Όλο φεύγω...

Η ώρα είναι τρεις το μεσημέρι… Η βροχή πέφτει δυνατά πάνω στο έδαφος και χαράζει δικούς της δρόμους… δρόμους που θα την οδηγήσουν σε καινούρια μέρη… ανεξερεύνητα… Εφορμάμαι λοιπόν από αυτά τα παιχνίδια της βροχής! Ντύνομαι, παίρνω το πορτοφόλι και τα κλειδιά μου, ανοίγω την πόρτα και………ΕΦΥΓΑ! Προορισμός μου ο σταθμός των τρένων… Δεν έχω πάρει ομπρέλα μαζί μου. θέλω η βροχή νε με μουσκέψει, να φτάσει μέχρι μέσα, μέχρι την ψυχή μου, να την καθαρίσει και να την αφήσει πάλλευκη…. Αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί… «Πρέπει να βρεις άλλο τρόπο….». η διαδρομή με το αστικό μέχρι την στάση το κέντρο της πόλης, γνωστή… η βροχή εξακολουθεί να πέφτει και να δυναμώνει σε κάθε βήμα μου… τα αμάξια έχουν μια γρήγορη διάθεση, να τρέξουν, να εξαφανιστούν, να φτάσουν στο καταφύγιό τους. «Ποιο είναι το δικό μου καταφύγιο άραγε;»

Στον σταθμό των τρένων επικρατεί ησυχία… αγοράζω ένα εισιτήριο για Αθήνα… και βγαίνω στο υπόστεγο να περιμένω την αμαξοστοιχία που ακόμα δεν έχει φτάσει…. Κάτω από το στέγαστρο του σταθμού είμαι προστατευμένος από τη βροχή, αλλά την ακούω απειλητική να χτυπάει συνεχώς πάνω στα κεραμίδια…. Και ύστερα ένα ρυάκι να πέφτει από ψηλά σχηματίζοντας λίμνες στο πεζούλι… τα κλαδιά από τις λεύκες έρμαια του ανέμου μαστιγώνουν τον αέρα… η θάλασσα λυσσομανάει δίπλα ακριβώς από το σταθμό… Η πορεία του τρένου περνά ακριβώς δίπλα της. Θα έχω τη δυνατότητα να την δω να ξεσπάει στα βράχια και να εξαφανίζεται σε αυτά την ίδια στιγμή… Ξαφνικά ακούω μια στιγμή… Φύγε, ακόμα δεν έχει έρθει η ώρα σου… Δεν είσαι έτοιμος… «Μα νοιώθω πιο έτοιμος παρά ποτέ! Θέλω να ΦΥΓΩ!» αρχίζω και φωνάζω κάτω από το στέγαστρο που συνεχίζει να δέχεται τα χτυπήματα της βροχής, ολομόναχος χωρίς να υπάρχει ψυχή δίπλα μου… «ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ, ΝΑ ΦΥΓΩ!» Δεν είναι η ώρα σου ακόμα… Αντιδρώ αλλά ξέρω ότι ακόμα δεν είναι η ώρα μου… ξεσπάω, αρχίζω και κλαίω με αναφιλητά, με λυγμούς… Αλλά μέσα μου ξέρω, ότι ακόμα δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα μου… «για πόσο ακόμα θα περιμένω;» Και αυτήν την απάντηση τη γνωρίζω… Κάνε υπομονή…
Ο δρόμος της επιστροφής είναι ακριβώς ο ίδιος… χωρίς καμία αλλαγή… Η, μήπως… «όχι κάνω λάθος!» Ο ήλιος, νικητής αυτής της καταιγίδας έκανε την δειλή εμφάνισή του πίσω από τα σύννεφα που πασχίζουν να τον κρύψουν….. η διαδρομή έγινε πιο φωτεινή! Πιο ζεστή… «Το ξέρω, ότι την ημέρα που θα είμαι έτοιμος δεν θα σε ακούσω ποτέ ξανά! ΤΟ ΞΕΡΩ!».