Τι κι αν το κλουβί είναι μεγάλο....

Γιατί τελικά η σκέψη τρέχει πιο γρήγορα από τον άνθρωπο; Γιατί θέλει να μας βασανίζει κάθε στιγμή; Γιατί δεν μας αφήνει στην ησυχία και την σιγουριά μας; Βρίσκομαι στο σπίτι μου, φυλακισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους. Σε τέσσερις όμορφους τοίχους που δεν παύουν ωστόσο να είναι φυλακή. Και όταν βγαίνω έξω; Πάλι σε μια φυλακή ζω. Σε ένα χρυσοποίκιλτο κλουβί που κατά τα άλλα σου αφήνει την αίσθηση της ελευθερίας και την εικόνα του ανεξερεύνητου. Τι κι αν το κλουβί είναι μεγάλο; Εσύ παύεις να είσαι φυλακισμένος; Τι κι αν είμαι μικρός; Δεν μπορώ να λάβω την ελευθερία που μου αξίζει; Ποιος άλλος πρέπει να καθορίζει τι είμαι εγώ πέραν του εαυτού μου και μόνο; Σκέψεις που παίρνουν μορφή μέσα στις λευκές σελίδες του ηλεκτρονικού χαρτιού. Σκέψεις που μπορεί να έμεναν για πάντα φυλαγμένες μέσα στο όμορφο του υποσυνειδήτου. Και ξαφνικά, κάτι τις ώθησε να βγουν, να ζωντανέψουν, να μας ταξιδέψουν! Και να μας δείξουν για μια ακόμα φορά το πόσο φυλακισμένοι μπορεί να νοιώθουμε μέσα στον ίδιο μας τον χώρο… Ίσως να είμαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που αισθάνεται έτσι. Ίσως και όχι. Πάντως αν ακόμα κι αν είμαι μόνος μου σε αυτήν την περιπλάνηση, πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να την κάνω….