Παρασκευή 30 Μαρτίου 2007

Τι κι αν το κλουβί είναι μεγάλο....



Γιατί τελικά η σκέψη τρέχει πιο γρήγορα από τον άνθρωπο; Γιατί θέλει να μας βασανίζει κάθε στιγμή; Γιατί δεν μας αφήνει στην ησυχία και την σιγουριά μας; Βρίσκομαι στο σπίτι μου, φυλακισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους. Σε τέσσερις όμορφους τοίχους που δεν παύουν ωστόσο να είναι φυλακή. Και όταν βγαίνω έξω; Πάλι σε μια φυλακή ζω. Σε ένα χρυσοποίκιλτο κλουβί που κατά τα άλλα σου αφήνει την αίσθηση της ελευθερίας και την εικόνα του ανεξερεύνητου. Τι κι αν το κλουβί είναι μεγάλο; Εσύ παύεις να είσαι φυλακισμένος; Τι κι αν είμαι μικρός; Δεν μπορώ να λάβω την ελευθερία που μου αξίζει; Ποιος άλλος πρέπει να καθορίζει τι είμαι εγώ πέραν του εαυτού μου και μόνο; Σκέψεις που παίρνουν μορφή μέσα στις λευκές σελίδες του ηλεκτρονικού χαρτιού. Σκέψεις που μπορεί να έμεναν για πάντα φυλαγμένες μέσα στο όμορφο του υποσυνειδήτου. Και ξαφνικά, κάτι τις ώθησε να βγουν, να ζωντανέψουν, να μας ταξιδέψουν! Και να μας δείξουν για μια ακόμα φορά το πόσο φυλακισμένοι μπορεί να νοιώθουμε μέσα στον ίδιο μας τον χώρο… Ίσως να είμαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που αισθάνεται έτσι. Ίσως και όχι. Πάντως αν ακόμα κι αν είμαι μόνος μου σε αυτήν την περιπλάνηση, πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να την κάνω….

4 σχόλια:

elena είπε...

η σκεψη παντα τρεχει, αλλοτε μας ανεβαζει ψηλα και αλλοτε μας ριχνει στον πατο ειναι ομως φοβερη η ¨"γυμναστικη" που μας προσφερει... την ελευθερια που ζητας θα την βιωσεις στην πορεια και πιστεψε με, τοτε θα σου λειψει η "φυλακη" που ζεις σημερα.

Ηλιας....Just me! είπε...

Ναι μου το έχουν πει πολλοί άνθρωποι αυτό. Αλλά εγώ ακόμα περιμένω αυτά που θα έρθουν και που απέχω μόλις λίγα μέτρα πριν από τον τερματισμό!

marilia είπε...

Για ποιον τερματισμό μιλάς; Αυτό ήταν μόνο η ώθησή σου στο διάδρομο απογείωσης!!! Καλές πτήσεις!

Ηλιας....Just me! είπε...

Τον τερματισμό της μεγαλ΄τερης διαδρομής μου μέχρι σήμερα marilia (κι εννοώ το σχολείο) Μπορεί να μας φαίνεται βουνό και μεγάλος βραχνας αλλά έχω αρχίσει ήδη και το εκτιμώ, όχι τόσο για τις γνώσεις που μου χάρισε (που αρχικά μου χαρισε, μόνο στο τέλος μας τα χαλάει λίγο) αλλά πολύ περισσότερο για τις παρέες τις φιλίες και τις απίστευτες εμπειρίες που έζησα μέσα σε αυτό. Από εδώ και πέρα θα έχει μια πορεία η ζωή μου την οποία θα την επιλέξω εγώ, οπότε το πιο λογικό είνια να μου αρέσει, αλλά και πάλι ποιος ξέρει;