Η προετοιμασία! (Μια μέρα σαν όλες τις άλλες!..)

Ενώ η υπόλοιπη παρέα απολάμβανε τον καφέ της με το ίδιο τοπίο και τα ίδια ακούσματα, αυτός αποφάσισε να βγει μια βόλτα... Άλλωστε τις βαλίτσες του τις είχε ετοιμάσει από εχθές για να μην τρέχει τελευταία στιγμή και το καράβι αργούσε ακόμα να φύγει από το λιμάνι που απείχε μια ώρα περίπου από το σπίτι του... "Πάω μια βόλτα! Δεν θα αργήσω πολύ! Πιείτε τον καφέ σας και ετοιμαστείτε γιατί σε λιγότερο από μια ώρα θα πρέπει να έχουμε ξεκινήσει!"

Πήρε το αμάξι και κατευθύνθηκε προς την θάλασσα... Πάντα του άρεσε εκεί πέρα. Οικείο μέρος γι αυτόν η θάλασσα. Σε αυτήν έλεγε τα πάντα. "Δεν μπορούμε να έχουμε εμείς οι δύο μυστικά" συνήθιζε να της λέει συχνά... Τον γαλήνευε, το άρεσε να βλέπει τα διάφορά πρόσωπά της... Τον θυμό, την ηρεμία, τη μανία που μπορεί να εξαπολύσει... "Δεν απέχουμε και πολύ" Άφησε το αμάξι του στην αρχή της παραλία και κατέβηκε τα σκαλοπάτια που θα τον οδηγούσαν στον παράδεισο... Τον δικό του παράδεισο... Είχε δείξει σε πολύ λίγους αυτό το μέρος... Εάν είσαι ξένος σε αυτά τα μέρη πολύ δύσκολα το ανακαλύπτεις... Εκτός και αν είναι γραφτό να το ανακαλύψεις... Σε αυτόν του το είχε δείξει εκείνη... "Θα σε εκτιμώ για πάντα γι αυτήν σου την αποκάλυψη". "Έχω πολλά να σου πω σήμερα" άρχισε να μιλά στην κυρά που απλωνόταν μπροστά του... Η θάλασσα έφερε ένα λίγο πιο μεγάλο κύμα πάνω στον γιαλό σα να του έλεγε: "Σε ακούω με προσοχή" Πάντα του άρεσε να βλέπει διάφορα σημάδια στη φύση που του έλεγαν τι πρέπει να κάνει και πιο δρόμο να ακολουθήσει τελικά. "Αισθάνομαι πολύ μεγάλη χαρά για το ταξίδι που προβάλλει στον ορίζοντα. Θα είναι το πρώτο ταξίδι μαζί της... Και με όλους όσους αγαπώ και με αγαπούν! Είναι πολύ όμορφο όλο αυτό... Αλλά φοβάμαι... Φοβάμαι μήπως έρθει το βράδυ και εξαφανιστεί και πάλι όπως έκανε τόσο καιρό πριν την ανατολή..." "Μην ξεχνάς πως δεν ήταν η ίδια τότε!" του υπενθύμισε η θάλασσα με ένα δυνατό κύμα που έφτασε στα πόδια του και τα έβρεξε... "Μην ξεχνάς πως όλα είναι καλά πλέον! Πως πήγες και της έδειξες το δρόμο προς το όνειρο...προς την ευτυχία... Θυμάσαι την απόκρισή της; ΔΑΚΡΥΣΕ!..." Η αλήθεια είναι πως τα είχε ξεχάσει όλα αυτά. Πως η θάλασσα του τα υπενθύμισε με τα καθάρια νερά της. Μέσα της μπορούσε να δει το καθρέφτισμα του εαυτού του. Το καθρέφτισμα της ψυχής του....


"Κάτι άσχημο αισθάνομαι ότι θα γίνει αλλά πρέπει να φύγω...."

Ξεκινάμε! (Μια μέρα σαν όλες τις άλλες!..)

Το κελάηδημα των πουλιών ακριβώς έξω από το παράθυρό του, του έδωσε ένα ευχάριστο ξύπνημα. Ήταν πολύ νωρίς ακόμα για να σηκωθεί... Παρόλα αυτά σηκώθηκε, πήγε και πλήθυκε ντύθηκε, έφτιαξε καφέ και έκατσε στη βεράντα να απολαύσει το τοπίο που απλονώταν μπροστά του.... Ένα μεγάλο χωράφι γεμάτο από φυστικές γεμάτες από καρπούς αλλά και πυκνό πράσινο φύλλωμα! Αυτό ήταν και το καταφύγιο των μικρών ταξιδευτών του καλοκαιριού που του έκαναν τόσο ευχάριστο το ξύπνημα. Ο καφές άρχισε να κυλά μέσα του και να τον αναζωογωνεί. Ένα υπέροχο πρωινό που δεν προμήνυε τίποτα δυσάρεστο στο υπόλοιπο της ημέρας... Τελείωσε τον καφέ του και περίμενε να ξυπνήσουν και οι υπολοιποι φίλοι του. Ήταν η μεγάλη ημέρα βλέπεις σήμερα! Θα φεύγανε για διακοπές! Στην Σαντορίνη θα πήγαιναν. Γύρισε πίσω στο δωμάτιό του και έδωσε ένα απαλό φιλί στην γυμνή πλάτη της... Η ανάσα του καυτή ξεχύθηκε πάνω στο σώμα της που πάντα αντρίχιαζε σε κάθε του άγγιγμα... <<Είναι η ώρα να ξυπνήσουμε! Η μέρα δεν θα μας περιένει!>>... <<χμμμ.... ετοίμασε καφέ να πιόύμε και θα έχω σηκωθεί μέχρι να είναι έτοιμοι...>>

Εκείνος όμως είχε πιει καφέ και δεν περίμενε να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι. πάντα έκανε έτσι. Του άρεσε να είναι μόνος του μερικές φορές. Όχι πάντα. Αλλά μερικές φορές επιβαλλόταν. Να ηρεμήσει, να δει τα πράγματα με άλλο μάτι, να τα ζυγιάσει... Πάντα φαινόταν ως το πιο παρορμητικό άτομο της παρέας αλλά δεν ήταν έτσι. Πάντα ήξερε πολύ καλά τι έκανε, προέβλεπε μερικές θέσεις μπροστά ακόμα και με εμπόδια στο δρόμο του. Ήθελε την ευτυχία για αυτόν και κυρίως για τους γύρω του. Και πιο πολύ γι αυτήν. Η αγάπη δεν έχει όρια λένε. Και κάτι πρέπει να ξέρουν αυτοί που το λένε...

Αντίο Άγγελε...

Ήταν κάποτε ένας άγγελος. Ένας πολύ όμορφος άγγελος... Που η μοίρα του ήταν να έρθει στη γη. Στη γη για να δώσει δύναμη στους ανθρώπους που την είχαν ανάγκη.... Αλλά ο Άγγελος δεν παραπονιόταν. Του άρεσε η ζωή στη γη... Μόνο που...μερικές φορές επιθυμούσε τα φτερά που είχε χάσει. Τα φτερά που τον έπαιρναν μακρυά από αυτά που δεν μπορούσε να αντέξει ούτε ο ίδιος. Βαρύ το φορτίο... Αυτός ο άγγελος μας έμαθε πως να πολεμάμε όλα όσα μας φαίνονται φαινομενικά τόσο σημαντικά και που στην ουσία είναι ανύπαρκτα... Μας έμαθε ότι ακόμα και ένα χαμόγελο μια παρηγοριά τη δύσκολη στιγμή είναι πιο σημαντική απ οτιδήποτε σε αυτόν τον κόσμο. Μας έμαθε ότι η ανθρωπιά κρύβεται πολλές φορές από το δαίμονα των χρημάτων. Η ζωή δε είναι ρόδινη και ονειρικά πλασμένη όπως θα επιθυμούσαμε πολλοί-και μέσα σε αυτούς ο Άγγελος- αλλά κρύβει μέσα της μεγάλη σαπίλα και δυσοσμία. Αλλά ο άγγελος εξακολουθούσε να χαίρεται τη ζωή του, ακόμα και χωρίς τα φτερά του που μερικές φορές τα νοσταλγούσε... κι εκεί που μετά από καιρό είχε αρχίσει να βγάζει και πάλι τις φτερούγες του και να είναι έτοιμος να πετάξει μακρυά μετά από τόσο καιρό ταλαιπωρίας πάνω στη γη, οι άνθρωποι-καταραμένη φάρα- έρχονται και της τα κόβουν σύριζα.... και δεν υπάρχει μεγάλη ελπίδα να ξαναπετάξει... Αλλά ούτε και τότε η Άγγελος το έβαλε κάτω! Ακόμα και τότε, ήλπιζε ότι κάποια στιγμή θα πετάξει μακρυά και καρτερούσε υπομονετικά.... Δάκρυα δεν κυλούσαν από το μάτια του. Έκλαιγε η βροχή γι αυτόν. Και κάποια στιγμή, ο άγγελος έφυγε από αυτόν τον κόσμο που τον ταλαιπωρούσε με τόσο βάναυσο τρόπο και που ποτέ δεν είχε εγκαταλείψει ΠΟΤΕ! Τώρα πετάει! Έχει ολόχρυσα φτερά και μέσα του προστατεύει όλους όσοι του στάθηκαν ή προσπάθησαν με οποιονδήποτε τρόπο. Γιατί ύστερα από όλα όσα πέρασε ποτέ δε ζήτησε περισσότερα από την ελευθερία του και την χαρά ακόμα και του κόσμου που του στέρησε όλα όσα επιθυμούσε.... Μετά από τριάντα χρόνια ξανασηκώνεται μόνος του, ξαναπετά, ξαναΖΕΙ!

Αμαλία Καλιβυνού θα μας λείψεις...

Σε ευχαριστούμε για όλα τα μαθήματα ανθρωπιάς και ηθικής μας δίδαξες και ελπίζω εκεί που βρίσκεσαι να βρήκες επιτέλους τα φτερά που σου στερήσαμε με τόσο άδικο τρόπο....

Οι στίχοι και το τραγουδάκι που θα παίζει είναι αφιερωμένο σε εσένα....

There's no one in town I know

You gave us some place to go.

I never said thank you for that.

I thought I might get one more chance.

What would you think of me now,

so lucky, so strong, so proud?

I never said thank you for that,

now I'll never have a chance.

May angels lead you in.

Hear you me my friends.

On sleepless roads the sleepless go.

May angels lead you in.

So what would you think of me now,

so lucky, so strong, so proud?

I never said thank you for that,

now I'll never have a chance.

May angels lead you in.

Hear you me my friends.

On sleepless roads the sleepless go.

May angels lead you in.

May angels lead you in.

May angels lead you in.

And if you were with me tonight,

I'd sing to you just one more time.

A song for a heart so big,

god wouldn't let it live.

May angels lead you in.

Hear you me my friends.

On sleepless roads the sleepless go.

May angels lead you in.

May angels lead you in.

Hear you me my friends.

On sleepless roads the sleepless go.

May angels lead you in.

May angels lead you in.

Fucking priorities!

Υπάρχει ένα σημείο ορόσημο για τη ζωή σου όπου αρχίζεις και αμφισβητείς! Αμφισβητείς όλα όσα υπάρχουν γύρω σου και εύχεσαι να ήταν διαφορετικά... Αλλά το ξεπερνάς... Αυτό οι περισσότεροι το λένε εφηβεία. Εάν δεν το ξεπεράσεις θα λέγεσαι αιώνιος έφηβος ή απλώς ονειροπόλος; Υπάρχει ακόμα ένα σημείο ορόσημο, όπου αρχίζεις και αμφισβητείς τις προτεραιότητες που έχεις θέσει. Αναρωτιέσαι: "Θα μου αποδώσουν όλα όσα έχω στο μυαλό; Και αν όχι όλα τα περισσότερα; Και αν όχι όλα, τουλάχιστον αυτά που θέλω περισσότερο; Και μήπως πρέπει να ψάξω λίγο καλύτερα τις προτεραιότητες μου για να βρω αυτήν που πρέπει να βάλω πρώτη ώστε να πραγματοποιηθούν τα όνειρά μου;" Ανάγκες αυτοολοκλήρωσης τις λέει ο κύριος A. Maslow! Έτσι, για να μπει η τεκμηρίωση και σε αυτό το blog!

Ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω, καταλήγω σε ένα συμπέρασμα: Η ζωές μας καθορίζονται περισσότερο από τον αριθμό προτεραιοτήτων που θέτουμε και λιγότερο από τα όνειρα που επιθυμούμε... Διότι πολλές φορές οι επιθυμίες έχουν κατώτερη θέση στην ιεραρχία των προτεραιοτήτων.... Someday we 'll know.... Άλλωστε, όπως μας μαθαίνουν, αυτές οι άτιμες οι προτεραιότητες είναι που φτιάχνουν αυτό που λέμε πολιτισμένη κοινωνία! χάχα... Γιατί προτιμώ τότε τη ζούγκλα ρε γαμώτο; Ίσως γιατί είμαι στο στάδιο της αμφισβήτησης! Cause after all i am a teenager!

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι άκυρες με το θέμα αλλά είνια από την Λιαννή άμμο εάν την έχετε ακουστά και μου άρεσαν πολύ οι διαφορετικές αποχρώσεις πουπαρατήτησα μέσα μία ημέρα που πέρναγα από εκεί! Είναι αυτό που λένε: Ποτέ το ηλιοβασίλεμα δεν έχει τα ίδια χρώματα!

Μια ζωή για εμένα..,μια ζωή δική μου...

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ασχολούμαστε με τόσο μικρά πράγματα…. Αυτή ή «αποστομωτική» έκφραση σε ακολουθούσε σε κάθε σου βήμα! Ζούσες τη στιγμή και δεν κοιτούσες ποτέ πίσω, ούτε μπροστά. Μόνο τώρα! Γι αυτό άλλωστε δεν είχες ποτέ περισσότερα λεφτά από αυτά που θα σου χρειάζονταν για ένα πακέτο τσιγάρα και ένα μπουκάλι ποτό. Και τα αστέρια… Ναι, πόσο αγαπούσες τα αστέρια! Τα λάτρευες! Αντικατοπτρίζουν τις δικές μας επιθυμίες έλεγες… Και το πίστευες! Ο κόσμος σου φαινόταν παγερά αδιάφορος. Η κοινωνία σου άρεσε μόνο όταν εξυπηρετούσε τις λίγες φορές τα συμφέροντα που της είχες ζητήσει. Δεν ήσουν πάντα έτσι, όχι! Κάποτε είχες όνειρα για το μέλλον, ζούσες το παρόν, με πορεία προς το μέλλον. Τώρα μια διαχωριστική γραμμή σε σταματά. Έκανες όνειρα για το μέλλον. Η ζωή είναι τόσο όμορφη όταν την βλέπεις μέσα από τα μάτια μου… Αυτό συνήθιζες να λες τότε. Αλλά έχουν περάσει πολλά από εκείνες τις ημέρες που έχεις βάλει στο χρονοντούλαπο και δεν θέλεις να ξαναβγάλεις από εκεί. ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ! Αγαπούσες δυνατά και το έδειχνες… πάσχιζες για την αγάπη σου. Το ίδιο και εκείνη. Να σε δεχτούν, να σε εκτιμήσουν για τον θησαυρό που έκρυβες μέσα σου. Πάσχιζες, να είσαι αντάξιός της. Αλλά…. Μια μέρα έμαθες ότι έφυγε μακρυά. Ποτέ δεν σου έδωσε ούτε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα, μια λέξη, ένα σ’ αγαπώ…. Άρχισες να χάνεις την πίστη σου στην αγάπη. Τα πράγματα άρχισαν να φαίνονται θολά… πολύ θολά… Η ζωή σου εξαρτιόταν από αυτήν και αυτή σε είχε αφήσει… Η ζωή παίζει πολλά παιχνίδια, αλλά το κάνει για να μας δοκιμάσει… αυτό συνήθιζες να λές τότε… πόσα έχουν αλλάξει από τότε… από την τηλεόραση που είχε αρχίσει να σου φαίνεται βαρετή σου βλέπεις οικεία παρουσία παντρεύεται με μεγάλες τιμές κάπου στο εξωτερικό. Καταρρέεις… Ζητάς το ποτό. Πώς μπόρεσες… το χαμόγελό σου παγώνει, τα μάτια σου αρχίζουν να δακρύζουν και το πρόσωπό σου παραμορφώνεται για πάντα με τις ρυτίδες της λύπης να το σημαδεύουν… Αναζητάς τις λύσεις στο πρόβλημά σου στο ποτό. Η ζωή είναι πολύ άδικη μερικές φορές… σταματάς να δουλεύεις, δεν έχεις λεφτά και σου κάνουν έξωση. Ζεις με αυτά που σου προσφέρουν αυτοί που σε γνώριζαν. Τώρα πλέον δεν μιλάς εσύ, αλλά το ποτό που ρέει άφθονο στις φλέβες σου. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ασχολούμαστε με τόσο μικρά πράγματα! Και καθώς ο χρόνος δεν έχει πια νόημα για εσένα, χάνει την συνηθισμένη του ροή, τα δευτερόλεπτα μεμιάς γίνονται λεπτά, ώρες μέρες και χρόνια… Και τότε η αποκάλυψη έρχεται δυνατή μπροστά στα μάτια σου… Και βλέπεις τον εαυτό σου ακριβώς απέναντι να σε κοιτάει! Αλλά να είναι είκοσι χρόνια νεώτερος σου! Χωρίς ψεγάδια στο πρόσωπο, χωρίς τις αποκρουστικές ρυτίδες… με την ζωή μέσα του… Και ακριβώς δίπλα του, ένα φάντασμα από τα παλιά… κάτι σου θυμίζει αλλά δεν μπορείς να διακρίνεις καλά… Ο εαυτός μέσα σου ξεσπά! Ζητά απεγνωσμένα να ξεφύγει από την αυτοφυλακή που τον έθεσες. Αλλά είναι πλέον αργά… Η ζωή μου ήταν τελικά η αυτοκαταστροφή μου… αυτές είναι οι τελευταίες σκέψεις σου. Δεν σου έχει μείνει τίποτα πλέον. Έχεις καταντήσει ένας αλκοολικός που δεν έχει που να πάει. Χωρίς όνειρα χωρίς παρελθόν. Ένα κινούμενο τίποτα. Άμα θα πέσω, άραγε θα νοιώσω τίποτα; Το έχω τόσο μεγάλη ανάγκη πλέον… να νοιώσω έστω και τον πόνο. Τον πόνο που προσπάθησα να κρύψω πίσω από τον αιθέρα που τροφοδοτούσα τόσα χρόνια τον οργανισμό μου. πριν πέσεις, το φάντασμα σε προλαβαίνει. Το βλέπεις. Και τότε όλα ξεκαθαρίζουν! Όλα γίνονται όπως πριν. Το φάντασμα δεν έχει φύγει ποτέ από κοντά σου και όλα είναι όμορφα. Ακόμα και εσύ. Εσύ που βλέπεις απέναντί σου! Τα πνεύματα που σε διακατείχαν ξορκίζονται. Το χαμόγελο επιστρέφει στα χείλη σου. Και οι ρυτίδες που είχαν γίνει μόνιμοι κάτοικοι εξαφανίζονται. Είσαι ευτυχισμένος και πλέον το δείχνεις. Αλλά τώρα πλέον είναι αργά.. έχεις πέσει., πέφτεις! Αλλά μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα περνάν μπροστά σου όλα όσα έφυγαν. Όλα τα συναισθήματα που δεν έζησες τόσα χρόνια και όλες οι καλές στιγμές που είχες κρύψει. Το χρονοντούλαπο είχε ανοίξει και είχαν ξεχυθεί από μέσα σου… πέφτεις, πέφτεις, πέφτεις… αλλά δεν νοιώθεις ότι όλα τελείωσαν. Ένας πόνος σε όλο σου το κορμί σε αφήνει αναίσθητο. Το χαμόγελο ποτέ δεν χάθηκε από το πρόσωπό σου. Ποτέ ξανά… Η ζωή έχει ένα μοναδικό τρόπο να σου δίνει πίσω όλα όσα σου χρωστάει…

Όλο φεύγω...

Η ώρα είναι τρεις το μεσημέρι… Η βροχή πέφτει δυνατά πάνω στο έδαφος και χαράζει δικούς της δρόμους… δρόμους που θα την οδηγήσουν σε καινούρια μέρη… ανεξερεύνητα… Εφορμάμαι λοιπόν από αυτά τα παιχνίδια της βροχής! Ντύνομαι, παίρνω το πορτοφόλι και τα κλειδιά μου, ανοίγω την πόρτα και………ΕΦΥΓΑ! Προορισμός μου ο σταθμός των τρένων… Δεν έχω πάρει ομπρέλα μαζί μου. θέλω η βροχή νε με μουσκέψει, να φτάσει μέχρι μέσα, μέχρι την ψυχή μου, να την καθαρίσει και να την αφήσει πάλλευκη…. Αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί… «Πρέπει να βρεις άλλο τρόπο….». η διαδρομή με το αστικό μέχρι την στάση το κέντρο της πόλης, γνωστή… η βροχή εξακολουθεί να πέφτει και να δυναμώνει σε κάθε βήμα μου… τα αμάξια έχουν μια γρήγορη διάθεση, να τρέξουν, να εξαφανιστούν, να φτάσουν στο καταφύγιό τους. «Ποιο είναι το δικό μου καταφύγιο άραγε;»

Στον σταθμό των τρένων επικρατεί ησυχία… αγοράζω ένα εισιτήριο για Αθήνα… και βγαίνω στο υπόστεγο να περιμένω την αμαξοστοιχία που ακόμα δεν έχει φτάσει…. Κάτω από το στέγαστρο του σταθμού είμαι προστατευμένος από τη βροχή, αλλά την ακούω απειλητική να χτυπάει συνεχώς πάνω στα κεραμίδια…. Και ύστερα ένα ρυάκι να πέφτει από ψηλά σχηματίζοντας λίμνες στο πεζούλι… τα κλαδιά από τις λεύκες έρμαια του ανέμου μαστιγώνουν τον αέρα… η θάλασσα λυσσομανάει δίπλα ακριβώς από το σταθμό… Η πορεία του τρένου περνά ακριβώς δίπλα της. Θα έχω τη δυνατότητα να την δω να ξεσπάει στα βράχια και να εξαφανίζεται σε αυτά την ίδια στιγμή… Ξαφνικά ακούω μια στιγμή… Φύγε, ακόμα δεν έχει έρθει η ώρα σου… Δεν είσαι έτοιμος… «Μα νοιώθω πιο έτοιμος παρά ποτέ! Θέλω να ΦΥΓΩ!» αρχίζω και φωνάζω κάτω από το στέγαστρο που συνεχίζει να δέχεται τα χτυπήματα της βροχής, ολομόναχος χωρίς να υπάρχει ψυχή δίπλα μου… «ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ, ΝΑ ΦΥΓΩ!» Δεν είναι η ώρα σου ακόμα… Αντιδρώ αλλά ξέρω ότι ακόμα δεν είναι η ώρα μου… ξεσπάω, αρχίζω και κλαίω με αναφιλητά, με λυγμούς… Αλλά μέσα μου ξέρω, ότι ακόμα δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα μου… «για πόσο ακόμα θα περιμένω;» Και αυτήν την απάντηση τη γνωρίζω… Κάνε υπομονή…
Ο δρόμος της επιστροφής είναι ακριβώς ο ίδιος… χωρίς καμία αλλαγή… Η, μήπως… «όχι κάνω λάθος!» Ο ήλιος, νικητής αυτής της καταιγίδας έκανε την δειλή εμφάνισή του πίσω από τα σύννεφα που πασχίζουν να τον κρύψουν….. η διαδρομή έγινε πιο φωτεινή! Πιο ζεστή… «Το ξέρω, ότι την ημέρα που θα είμαι έτοιμος δεν θα σε ακούσω ποτέ ξανά! ΤΟ ΞΕΡΩ!».

Λίγο πριν το τέλος....(the end of an era)

Είμαι πολύ κοντά....σε αυτό που αποκαλούμε τέλος μιας εποχής. Κι όμως, τώρα, λίγο πριν από το τέλος μια καινούρια αρχή έχει ήδη αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της! Μια αρχή γεμάτη ελπίδες αισιοδοξία και χαρά! Για να φτάσεις όμως εκεί πρέπει να περάσεις τις σκοπέλους του τέλους.... the end of an era, the beggining of a new one....

Το blog θα παραμείνει κλειστό λόγω ανωτέρας βίας!

Πολύ πιο σύντομα απ' ότι μου φαίνεται τώρα θα επιστρέψω....

Farwell και καλά κουράγια!

Υ.Γ. Το τραγουδάκι ήρθε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή πιστεύω! (Ένα ευχαριστώ στον έφηβο που μου έμαθε τα κατατόπια και κατάφερα να βάλω κι εγώ μουσικούλα στο blog μου!)

Θεός Διάβολος και άνθρωπος....

Ο θεός και ο διάβολος στέκονταν σε αυτό το γεφυράκι ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο και μιλούσαν με τον άνθρωπο. Να μην τους περιγράφω τώρα, ξέρετε πως μοιάζει ο θεός και ο διάβολος και στη θέση του ανθρώπου, βάλτε τον εαυτό σας.

"Λοιπόν, άνθρωπε, άκου τις δέκα εντολές μου..." , είπε ο θεός και άρχισε μπουρου μπουρου.
Τις ξέρετε κι αυτές απ'το σχολείο.

Τις έγραψε ο άνθρωπος.

"Άνθρωπε, άκου και τις δικές μου τώρα...", είπε ο διάβολος και άρχισε μπούρου μπούρου. Αυτές τις ξέρετε απ'τη ζωή.

Τις έγραψε κι αυτές ο άνθρωπος.

Και μετά έβγαλαν κάτι σαν πηλό και άρχισαν να φτιάχνουν κάτι μαζί. Και του το έδωσαν. Ήταν ένα πράγμα γεμάτο τρύπες.

"Τι είναι αυτό?" ρώτησε ο άνθρωπος.

"Όπως θες, πες το, ψυχή, ύπαρξη, ζωή...", είπε ο θεός.

"Και τι να κάνω με τις τρύπες?" ξαναρώτησε ο άνθρωπος.

"'Ο,τι θες, κάνε...βούλωσε τις να μη φαίνονται, σκάλισε τις, γέμισε τις, παρατήρησε τις..."

Έμεινε ο άνθρωπος να κοιτάει αυτό το πράγμα με τις τρύπες. Ο θεός και ο διάβολος γύρισαν στις θέσεις τους στην άλλη άκρη της γέφυρας και άρχισαν να πριονίζουν τη γέφυρα. Και ο άνθρωπος άρχισε να πέφτει και να αναρωτιέται.

"Τι να το κάνω αυτό τώρα?

"Αν είστε μάγκες, πηγαίνετε στον πιο κοντινό καθρέφτη και απαντήστε!

Το είχα διαβάσει πριν από μερικά χρόνια κάπου μέσα στο διαδίκτυο και μου είχε κάνιε φοβερή εντύπωση τότε... όπως και τώρα!

Η παραλλαγή του blogo-παίχνιδου!

Πιο κάτω σας παραθέτω τις απαντήσεις μου στο καινούριο παιχνίδι της blogoσφαιρας! Μαριλία ελπίζω να σε κάνω να γελάσεις αρκετά! (Αν και δεν οτ νομίζω) Εγώ΄πάντως έκανα φιλότιμες προσπάθειες!



1Η απόλυτη ευτυχία για εσάς

Να βιώσω την ελευθερία σε όλες τις μορφές της!

2 Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί

Το ξυπνητήρι το οποίο έχει φάει άπειρα σουτ, οπότε πλέον βάζω το στερεοφωνικό για να είμαι σίγουρος ότι θα ξυπνήσω! (Αλλά πολύ θα ήθελα ο λόγος που θα ξυπναγα να ήταν δυο τρεις, μη σου πω και τέσσερεις αιθέριες παρουσίες για να μου ετοιμάσουν και να μου "φτιάξουν" το πρωινό!)

3 Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια

Η τελευταία φορά που συναντηθήκαμε όλη η τρελοπαρέα μαζί και οι απίστευτες εμμμμ.... που κάναμε! (Μήπως έχετε ακουστά τις μαλαστούπες;)

4 Το βασικό γνώρισμα του εαυτού σας

Η ομορφιά μου η εξυπνάδα και πάνω απ όλα η μετριοφροσύνη μου! Για τυχόν απορίες just ask! (Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ αυθόρμητος με ανθρώπους που γνωρίζω καλά!)

5 Το βασικό σας ελάττωμα

Ότι πάντα βάζω κάτι σε πρόγραμμα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας αλλά ποτέ δεν το ακολουθώ! (τουλάχιστον κατά γράμμα!) Επίσης θα μπορούσες να με χαρακτηρίσεις και σπάταλο! (όταν έχω! Τι να κάνω είμαι καπιτάλα του κερατά! :D)

6 Σε ποια λάθη δείχνετε μεγαλύτερη επιείκεια

Στα δικά μου; (Όχι βασικά έχω την τάση να συγχωρώ τα λάθη των άλλων και ποτέ τα δικά μου... αλλά μέσα από τ λάθη δεν μαθαίνεις εν τέλει;)

7 Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε;

Don Juan (χωρίς σχόλια!)

8 Το αγαπημένο σας ταξίδι

Στο άπειρο, κι ακόμα παραπέρα! (Οποιοδήποτε ταξίδι είναι καλοδεχούμενο, καλή παρέα να υπάρχει...)

9 Αγαπημένοι σας συγγραφείς

Οι καταραμένοι ποιητές! Ξέρεις κωλόγρια, Ζωή και δεν συμμαζεύεται! (Είναι αρκετοί αυτοί που μου αρέσουν οπότε είναι άσκοπο να σας γράψω τους αγαπημένους μου! Από τον καθένα θα πάρεις και από κάτι!)

10 Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα

Να ξέρει να δείχνει ότι είναι άντρας με τις πράξεις του και όχι με ψευτοαπειλές και ψευτομαγκιές και να μην έχει καμία σχέση με αυτούς που περιγράφει ο "Kοκκινόπουλος!" (Μιλάμε για την Candy!)

11...και σε μια γυναίκα

Να γνωρίζει ότι είναι θηλυκό και να το δείχνει! Με τρελαίνουν αυτού του είδους οι γυναίκες!

12 Αγαπημένος σας συνθέτης

Δεν ξέρω πως τον λένε αλλά υποπτευόμαστε πως είναι ο Kαρβέλας! Γιατί το je 't aime βγάζει τραγούδια ποιότητας! Έεεεεεεεεεεεξω απ τα δόντια! (Οτιδήποτε έχει να κάνει με ορχηστρικά και όλα τα εις άκης (Θοδωράκης Χατζιδάκις, Σπανουδάκης και πολλοί άλλοι!)

13 Το τραγούδι που σιγοτραγουδάτε στο ντους

Πειράζει που είμαι και μεγάλη φίρμα πειράζει? Όοοοοοχι δεν πειράζει! Οποιοδήποτε αρκεί να έχω κέφια!

14 ΤΟ βιβλίο που σας σημάδεψε

Το cama sutra και μου άρεσε τόσο πολύ που έβγαλα και λυσσάρι! :D (Το κάθε βιβλίο έχει το δικό του τρόπο να σε σημαδέψει... Αλλά αυτό που θα έλεγα ότι με στιγμάτισε αρκετά είναι το 100 χρόνια μοναξιά, ειδικά οι τελευταίες σελίδες άξιζαν πραγματικά το Nobel)

15 Η ταινία που σας σημάδεψε;

Οι νύχτες της china blue! (που την θυμήθηκα αυτή;) Amelie melie! Φοβερές ιδέες για να γίνεις θυσία για τους άλλους και ανακαλύψεις τον έρωτα της ζωής σου μέσα από ένα παραμύθι! (Για εσάς κορίτσια ειδικότερα, και εάν τον ψάχνετε ακόμα τον ιππότη εδώ είμαι εγώ! :D)

16 Ο αγαπημένος σας ζωγράφος

Θα ήταν πολύ κλασσικό να πω ο El Greco ο Πικάσο ο Μιχαήλ Άγγελος αλλά προτιμώ τις απίστευτες ζωγραφιές από τα ξαδερφάκια μου! (Και μην ξεχνάμε τον Bob Ross για να μην νοιώθουν τα δεντράκια "μοναξιά" Θεός συγχωρέστον...)

17 Το αγαπημένο σας χρώμα

Το πορφυρό που ταιριάζει στην βασιλική μου καταγωγή! (Δεν σας το είπα είμαι απόγονος του Ναπολέοντα!) Το μπλε Σε όλες του τις; αποχρώσεις!

18 Ποια θεωρείτε την μεγαλύτερη επιτυχία σας

Την επιβίωση μου! (Οι επιτυχίες τώρα έρχονται!)

19 Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο

Δεν μετανιώνω, που αγάπησα εσένα μόνο, δεν μετανιώνω που μόνο εσένα αγαπώ! Μετανιώνεις για πολλά πράγματα στη ζωή σου, το θέμα είναι να μην κολλάς σε αυτά, να μπορείς να συνεχίσεις! Αυτό κάνω κι εγώ! Keep walking!

20 Το αγαπημένο σας ποτό

Η σουμάδα! Και η πορτοκαλάδα η mple! [Mojito! (Και η vodka η north είναι καλή! Για να μην μιλήσω για την Jose Cuervo Κίτρινη! Depends on the mood!)]

21 Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ όλα

Τις σκουληκαντέρες! (Την αδικία!!!! ίσως αυτό ηνία που συγχωρώ και πιο δύσκολα...)

22 Όταν δεν γράφετε πια είναι η αγαπημένη σας ασχολία

Ο αργαλειός, το πλέξιμο, το βελονάκι, και το scuba diving! (Τι μπορεί να κάνει ένας έφηβος εκτός από το διάβασμα που το κάνει υποχρεωτικά; για φανταστείτε λίγο; Ε αυτά κάνω! :D)

23 Ο μεγαλύτερος φόβος σας

Φοβάμαι μήπως μια μέρα με αφήσουν όλοι.........και μείνουν μονοί τους!
(Να με περιορίσουν με οποιαδήποτε μορφή φυλακής! Έχω μια γενική κλειστοφοβία!)

24 Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να λέτε ψέματα

Σε κάθε περίπτωση! Προτιμώ να λέω και να μου λένε την αλήθεια οποιοδήποτε κι αν είναι το κόστος....

25Ποιο είναι το μότο σας

Το ποτό δεν είναι η λύση! Το πολύ ποτό είναι η λύση! Και το don't worry... be...φτέκι!
(Η ευτυχία θα είναι η εκδίκησή μας!)

26 Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε

Γέρος πλούσιος με τα Ρωσιδάκια να με ταΐζουν coco! (Θα προτιμούσα να πεθάνω αξιοπρεπώς με ό,τι αυτό συνεπάγεται....)

27 Εάν θα συνέβαινε να συναντήσετε το Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

Τους αριθμούς του γιόκερ! Α και αφού είναι παντοδύναμος, εάν μπορεί να φτιάξει μια πέτρα τόοοοοσο μεγάλη και τόοοοοσο βαριά που να μην μπορεί να τη σηκώσει! (What if God was one of us? Υπάρχει και η διασκευή από την ίδια την Morissette που λέει:What if God smoked Cannabis? Για περαιτέρω πληροφορίες just ask!) Θα ήθελα να μάθω τα Θεϊκά κριτήρια με τα οποία καθορίζει το σωστό και το λάθος, το δίκαιο και το άδικο.... Γιατί μερικές φορές άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου....

28 Σε ποια κατάσταση βρίσκετε αυτόν τον καιρό....

Σε μόνιμη nirvana! Ο Ghandi θα έσκιζε τα διπλώματά του! (Κούραση ψυχή τε και σώματι...)

29 Ποιοι είναι οι Ήρωές σας σήμερα

H sailormoon! kai o Pikatchu! (Δύσκολη εποχή για ήρωες.... ήρωας είναι ο καθένας μας σήμερα...για πολλούς και διαφορετικούς λόγους! Από τον καθένα ας πάρουμε από κάτι....



Ελπίζω να μην χάσατε πάσα ιδέα για το άτομό μου! :D

Όταν το παρελθόν στοιχειώνει....

Τα μάτια του αντίκρισαν τις πρώτες ακτίνες του ηλίου και έμειναν έκθαμβα… Πόση ομορφιά κρυβόταν τόσο καλά ακριβώς μπροστά του. Ή μήπως δεν κρυβόταν; Οι ακτίνες του ηλίου συνέχισαν να τον τυφλώνουν… τώρα πλέον δεν ήταν πρωί, αλλά μεσημέρι. Απόστρεψε το πρόσωπό του να προφυλαχτεί. Γύρισε και αντίκρισε ένα πανέμορφο τοπίο. Ένα ρυάκι με καθάρια νερά που οι ακτίνες του ηλίου το έκαναν να λαμποκοπάει σαν το πιο αστραφτερό διαμάντι. Ένα ρυάκι που γινόταν η ζωοδόχος πηγή για τα υπέροχα πλατάνια που πλαισίωναν το τοπίο με φόντο ένα καταπράσινο βουνό και ένα γαλανό ουρανό. Ένα σύννεφο περνούσε ακριβώς εκείνη τη στιγμή από πάνω του. Και στο βάθος, μια υπέροχη θηλυκή παρουσία. Που έπαιζε με τα νερά του ρυακιού και χαιρόταν τη ζωή. Αυτή η εικόνα τον ενθουσίασε! Τον έκανε να θέλει να πλησιάσει την κοπέλα! Να την αγκαλιάσει, να την φιλήσει! Έτρεχε με όλη του τη δύναμη, μα… όταν έφτασε ακριβώς εκεί, το ρυάκι γέμισε με αίμα, η κοπέλα άρχισε να ουρλιάζει και ο ουρανός έγινε σταχτής και άρχισε να κλαίει… Γιατί! Έλεγε και ξανάλεγε…


Την αγαπούσε την Ερμιόνη. Την αγαπούσε πολύ. Κα της το έδειχνε. Και δεν φοβόταν κανέναν! Γιατί κι εκείνη τον αγαπούσε αλλά τελικά άλλοι είναι αυτού που θα κανονίσουν το τι θα γίνει στην επόμενη πράξη της ζωής….

Ξύπνησε κάθιδρος από τον φριχτό εφιάλτη που τον αναστάτωνε και του διέκοπτε τον ύπνο εδώ και εφτά χρόνια… Κοίταξε το ρολόι και είδε ότι αυτήν τη φορά το παρελθόν του τον είχε ξυπνήσει πολύ πιο νωρίς από το κανονικό. Η ώρα ήταν δύο και μισή τα ξημερώματα. Δεν είχε όμως όρεξη να ξανακοιμηθεί και οι εφιάλτες να επιστρέψουν. Σηκώθηκε, έβαλε ένα ποτό και κάθισε στην βεράντα του δωματίου του. «Ως πότε θα τυραννιέμαι από αυτό το μαρτύριο. Πότε επιτέλους θα ελευθερωθώ από αυτόν τον βραχνά;». το φεγγάρι από πάνω του ήταν ο μόνος του σύντροφος εκείνη τη δύσκολη ώρα, που τα περισσότερα μάτια της πόλης ήταν κλειστά και ονειρεύονταν αυτά που θα ήθελαν να ζήσουν. Αλλά τελικά έκανε λάθος. Την απόλυτη ησυχία την έσπασε το κινητό του που άρχισε να δονείται πάνω στο κομοδίνο στο βάθος του δωματίου. Σηκώθηκε και πήγε μέχρι εκεί για να δει ποιος θα μπορούσε να τον έχει θυμηθεί εκείνη την ώρα. ’’ΑΓΓΕΛΕ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟ ΑΘΟΡΥΒΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΞΥΠΝΗΣΑ. ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΘΑ ΑΡΓΗΣΩ ΝΑ ΕΡΘΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΚΑΛΥΨΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟ. ΔΕΝ ΘΑ ΑΡΓΗΣΩ ΠΟΛΥ, ΤΑ ΛΕΜΕ’’. «Πολύ περίεργο για τον Αντώνη αυτό το πράγμα…. Δεν του έχει ξανατύχει. Να δω τι θα πω στον κύριο Παπαντωνίου πάλι για να τον καλύψω…»


Η αλήθεια είναι ότι είχε καλύψει τον Αντώνη περισσότερες φορές απ’ ότι θα έπρεπε κανονικά. Όχι ότι δεν ήθελε. Ο Αντώνης ζούσε με όλη τη σημασία της λέξης τη ζωή του. Κάθε βράδυ έξοδοι, ατελείωτα ξενύχτια και ξεφαντώματα μέχρι πρωίας. Κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι και η δική του ζωή καθώς ήταν και μερικά χρόνια νεότερος από τον Αντώνη. Αλλά το παρελθόν του δεν το άφηνε να συνεχίσει. Μάλλον αυτός δεν άφηνε το παρελθόν του πίσω… Την αγαπούσε την Ερμιόνη. Την αγαπούσε με όλη του την ψυχή. Και της το έδειχνε με κάθε τρόπο. Ακόμα και τώρα, εφτά χρόνια από τον άδικο χαμό της, αυτός ακόμα την αγαπά και δεν την ξεχνά….




Το πρωινό δεν άργησε να έρθει, ο φωτεινός δίσκος του ηλίου, αδύναμος ακόμα ρίχνει τις πρώτες του ακτίνες στην σκοτεινή γωνιά της βεράντας του Άγγελου. «Πόσο καιρό έχω να ασχοληθώ με το σπίτι μου; Αλήθεια, ασχολήθηκα ποτέ;». η αλήθεια είναι ότι ποτέ του δεν ασχολήθηκε με το σπίτι του. Έτσι ακριβώς όπως το είχε παραλάβει από τον προηγούμενο σπιτονοικοκύρη, έτσι ακριβώς το είχε αφήσει. Είχε προσθέσει μόνο το κρεβάτι του και το γραφείο με τον υπολογιστή του. Πραγματικά όλα αυτά τα χρόνια ζούσε σε άθλια κατάσταση, κάνοντας ένα δρομολόγιο πολύ τυποποιημένο που δεν ενδιαφερόταν να το αλλάξει. «Αχ ας ήσουν εδώ μαζί μου βρε Ερμιόνη, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα.». Οι σκέψεις του διακόπηκαν από τον διαπεραστικό ήχο του ξυπνητηριού του που χτυπούσε ανελέητα στο κομοδίνο δίπλα στο κινητό του. Καιρός να αφήσω το παρελθόν μέσα σε αυτό το στοιχειωμένο σπίτι και να βγω έξω. Ετοιμάστηκε γρήγορα για την δουλειά του. Κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη όταν ήταν να φύγει και δεν τον συγκίνησε καθόλου. Είχε πάψει να ενδιαφέρεται πλέον….


Για την blogoμανούλα μου!