Ξεκινάμε! (Μια μέρα σαν όλες τις άλλες!..)

Το κελάηδημα των πουλιών ακριβώς έξω από το παράθυρό του, του έδωσε ένα ευχάριστο ξύπνημα. Ήταν πολύ νωρίς ακόμα για να σηκωθεί... Παρόλα αυτά σηκώθηκε, πήγε και πλήθυκε ντύθηκε, έφτιαξε καφέ και έκατσε στη βεράντα να απολαύσει το τοπίο που απλονώταν μπροστά του.... Ένα μεγάλο χωράφι γεμάτο από φυστικές γεμάτες από καρπούς αλλά και πυκνό πράσινο φύλλωμα! Αυτό ήταν και το καταφύγιο των μικρών ταξιδευτών του καλοκαιριού που του έκαναν τόσο ευχάριστο το ξύπνημα. Ο καφές άρχισε να κυλά μέσα του και να τον αναζωογωνεί. Ένα υπέροχο πρωινό που δεν προμήνυε τίποτα δυσάρεστο στο υπόλοιπο της ημέρας... Τελείωσε τον καφέ του και περίμενε να ξυπνήσουν και οι υπολοιποι φίλοι του. Ήταν η μεγάλη ημέρα βλέπεις σήμερα! Θα φεύγανε για διακοπές! Στην Σαντορίνη θα πήγαιναν. Γύρισε πίσω στο δωμάτιό του και έδωσε ένα απαλό φιλί στην γυμνή πλάτη της... Η ανάσα του καυτή ξεχύθηκε πάνω στο σώμα της που πάντα αντρίχιαζε σε κάθε του άγγιγμα... <<Είναι η ώρα να ξυπνήσουμε! Η μέρα δεν θα μας περιένει!>>... <<χμμμ.... ετοίμασε καφέ να πιόύμε και θα έχω σηκωθεί μέχρι να είναι έτοιμοι...>>

Εκείνος όμως είχε πιει καφέ και δεν περίμενε να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι. πάντα έκανε έτσι. Του άρεσε να είναι μόνος του μερικές φορές. Όχι πάντα. Αλλά μερικές φορές επιβαλλόταν. Να ηρεμήσει, να δει τα πράγματα με άλλο μάτι, να τα ζυγιάσει... Πάντα φαινόταν ως το πιο παρορμητικό άτομο της παρέας αλλά δεν ήταν έτσι. Πάντα ήξερε πολύ καλά τι έκανε, προέβλεπε μερικές θέσεις μπροστά ακόμα και με εμπόδια στο δρόμο του. Ήθελε την ευτυχία για αυτόν και κυρίως για τους γύρω του. Και πιο πολύ γι αυτήν. Η αγάπη δεν έχει όρια λένε. Και κάτι πρέπει να ξέρουν αυτοί που το λένε...