Μια ζωή για εμένα..,μια ζωή δική μου...

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ασχολούμαστε με τόσο μικρά πράγματα…. Αυτή ή «αποστομωτική» έκφραση σε ακολουθούσε σε κάθε σου βήμα! Ζούσες τη στιγμή και δεν κοιτούσες ποτέ πίσω, ούτε μπροστά. Μόνο τώρα! Γι αυτό άλλωστε δεν είχες ποτέ περισσότερα λεφτά από αυτά που θα σου χρειάζονταν για ένα πακέτο τσιγάρα και ένα μπουκάλι ποτό. Και τα αστέρια… Ναι, πόσο αγαπούσες τα αστέρια! Τα λάτρευες! Αντικατοπτρίζουν τις δικές μας επιθυμίες έλεγες… Και το πίστευες! Ο κόσμος σου φαινόταν παγερά αδιάφορος. Η κοινωνία σου άρεσε μόνο όταν εξυπηρετούσε τις λίγες φορές τα συμφέροντα που της είχες ζητήσει. Δεν ήσουν πάντα έτσι, όχι! Κάποτε είχες όνειρα για το μέλλον, ζούσες το παρόν, με πορεία προς το μέλλον. Τώρα μια διαχωριστική γραμμή σε σταματά. Έκανες όνειρα για το μέλλον. Η ζωή είναι τόσο όμορφη όταν την βλέπεις μέσα από τα μάτια μου… Αυτό συνήθιζες να λες τότε. Αλλά έχουν περάσει πολλά από εκείνες τις ημέρες που έχεις βάλει στο χρονοντούλαπο και δεν θέλεις να ξαναβγάλεις από εκεί. ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ! Αγαπούσες δυνατά και το έδειχνες… πάσχιζες για την αγάπη σου. Το ίδιο και εκείνη. Να σε δεχτούν, να σε εκτιμήσουν για τον θησαυρό που έκρυβες μέσα σου. Πάσχιζες, να είσαι αντάξιός της. Αλλά…. Μια μέρα έμαθες ότι έφυγε μακρυά. Ποτέ δεν σου έδωσε ούτε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα, μια λέξη, ένα σ’ αγαπώ…. Άρχισες να χάνεις την πίστη σου στην αγάπη. Τα πράγματα άρχισαν να φαίνονται θολά… πολύ θολά… Η ζωή σου εξαρτιόταν από αυτήν και αυτή σε είχε αφήσει… Η ζωή παίζει πολλά παιχνίδια, αλλά το κάνει για να μας δοκιμάσει… αυτό συνήθιζες να λές τότε… πόσα έχουν αλλάξει από τότε… από την τηλεόραση που είχε αρχίσει να σου φαίνεται βαρετή σου βλέπεις οικεία παρουσία παντρεύεται με μεγάλες τιμές κάπου στο εξωτερικό. Καταρρέεις… Ζητάς το ποτό. Πώς μπόρεσες… το χαμόγελό σου παγώνει, τα μάτια σου αρχίζουν να δακρύζουν και το πρόσωπό σου παραμορφώνεται για πάντα με τις ρυτίδες της λύπης να το σημαδεύουν… Αναζητάς τις λύσεις στο πρόβλημά σου στο ποτό. Η ζωή είναι πολύ άδικη μερικές φορές… σταματάς να δουλεύεις, δεν έχεις λεφτά και σου κάνουν έξωση. Ζεις με αυτά που σου προσφέρουν αυτοί που σε γνώριζαν. Τώρα πλέον δεν μιλάς εσύ, αλλά το ποτό που ρέει άφθονο στις φλέβες σου. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ασχολούμαστε με τόσο μικρά πράγματα! Και καθώς ο χρόνος δεν έχει πια νόημα για εσένα, χάνει την συνηθισμένη του ροή, τα δευτερόλεπτα μεμιάς γίνονται λεπτά, ώρες μέρες και χρόνια… Και τότε η αποκάλυψη έρχεται δυνατή μπροστά στα μάτια σου… Και βλέπεις τον εαυτό σου ακριβώς απέναντι να σε κοιτάει! Αλλά να είναι είκοσι χρόνια νεώτερος σου! Χωρίς ψεγάδια στο πρόσωπο, χωρίς τις αποκρουστικές ρυτίδες… με την ζωή μέσα του… Και ακριβώς δίπλα του, ένα φάντασμα από τα παλιά… κάτι σου θυμίζει αλλά δεν μπορείς να διακρίνεις καλά… Ο εαυτός μέσα σου ξεσπά! Ζητά απεγνωσμένα να ξεφύγει από την αυτοφυλακή που τον έθεσες. Αλλά είναι πλέον αργά… Η ζωή μου ήταν τελικά η αυτοκαταστροφή μου… αυτές είναι οι τελευταίες σκέψεις σου. Δεν σου έχει μείνει τίποτα πλέον. Έχεις καταντήσει ένας αλκοολικός που δεν έχει που να πάει. Χωρίς όνειρα χωρίς παρελθόν. Ένα κινούμενο τίποτα. Άμα θα πέσω, άραγε θα νοιώσω τίποτα; Το έχω τόσο μεγάλη ανάγκη πλέον… να νοιώσω έστω και τον πόνο. Τον πόνο που προσπάθησα να κρύψω πίσω από τον αιθέρα που τροφοδοτούσα τόσα χρόνια τον οργανισμό μου. πριν πέσεις, το φάντασμα σε προλαβαίνει. Το βλέπεις. Και τότε όλα ξεκαθαρίζουν! Όλα γίνονται όπως πριν. Το φάντασμα δεν έχει φύγει ποτέ από κοντά σου και όλα είναι όμορφα. Ακόμα και εσύ. Εσύ που βλέπεις απέναντί σου! Τα πνεύματα που σε διακατείχαν ξορκίζονται. Το χαμόγελο επιστρέφει στα χείλη σου. Και οι ρυτίδες που είχαν γίνει μόνιμοι κάτοικοι εξαφανίζονται. Είσαι ευτυχισμένος και πλέον το δείχνεις. Αλλά τώρα πλέον είναι αργά.. έχεις πέσει., πέφτεις! Αλλά μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα περνάν μπροστά σου όλα όσα έφυγαν. Όλα τα συναισθήματα που δεν έζησες τόσα χρόνια και όλες οι καλές στιγμές που είχες κρύψει. Το χρονοντούλαπο είχε ανοίξει και είχαν ξεχυθεί από μέσα σου… πέφτεις, πέφτεις, πέφτεις… αλλά δεν νοιώθεις ότι όλα τελείωσαν. Ένας πόνος σε όλο σου το κορμί σε αφήνει αναίσθητο. Το χαμόγελο ποτέ δεν χάθηκε από το πρόσωπό σου. Ποτέ ξανά… Η ζωή έχει ένα μοναδικό τρόπο να σου δίνει πίσω όλα όσα σου χρωστάει…