Αναμνήσεις....

Σήμερα καθώς γύριζα από το φροντιστήριο με πήρε τηλέφωνο μια θεία μου που μου είχε δανείσει τη φωτογραφική της μηχανή για το Στρασβούργο. Την ήθελε πίσω κι εγώ σαν άνθρωπος στην κοσμάρα μου ακόμα δεν της την είχα επιστρέψει. (Είμαι και λίγο καφρούκος αλλά δεν το λέμε…) Τέσπαν με το που γυρίζω σπίτι βάζω τις μπαταρίες της φωτογραφικής να φορτίσουν. Αλλά ήθελα να σβήσω και τις φωτογραφίες που είχα από Στρασβούργο να μην την επιστρέψω έτσι! Έτσι λοιπόν έκανα ανάστα ο κύριος το δωμάτιό μου για να βρω μπαταρίες να κάνω τη ’’βρωμοδουλειά!’’ στο δωμάτιό μου δεν βρήκα κι έτσι πήγα στο δωμάτιο του αδερφού μου ο οποίος είναι αυτή τη στιγμή Σέρρες (σπουδάζει) Εκεί στη βιβλιοθήκη του βρήκα ένα παλιό walkman! (Δε νομίζω να κυκλοφορούν ακόμα αυτά! Τώρα πλέον το i-pod έχει γίνει must!). Τεσπαν να μην σας τα πολυλογώ μέσα στο walkman ανακάλυψα μια παλιά κασέτα. Ο τίτλος έχει πάνω «Κάτω τα κουλά σου» Ήταν μια παλιά προειδοποίηση που είχα βάλει στον αδερφό μου που τότε ό,τι κασέτα έβρισκε την διπλό και τριπλό έγραφε! Βάζω λοιπόν στο ηχοσύστημα να ακούσω την κασέτα που θυμόμουν ότι είχα γράψει ωραία τραγουδάκια… Αλλά είχα ξεχάσει ότι την κασέτα δεν την είχα τελειώσει όλη και γι αυτό το λόγο είχα γράψει, είχα μάλλον ηχογραφήσει διάφορες φάσεις της παρέας μου μέσα! (Το walkman ηχογραφούσε κι όλας ήταν πολύ hi-tech για τη γενιά του!). δεν μπορείτε να φανταστείτε το χαμόγελό μου που είχε φτάσει όταν άρχισα να ακούω αυτές τις γνώριμες παιδικές φωνούλες που χασκογελούσαν και περνούσαν καλά από τότε! Σε συνδυασμό με τα άπαιχτα τραγουδάκια που κρύβει αυτή η κασέτα έχει κερδίσει μια επάξια (θα μπορούσα να πω την καλύτερη) θέση στο χρονόκουτο και το χρονοντούλαπο μου! (Αυτό για σένα Nemo και Helena που κάνατε πρώτες τη νύξη περί αναμνήσεων…). Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό ρε παιδιά… Είμαι μόλις δεκαοχτώ χρονών και έχω αρχίσει και νοσταλγώ τις εποχές του γυμνασίου; Μου ακούγεται πολύ κουλό! Εσείς δηλαδή τι αναπολείτε; Anyway, περιττό να σας πω ότι πήρα τηλέφωνο όλους τους «συντελεστές παραγωγής» της κασέτας και τους την έβαλα να την ακούσουν! Εάν με συγκινούν μια φορά αυτά τα πειστήρια ότι υπήρξα και μικρός (όχι ότι τώρα δεν είμαι) φανταστείτε τι συγκίνηση θα μου φέρνουν σε καμία δεκαριά χρόνια! Άλλες εποχές άλλες έγνοιες, όλα διαφορετικά… Σταματώ γιατί σας κούρασα. Μπορεί όλα να έχουν εξελιχθεί (και τώρα πλέον να έχω και videos με τις τρέλες της παρέας) αλλά αυτό είναι το πιο ανεκτίμητο τρόπαιο που έχω κρατήσει από εκείνη την εποχή… Ελπίζω μόνο να είστε κι εσείς τόσο τυχεροί και να έχετε κρατήσει παρόμοια «κειμήλια»…


Ενδεικτικά σας γράφω και μερικά τραγούδια που περιέχει η κασέτα…

Too much your heaven –Eifel 65
Words –FR David
Blue da be die da be da- Eifel 65
Τα καράβια μου καίω- Νίκος Πορτοκάλογλου
Να με προσέχεις- Νίκος Πορτοκάλογλου
Υποφέρω –Δέσποινα Βανδή! (Τότε ήταν super hit!)
Και αρκετά άλλα! (Για να μην μιλήσω για τις απερίγραπτες ερμηνείες των «Συντελεστών παραγωγής στα παραπάνω τραγούδια!)