακούς
Σ’αγαπώ, μ’ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σού φορώ
Το λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ακούς
Πού μ’ αφήνεις, πού πάς και ποιός, μ’ακούς

Η περίεργη περίοδος της απραξίας

Μια περίεργη περίοδος μόλις τελείωσε και ακόμα προσπαθώ να ξεκολλήσω από αυτήν. Ένα πρόγραμμα το οποίο ακολουθούσα τόσο καιρό δεν χρειάζεται πλέον να με διατάζει! Έχω εξαντλήσει οτιδήποτε διαβάζεται μέσα στο σπίτι, ατελείωτες βόλτες, μπάνια έξοδοι τα οποία με έχουν αφήσει και BROKE! Μια περίεργη περίοδος απραξίας που στην αρχή την διασκέδαζα πάρα πολύ! Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να κοιμηθώ και λιώσω στο γλυκό μου κρεβατάκι, αλλά πόσο πια να κοιμηθείς; Αυτό πάλι που μπορώ να κοιμηθώ όσο θέλω και το μάτι μου είναι γαρίδα πιο νωρίς απ΄ότι σηκωνόμουν την περίοδο των εξετάσεων; Μυστήριο πράγμα ο άνθρωπος! Αυτα τα υπέροχα Χ που είναι τραβηγμένα εδώ και μήνες στο πρόγραμμα των εξετάσεων δεν λένε να φύγουν από το ντουλάπι της βιβλιοθήκης μου. Δεν ξέρω αλλά κάτι μέσα μου μου λέει να μην τα πετάξω ακόμα. Είναι πολύ περίεργο το πως "δένεσαι" με μερικά πράγματα. Τώρα πως ακριβώς δέθηκα με αυτές τις μαύρες χαρακιές στο λευκό χαρτί δεν ξέρω αλλά κάποια στιγμή πρέπει να τις βγάλω. Αλλά μετά θα μείνει άδειο το ντουλάπι! I have to move on! Συλλέγω πληροφορίες και συνεχίζω!

Συλλέγω αναμνήσεις και συνεχίζω! Το μόνο που μου λείπει τώρα είναι ξεκάθαροι στόχοι, αλλά μέχρι να έρθουν θα πρέπει να απολαύσω την διαδρομή που λέει και ένας φίλος μου! Let's join the ride! Όλα μαζί, οι αναμνήσεις και οι πληροφορίες, συνθέτουν το σήμερα! Και είναι ένα πολύ όμορφο σήμερα και συνάμα πολύ ΠΕΡΙΕΡΓΟ! Η λέξη "περίεργο" μονοπωλεί στο σημερινό post! Μήπως είμαι πολύ περίεργος τελικά ; :D

Το παιδί που παίζει στη μουσικούλα δεν ξέρω πόσο μέλλον έχει ακόμα, αλλά αυτό το τραγουδάκι του θα μας έρχεται στο μυαλό κάθε κάλοκαίρι!

Το τέλος μιας εποχής....

Εχθές τελείωσα με κάθε είδος εξετάσεων. Το τελευταίο μάθημα ήταν η βιολογία. Ξεμπέρδεψα... Είμαι μέσα στο νερό! Προσπαθώ, προσπαθώ, λίγο ακόμα και τελείωσα. Και δεν θα πάρω ανάσα. Θα τελειώσω με μια ανάσα... Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα! ΑΝΑΣΑ! Τα κατάφερα. Μια ανάσα μου φαίνεται τώρα πια όλο αυτό... Το λύκειο, τα φροντιστήρια, οι ατελείωτες ώρες διαβάσματος. Λύκειο, ωραία λέξη, πανέμορφα τα Ελληνικά... Κάτι τελειώνει... Το μεταίχμιο. Το τέλος μιας εποχής. Μπήκαμε μέσα στην τάξη και έτυχε πρώτη φορά μετά από μήνες να είμαστε όλα τα παιδιά του τμήματος στην ίδια αίθουσα... Με το που συνειδητοποίησα ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο ανατρίχιασα... Ήταν η τελευταία φορά που συνέβαινε αυτό. Τελειώνω τη βιολογία και δίνω την κόλα μου στο γυμναστή που ήταν επιτηρητής. Και αυτό που φοβόμουν να ξεστομίσω, σα να είναι μια φράση που θα τα καταστρέψει όλα την είπε αυτός: "Είναι η τελευταία φορά που είσαστε μαζεμένοι όλοι μαζί. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα τους ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου. Η θα τους συναντήσεις κάποια στιγμή τυχαία στη ζωή σου και θα τρομάξεις να τους αναγνωρίσεις" Είναι αλήθεια όλα αυτά που λέει. Το μεγάλο στοίχημα δεν είναι να μπορώ να αναγνωρίσω αυτούς. Το μεγάλο στοίχημα είναι να μπορώ μέσω αυτών των ανθρώπων που θα συναντήσω τυχαία στο δρόμο μου να μπορώ να αναγνωρίσω εμένα. Το μικρό παιδάκι που μαζί τους πέρασε μερικές από τις πιο όμορφες και ξέγνοιαστες στιγμές της ζωής του. Και ανδρώθηκε. Και μεγάλωσε, και πρέπει να αντιμετωπίσει πλέον όλα όσα αντιμετωπίζουν "οι μεγάλοι"

Την βαρύγδουπη σκέψη την έκανε πρόταση ο γυμναστής.... Κάτι ήξερε τελικά περισσότερο από καλές ασκήσεις για κοιλιακούς! Μερικοί άνθρωποι σε κάνουν να τους εκτιμήσεις με την πρώτη τους λέξη και μερικοί άλλοι με τη τελευταία τους.... Μέσα σε αυτές τις λέξεις κρύβεται το μεγαλείο όλης αυτής της εποχής που πέρασε ανεπιστρετί.... Μια γλυκιά μελαγχολία με έχει πιάσει όσο αποτυπώνω αυτές τις σκέψεις.... Νομίζω όλους μας πιάνει αυτό όταν γυρνάμε πίσω σε αυτές τις μέρες. Δημοτικό, γυμνάσιο λύκειο, το λυκόφως της ξεγνοιασιάς και το λυκαυγές μιας καινούριας ημέρας! Λύκειο... Τα Ελληνικά ποτέ δεν κάνουν λάθος στις ερμηνείες τους! Μια ανάσα ακόμα! Και τα καταφέραμε!



Κλείνω με αυτό το τραγουδάκι, με αυτούς τους στίχους που ο Καρβέλας έγραψε προτού τον πάρει η μπάλα και ο Vas Vas....

Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα,
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα,
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα

Υ.Γ. Οι φωτό, είναι μερικές από τις ξέγνοιαστες στιγμές που περνάγαμε... Η πρώτη είναι η τάξη μου και μια συμμαθήτριά μου που δεν έχει καταλάβει ότι την τραβάω φωτογραφία και η δεύτερη δεν χρειάζεται συστάσεις! :D

Η βαλίτσα....

Αυτή είναι η απάντησει στην πρόσκληση του ανήσυχου στο νέο blogoπάιχνιδο! Με βάση την παρακάτω φωτογραφία θα πρέπε ινα γράψω αυτό πυο μου έρχεται στο μυαλό εκείνη τη στιγμή! Εγώ έγραψα ένα την ώρα που δέχτηκα την πρόσκληση και ένα τώρα που μου ήρθε όταν το postαρα... Ελπίζω να ευχαριστηθείτε και τα δύο το ίδιο!

Αυτή η βαλίτσα έχει όλα όσα σε θυμίζουν… Θέλω να την ξεφορτωθώ, να μην υπάρχουν θύμισες από εσένα. γιατί σε αγάπησα με όλη μου την καρδιά και την ψυχή και εσύ με πρόδωσες. Μου είχες πει ότι θα μείνουμε για πάντα μαζί εκείνη την ημέρα. Αλλά δεν κρατάς ποτέ τις υποσχέσεις σου. Αλλά εγώ εξακολουθώ να σε αγαπώ. Έχω μαζέψει τα πάντα σε μια βαλίτσα και νοιώθω ότι έχω ξεριζώσει ένα κομμάτι από την καρδιά μου. πόσο θα ήθελα να την ανοίξω, να σε δω μέσα από αυτά γι μια τελευταία φορά… ανοίγω την βαλίτσα και τα βλέπω όλα έτσι όπως τα είχες αφήσει εσύ… δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου και τα παίρνει ο αέρας μακρυά…. Γιατί έφυγες; Τα δάκρυα εξακολουθούν να τρέχουν. Η βαλίτσα όμως κλείνει… Αυτός ο λογαριασμός πρέπει να κλείσει… το ψιλόβροψο που έριχνε τόση ώρα έχει αρχίσει και γίνεται ακόμα πιο δυνατό… τώρα έχει αρχίσει και διαπερνά το παλτό μου…. Γίνεται βαρύ. Κρατάω την βαλίτσα και κατευθύνομαι προς τα αγαπημένα σου μέρη. Κάθε μου βήμα γίνεται ακόμα πιο δύσκολο… ο αέρας φυσάει κατ ευθείαν από την θάλασσα σα να μου λέει¨ «φύγε!» προσπαθώ και τελικά φτάνω δίπλα από το αγαπημένο σου μέρος…. Βάζω μια τελευταία δύναμη και εκσφενδονίζω την βαλίτσα στα βράχια… η βαλίτσα με μιας ανοίγει και όλα όσα σε θυμίζουν ξεχύνονται στο νερό και τον δυνατό αέρα…. Το πρώτο κύμα παρασέρνει πολλά πράγματα… Τα βράχια τα τσακίζουν! Η καρδιά μου έχει ξεριζωθεί… είμαι ένας άνθρωπος χωρίς καδιά… αισθάνομαι ότι κρυώνω… Τα βράχια έχουν τσακίσει τα περισσότερα πράγματά σου.,… τα νερά τα παρασέρνουν σε απύθμενα βάθη. Η ψυχή και ο νους μου προσπαθούν να τα φτάσουν… ίσως ακόμα δεν είναι αργά! Ίσως μπορέσω να σε σώσω! Αλλά είμαι πολύ βαρύς για να κουνηθώ.. κρυώνω και είμαι βαρύς… κρυώνω και δεν έχω πια καρδιά. Την ξερίζωσες όταν έφυγες. Την πηρές μαζί σου… και τότε το αναπάντεχο… μια μπιζουτιέρα σου έρχεται από τα βάθη των κυμάτων και σπάει σε πολλά κομμάτια πάνω στα βράχια… μέσα από τη μπιζουτιέρα ένα γυάλινο κουτάκι που γλύτωσε την πρόσκρουση και κατευθύνεται κατ ευθείαν πάνω μου…. το πιάνω… έχει κάτι μέσα. Κάτι σαν σημείωμα… δεν το είχα προσέξει πριν αυτό…. Το ανοίγω… Και μέσα, είχε το φως. Την θέρμη, την καρδιά μου… Δύο ήλιοι και ένα σημείωμα… Κάποτε μου χάρισες την καρδιά σου και εγώ δεν την δέχτηκα. Τώρα είναι καιρός να σου τα ανταποδώσω. Σ ευχαριστώ για όσα μου χεις χαρίσει… Αλλά έπρεπε να φύγω… Δεν το επέλεξα εγώ… Ελπίζω να καταλάβεις κάποια μέρα… τα δάκρυά μου τρέχουν και πάλι καυτά… κοιτάζω τριγύρω μου και δεν έχει μείνει τίποτα από τη βαλίτσα… Διάβρωσε τα πάντα, την καρδιά την ψυχή μου και κυρίως τα πράγματά σου… αλλά μια καρδιά μου ξαναδόθηκε. Φοράω τους ήλιους στο λαιμό και είμαι πάλι δυνατός. Πετάω το παλτό μου στην θάλασσα… Δεν το χρειάζομαι πλέον. Δεν κρυώνω… Είμαι ζεστός… τώρα ξέρω. Φεύγω… Μα τώρα ξέρω…

Αυτή η βαλίτσα κρύβει τα πάντα! Τα όνειρα τις ανησυχίες μας! Όλα όσα ζήσαμε μαζί! Μια παρέα, έξι χρόνια! Έξι χρόνια χαράς. Ζήσαμε πολλά μαζί, λύπες χαρές! Και όσο απίστευτο και αν φαίνεται. Όλα χωράνε μέσα σε μια βαλίτσα! Η παραλία θα γίνει το καταφύγιό της! Αρχίζουμε όλοι σκάβουμε έναν μεγάλο λάκκο! Μεγάλη η βαλίτσα βλέπεις! Ο λάκκος άνοιξε. Κι εμείς ανοίγουμε για μια τελευταία φορά την βαλίτσα. Βγάζουμε ο καθένας από ένα αντικείμενο που μας στιγμάτισε περισσότερο. Πολλοί έχουν την ίδια στιγμή έτσι το αντικείμενο σπάει στα δύο και στα τρία ώστε όλοι να πάρουν από ένα. Αυτό, θα είναι το λάφυρό μας λέμε! Και έχουμε δίκιο! Για όλα όσα ζήσαμε και όλα όσα θα ζήσουμε στο μέλλον! Πάντα πορεία στο μέλλον, χωρίς να ξεχνάμε αυτά που περάσαμε στο παρελθόν! Όλοι συμφωνούμε και αρχίζουμε και θάβουμε την βαλίτσα! «Η παραλία θα είναι το νέο σου σπίτι, το νέο σου καταφύγιο!». Τελειώνουμε το θάψιμο και κάθιδροι μπαίνουμε μέσα στη θάλασσα. Να μας αγαλλιάσει, να μας καθαρίσει, να μας εξαγνίσει! Χαιρόμαστε τη ζωή. «Και τα αντικείμενα; Πότε θα τα ξαναπάρουμε;» Ρωτάει αλλά ξέρει την απάντηση. Δεν χρειάζεται να έχεις κάποια αντικείμενα. Οι στιγμές που θα έπρεπε να θυμάσαι έχουν χαραχτεί μέσα στην καρδιά και το μυαλό σου! Και προπάντων μέσα στην ψυχή σου! Όλη η παρέα γινόμαστε μια αγκαλιά! Μένουμε έτσι για αρκετή ώρα! Μετά, μετά πρέπει να χωρίσουμε. Μπορεί να κάνουμε πολύ καιρό να ξαναϊδωθούμε, μα πάντα θα ξέρουμε που να στραφούμε όταν θα χρειαστούμε κάποιον κοντά μας. Κάποιον που συνωμότησε μαζί σου για να θάψετε αυτά που είναι βαθειά ριζωμένα στην καρδιά σου! Όλοι έχουμε ένα κρυφό μυστικό και ένα κομμάτι σε ένα μέρος του σπιτιού μας να μας το υπενθυμίζει! Να γυρνάμε όταν το χρειαζόμαστε! Δεν λέμε τίποτα άλλο, τα άλλα τα έχουν πει τα μάτια. Σε λίγες ώρες θα ταξιδεύουμε για διαφορετικές γωνιές της Ελλάδας…



Έγω δινω πάσα στην Blogoμανούνα, την αδερφούλα και τον πατέρα, αλλα και σε όλους όσους θέλουν να παίξουν αυτό το παιχνιδάκι!

Tranquility

Ναι, το ξέρω, η εποχή που περνάω αυτήν τη στιγμή είναι από τις πιο άχαρες. Ότι θέλω να κατακτήσω τον κόσμο και το θέλω τώρα, χωρίς καθυστέρηση. Εφηβεία. Αφού λοιπόν γνωρίζω τα συμπτώματα, γιατί δεν μπορώ να τα καταπολεμήσω; Εκατομμύρια πράγματα τριβελίζουν το μυαλό μου. Θέλω απαντήσεις. Και επειδή δεν μπορώ να τις βρω στους γύρω μου με πιάνει πανικός. Νοιώθω ότι είμαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που έχει τις ίδιες ανησυχίες, προβληματισμούς, όνειρα. Ευτυχώς για εμένα είδα ότι υπάρχουν και άλλα άτομα! Αλλά πάντα κάτι θα με χωρίζει από αυτά... Η απόσταση, οι υποχρεώσεις, εγώ... Δεν είναι τίποτα, θα μου περάσει, έχω μάθει να κάνω υπομονή. Κάνω τα ξεσπάσματά μου και ηρεμώ. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που θέλω να σας γράψω, να σας πω... Αλλά δε βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις... Όλα είναι μια ιδέα, τίποτα άλλο, έπιασες την ιδέα, τελείωσες.... Όλα εξαρτώνται από εσένα. Κάποια στιγμή όλα θα περάσουν, και θα γυρνάω πίσω στις σελίδες του ιστολογίου μου και θα γελάω με αυτά που σας γράφω, όπως γίνεται με το ημερολόγιο που κρατώ. Αλλά μέχρι τότε, χαίρομαι πολύ που έχω έναν τέτοιο τρόπο να εκφραστώ, και να βγάλω αυτά που δεν μπορώ να μοιραστώ με τους γύρω μου. Θέλω ηρεμία, τίποτα άλλο. Ελεύθερο χώρο για να αναπνεύσω, να δω καθαρά. Να λάβω κάποιες αποφάσεις... Τίποτα άλλο, Tranquility....

Αυτό που δείχνει η φωτογραφία είναι μερικά πράγματα που με κάνουν να ηρεμώ. Σε συνδυασμό με το τραγουδάκι που παίζει μπορούν να με επαναφέρουν πολύ γρήγορα...Μικρές όμορφες στιγμές... Ελπίζω να σας αρέσουν και τα δύο...

Ο απολογισμός της ημέρας...

Είμαι πλέον δεκαοχτώ χρονών και μιας ημέρας. Ο απολογισμός της ημέρας; Έχουμε και λέμε:



Μια όμορφη ημέρα από άποψη βιωμάτων γιατί η ημέρα μας τα χάλασε σήμερα! Ηνία η πρώτη χρονιά μετά από δεκαοχτώ χρόνια που έχει τέτοιο καλοκαιροί αυτήν την ημέρα... Εξετάσεις, παλιοπαρέα καφεδάκι στην παραλία...




απόλαυση.... Κάπου εκεί μέσα ένοιωσα μόνος μου.... Αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω το λόγο της μοναξιάς μου. Ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους που τους ξέρω με αγαπούν και τους αγαπώ... Κι όμως κάτι έλλειπε... Το μεσημεράκι πέρασε... γύρισα σπίτι με καμία όρεξη για να γλεντήσω άλλο... Ο καιρός έγινε ακόμα πιο μουντός, σα να χαρακτήριζε την δική μου ιδιοσυγκρασία εκείνη τη στιγμή... Έπεσα για ύπνο, έναν ύπνο χωρίς όνειρα, χωρίς αυταπάτες. Πόσο ήθελα να ονειρευτώ κάτι καλό.... Αλλά δεν ήρθε όταν το ήθελα... Το απόγευμα συνέχισε να είναι θολό... Η όρεξη έπεφτε ακόμα περισσότερο... Και τότε ξαφνικά, ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του μέσα από τα σύννεφα και άρχισε να τα σκίζει! Οι ακτίνες έπεφταν στην θάλασσα που απέκτησε ένα χρυσαφί χρώμα.... Και τότε όλα άλλαξαν. Η όρεξη επανήλθε, κάποιο αόρατο σημάδι μου έδειξε τον δρόμο κι εγώ απλώς τον ακολούθησα... Πιστεύετε στα σημάδια; Ούτε κι εγώ! :D

Κανόνισα αμέσως τη έξοδό μου και τελικά δεν το μετάνιωσα! Πέρασα υπέροχα! καταπληκτικά, ανάμεσα σε φίλους που αγαπώ και με αγαπούν! Και πλέον το έδειχναν έμπρακτα, με την παρουσία τους σε κάτι που στήθηκε ειδικά για εμένα! Και τους ευχαριστώ γι αυτό! Τούρτα δεν μου έφεραν, μου έκαναν κάτι ακόμα πιο όμορφο, ένα κεράκι πάνω σε ένα banofi και μου ευχήθηκαν τραγουδώντας το γνωστό εμβατήριο.... και πριν το σβήσω, η ευχή μου.... Και η ευχή μου δεν ήταν άλλη, από το να μπορώ και του χρόνου και του αντίχρονου αλλά και κάθε χρόνο να περνώ το ίδιο όμορφα και να εκλαμβάνω τα ίδια συναισθήματα που εξέλαβα από τους ανρώπους γύρω μου.... Ελπίζω να μην ζητάω πολλά....



Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί: From wehat are we made of?


Ποτέ δεν έχω φτάσει σε ένα τελικό συμπέρασμα... Για ένα πράγμα όμως είμαι σίγουρος:


Το κυριότερο συστατικό μας είναι συγκινησιακά φορτισμένο.


Με όλων των ειδών τις συγκινήσεις.


Αυτές είναι που μας ωθούν.


Να κλάψουμε να γελάσουμε, να φύγoυμε να πετάξουμε , να διασκεδάσουμε! να χαρούμε να αγαπήσουμε και να μισήσουμε! Να αγαπηθούμε, να προστατέψουμε, να αισθανθούμε σιγουριά!


just because we are made from all of these....


για τίποτα άλλο...


αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι είναι αυτό το υλικό....


Άλλοι το λένε αερικό, άλλοι σκέψη, άλλοι χημικές αντιδράσεις!


Εμένα μου αρέσει να το λέω ψυχή...


Ο απολογισμός της ημέρας:


Είμαι δεκαοχτώ χρονών και μίας ημέρας μεγαλύτερος και ελπίζω ότι είμαι δεκαοχτώ χρονών και μιας ημέρας σοφότερος από εχθές...


Λίγο ή πολύ, αυτός είναι ο απολογισμός μου... Κάτι είναι και αυτό....

Χρόνια μου πολλά!

Σήμερα είμαι officialy 18 χρονών! Κανονικά και με το νόμο! Δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι το μαγικό σε όλη αυτήν την κατάσταση, ότι ήμουν όλη μέρα εχθές είμαι και σήμερα! όχι ότι περίμενα κάτι το διαφορετικό! Χρόνια πολλά σε όλους όσους γιορτάζουν σήμερα! Για εμένα είναι μια μέρα ξεχωριστή και σκέφτομαι να την περάσω όπως ακριβώς επιθυμώ! Ίσως γι αυτό να μου αρέσει τοσο πολύ αυτή η εποχή! Γεννήθηκα την πιο όμορφη εποχή του χρόνου! Μόνο που σήμερα μας κάνει μερικά τσαλιμάκια ο καιρός! Εγώ είμαι αποφασισμένος να πάω για μπάνιο και με την βροχή! Πάλι καλά που σας γράφω αυτό που διαβάζετε και δεν αποφάσισα να σας γράψω αυτό που είχε προετοιμάσει στο word! Χαρά σε όλους! Ελπίδα σε όλους! Συναισθήματα που μας γεμίζουν σε όλους! Ευχες και παρευχές! Σήμερα μπορεί να είναι η μέρα που θα πραγματοποιηθούν! Όλα είναι πιθανά!

Μια μέρα στην Αθήνα!

Εχθές πήγα με την παρέα μου Αθήνα για να διασκεδάσουμε, μετά από ένα ξενύχτι που κράτησε μέχρι το πρωί! Γυρίσαμε σπίτι, κάναμε ένα μπάνιο, αλλάξαμε ρούχα και πάλι στους δρόμους! Προορισμός μας: Ο σταθμός των τρένων αυτήν τη φορά όχι για μια φυγή, αλλά για ένα ταξιδάκι... Η διαδρομή απολαυσατική όπως θα δείτε και από τις φωτογραφίες... Πήγαμε Αθήνα πήραμε μτρεο και πήγαμε Σύνταγμα

όπου και περιμέναμε το Allou fun bus, όπου και το χάσαμε για μερικά δευτερόλεπτα! Έτσι αναγκαστήκαμε να πάρουμε ένα ταξί! By the way μην το πάρουν στραβά οι απανταχού ταξιτζήδες, αλλά είστε λίγο περίεργοι όταν πιάνετε το τιμόνι! Μιλάμε η πλήρης μετάλαξη! Με το πολλά φτάσαμε Allou! Ένας τεραστιος χώρος με πάρα πολλές επιλογές για να διασκεδάσεις! Ένα θα σας πω: Σαν πρωτάρη με έβαλαν στο τρενάκι με το νερό μπροστά μπροστά και χωρίς αδιάβροχο! Έλα ρε μαλάκα, δεν θα βραχεις πολύ! αφού με έβαλαν μέσα μου κάνει ο πίσω μου: Την πάτησες! Να βλέπετε έναν τρελό να προσπαθεί να βγει από το βαγόνι και να τον κρατάνε οι άλλοι από πίσω! Περιττό να σας πω ότι έγινα λούτσα! Τουλάχιστον το απόλαυσα! Τα κωολοπαίδια όμως θα μου οτ πληρώσουν! Έχω ήδη σκαρφιστεί την φάρσα που θα τους κάνω! Και θα σας συστήνα ανεπιφύλακτα το 4G! Μιλάμε απίστευτό!φανταστείτε ότι είναι κάτι σζαν σφυρί που ανεβαίνει μέχρι ενός σημείου και σε αμόλα! Ε από εκεί πιάνεις κάτι ταχύτητες τρελες! (Ειδικά εγώ με μια ελαφρια υψοφοβία ένοιωθα την αδρεναλίνη να κυλά στις φλεβες μου! Αλλά σίγουρα θα το ξανάκανα!)

Πέρασε η μέρα όμορφα στο Allou και ήταν καιρός να πάμε στο Village να δουμε τον Σάάάάάάάάκηηηηηηηηηη! Alter Ego λοιπόν η επιλογή μας! Και έκανα το τραγικό λάθος να κάτσω ανάμεσα σε δύο Ρουβίτσες! το τι αναστεναγμός έπεσε και το τι Σάκη! Το highlight της βραδυάς: Είχε μια σκηνή που έδειχνε τον Σάκη πριφίλ και φαινόταν οτ αυτί του. Τότε πετάγεται μια Ρουβίτσα από τα αριστερά μυο και λέει το κορυφαίο: Αχ, ακόμα και το αυτί του είναι τόσο όμορφο! Για να μην μιλήσω για την σκηνή που ο Σάκης λέει στην αγαπημένη του το πολυπόθητο Σ' αγαπώ.... ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧ οι αναστεναγμοί! λες και το έλεγε στις απανταχού Ρουβίτσες ο άτιμος! Σε γενικές γραμμές ήταν ωραία η ταινία, (μαζί με τις ρουβίτσες έγινε πολύ απολαυστική!)

Τέλος και ο Village και ήταν η ώρα να γυρίσουμε Χαλκίδα! Πήραμε έναν ταξιτζή που τι να σας πω ρε παιδία, ήταν η επιτομή του Ταρίφα! Ήταν Αλβανός! (όχι ότι είμαι ρατσιστής απλά ήταν Αλβανός ο άνθρωπος) και έτυχε να πάρω στο τραξί όλα τα κορίτσια... Να με έχει πρήξει: Τι ταινία είδατε, πόσες ταινίες μπορείς να δεις με ένα εισιτήριο, έχει επιλογές το ένα το άλλο... Και τι να του πω που ήμουν μέσα με τρία κορίτσια, τα οποία να έχουν πεθάνει στα γέλια.... Ε'δια και απόειδα και αφού κατάλαβα ότι ο κύριος δεν μας πήγαινε Σύνταγμα αλλά το γύρο της Αθήνας και το ταξίμετρο είχε δείξει πέντε ευρώ ήδη πιάνω με το μάτι μου μια στάση του ΟΑΣΑ.... Υπάρχει Θεός σκέφτομαι και λεω του ταρίφα να σταματήσει.... Το κορυφαίο είναι που όταν μου ζήτησε τα πεντάευρω βγάζω από το πορτοφόλι μου το δεκάευρω και κατά λάθος βγάζω δυο... Δώστα και τα δύο μου κάνει... Τώρα να σου δώσω πέντε να σου δώσω άλλε πέντε άλλα τρία.... Τα κορίτσια να έχουν πάθει έναν πανικό, που σταματήσαμε ρε Ηλία, trust me κορίτσια... Θησείο μας άφησε ο κύριος... είχε και απευθείας ανταπόκριση με τον ηλεκτρικό για τα κάτω Πατήσια χώρις στάσεις και αλλαγές μεταφορικών! xixi! Φτάσαμε και πιο γρήγορα από τους άλλους που πήγαν Σύνταγμα! ΑΝ μην σας πω τι έγινε στο λεωφορείο του γυρισμού! Βάλτε την φαντασία σας να δουλέψει! Γυρίσαε σπίτι όλοι πτώματα και ράκη! ΣΑλλά ήταν μια απολαυστική μέρα που θα μου μέινει αξέχαστη! Κράτησα και το βραχιολάκι του fun park! Αυτό γιατίς το κρατάει (Ο Αλβανός εκτός των άλλων ήταν και περίεργος!) Ελπίζω να μην σας κούρασα! Αλλά όταν ζεις κάτι όμορφο δεν καταλαβαίνεις ούτε πως περνά ο χρόνος ούτε πως ξεκινά το επόμενο ταξίδι!

.....αποσιωπιτικά......

Σήμερα επιτέλους τελείωσανε οι πανελλαδικές εξετάσεις! Όλα όσα περίμενα να έρθουν επιτέλους ήρθαν! Δεν ξέρω ποια συναισθήματα υπάροχυν και κυριαρχούν περισσότερο στον ορίζοντα. Κύρίως είναι το συναίσθημα της ανακούφισης... Δεν έχω τίποτα άλλο να πω... Το μόνο που θέλω από εσάς είναι τα σχόλια σας για την παρακάτω φωτογραφία... Τίποτα περισσότερο... Απλά τι σας έρχεται στο μυαλό όταν βλέπετε μια εικόνα σαν αυτήν....

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ