Τι κι αν το κλουβί είναι μεγάλο....

Γιατί τελικά η σκέψη τρέχει πιο γρήγορα από τον άνθρωπο; Γιατί θέλει να μας βασανίζει κάθε στιγμή; Γιατί δεν μας αφήνει στην ησυχία και την σιγουριά μας; Βρίσκομαι στο σπίτι μου, φυλακισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους. Σε τέσσερις όμορφους τοίχους που δεν παύουν ωστόσο να είναι φυλακή. Και όταν βγαίνω έξω; Πάλι σε μια φυλακή ζω. Σε ένα χρυσοποίκιλτο κλουβί που κατά τα άλλα σου αφήνει την αίσθηση της ελευθερίας και την εικόνα του ανεξερεύνητου. Τι κι αν το κλουβί είναι μεγάλο; Εσύ παύεις να είσαι φυλακισμένος; Τι κι αν είμαι μικρός; Δεν μπορώ να λάβω την ελευθερία που μου α

4 σχόλια:
η σκεψη παντα τρεχει, αλλοτε μας ανεβαζει ψηλα και αλλοτε μας ριχνει στον πατο ειναι ομως φοβερη η ¨"γυμναστικη" που μας προσφερει... την ελευθερια που ζητας θα την βιωσεις στην πορεια και πιστεψε με, τοτε θα σου λειψει η "φυλακη" που ζεις σημερα.
Ναι μου το έχουν πει πολλοί άνθρωποι αυτό. Αλλά εγώ ακόμα περιμένω αυτά που θα έρθουν και που απέχω μόλις λίγα μέτρα πριν από τον τερματισμό!
Για ποιον τερματισμό μιλάς; Αυτό ήταν μόνο η ώθησή σου στο διάδρομο απογείωσης!!! Καλές πτήσεις!
Τον τερματισμό της μεγαλ΄τερης διαδρομής μου μέχρι σήμερα marilia (κι εννοώ το σχολείο) Μπορεί να μας φαίνεται βουνό και μεγάλος βραχνας αλλά έχω αρχίσει ήδη και το εκτιμώ, όχι τόσο για τις γνώσεις που μου χάρισε (που αρχικά μου χαρισε, μόνο στο τέλος μας τα χαλάει λίγο) αλλά πολύ περισσότερο για τις παρέες τις φιλίες και τις απίστευτες εμπειρίες που έζησα μέσα σε αυτό. Από εδώ και πέρα θα έχει μια πορεία η ζωή μου την οποία θα την επιλέξω εγώ, οπότε το πιο λογικό είνια να μου αρέσει, αλλά και πάλι ποιος ξέρει;
Δημοσίευση σχολίου